สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 404

บทที่ 404 ราตรีสวัสดิ์ อรุณสวัสดิ์

แก้มของเย้นหว่านแดงไปจนถึงใบหูทันที

“ฉันวางละนะ บาย!”

พูดจบ เธอก็รีบวางสายไปอย่างเร็ว และวิดีโอก็ตัดไปในทันที

วิดีโอมืดสนิทไปทันที ไม่มีใบหน้าอันหล่อเหลาของโห้หลีเฉินปรากฏขึ้นมาอีก

แต่หัวใจของเย้นหว่านยังคงเต้นแรงไม่หยุด ในสมองมีภาพและเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับโห้หลีเฉินลอยขึ้นมา

ติ๊ง

ในตอนนี้เอง โทรศัพท์มีเสียงข้อความดังขึ้น

เย้นหว่านรีบเปิดโทรศัพท์ดู ก็เห็นโห้หลีเฉินส่งข้อความมา

โห้หลีเฉิน: หลับตาลง นอนหลับฝันดีนะ ราตรีสวัสดิ์

ในตัวอักษรนั้นมีความเป็นห่วงของเขาอยู่เต็มไปหมด

เย้นหว่านมองดูตัวหนังสือบนนั้น หัวใจเต็มไปด้วยฟองสีชมพูหวานแหวว ดีใจจนเหมือนเด็กสาวที่พึ่งมีความรักครั้งแรก

เธอดีใจจนกลิ้งไปมาบนเตียงไม่รู้กี่ครั้ง ถึงหลับไปด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

เช้าวันที่สอง

เย้นหว่านพึ่งลืมตาขึ้นมา ก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้น มองดูด้านบนมีการแจ้งเตือนข้อความที่โห้หลีเฉินส่งมาเด้งขึ้น

ครึ่งชั่วโมงก่อน เขาส่งมาว่า: อรุณสวัสดิ์

เย้นหว่านมองดูตัวหนังสือบนโทรศัพท์ ใบหน้าก็มีรอยยิ้มหวานขึ้นอย่างอดไม่ได้ ที่แท้โห้หลีเฉินที่เป็นผู้ชายเย็นชาดูไม่สนโลกอะไร จะรู้จักส่งอรุณสวัสดิ์กับราตรีสวัสดิ์ด้วย

เธอรู้สึกโชคดีอย่างมาก ที่ได้เป็นคนที่เขาชอบ

เย้นหว่านรู้สึกดีใจอย่างมาก จึงรีบส่งข้อความให้โห้หลีเฉิน: ฉันพึ่งตื่น อรุณสวัสดิ์

ไม่นาน โห้หลีเฉินก็ส่งข้อความกลับมา

เย้นหว่านถือโทรศัพท์อยู่ตลอด กำลังจะเปิดดู ในตอนนี้เอง ประตูห้องกลับมีเสียงเปิดประตู “แกรก” ดังขึ้น

“เสี่ยวหว่าน ทำไมเธอยังไม่ตื่น รู้สึกไม่สบายอีกแล้วเหรอ?”

เย้นโม่หลินเดินเข้ามา พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง

เย้นหว่านอึ้งชะงัก มองดูโทรศัพท์เก่าที่ตัวเองใช้อยู่ ก็รีบยัดโทรศัพท์เข้าใต้ผ้าห่มไป

แต่ท่าทีการกระทำของเธอก็หนีไม่พ้นสายตาอันเฉียบคมของเย้นโม่หลิน

เย้นโม่หลินขมวดคิ้วเล็กน้อย “เธอทำอะไรน่ะ?”

“ไม่นะ ไม่ได้ทำอะไร”

เย้นหว่านรีบพูด สายตากระสับกระส่ายไปมาไม่กล้าสบตาตรงๆ ตอนนี้เธอใช้โทรศัพท์เครื่องนี้ติดต่อกับโห้หลีเฉิน ถ้าถูกเย้นโม่หลินจับได้ ถ้าเขายึดไปล่ะทำยังไง?

ด้วยระดับการปกป้องน้องสาวของเย้นโม่หลิน เป็นไปได้มากที่เขาจะทำแบบนี้

ต้องระวังหน่อย

เย้นโม่หลินเดินไปข้างเตียงอย่างสงสัย มองดูเย้นหว่านที่สวมชุดนอน และแบมือไปหาเธอ

“ซ่อนอะไร เอามาให้ฉันสิ”

สายตาที่เฉียบแหลมนั้น คือคิดแล้วว่าเธอต้องซ่อนของอะไรไว้แน่

เย้นหว่านยิ่งไม่กล้าเข้าไปใหญ่ แต่ใต้ผ้าห่มนี้ ก็ยัดโทรศัพท์เข้าไปด้านในอีก

“ฉันไม่ได้ซ่อนอะไรจริงๆนะ พี่” เย้นหว่านตอบไปอย่างเด็ดขาด ต่อมา ก็ตัดสินใจเปลี่ยนเรื่องพูด “พี่ ยังไงฉันก็เป็นผู้หญิงนะ โตขนาดนี้แล้วด้วย พี่พรวดพราดเข้ามาแบบนี้ ฉันก็อายเหมือนกันนะ”

เย้นโม่หลินขมวดคิ้ว “เธอเป็นน้องสาวฉัน……”

“งั้นถ้าเกิดวันไหนฉันไม่ได้ใส่เสื้อผ้าล่ะ”

คำพูดของเย้นโม่หลินก็ถูกกลืนเข้าไปทันที ใบหน้าหล่อเหลานั้นแดงระเรื่อขึ้น และทำตัวไม่ถูกขึ้นมา

ที่จริงปกติเขาจะเคาะประตูก่อนค่อยเข้ามา แต่เรื่องของเมื่อคืนทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ ยิ่งไปกว่านั้นวันนี้เย้นหว่านยังตื่นสายอีก ก็เป็นห่วงว่าเธอจะป่วยที่ไหนอีกหรือเปล่า ถึงได้เดินเข้ามาเลย

“ได้ ครั้งหน้าฉันจะเคาะประตูก่อนค่อยเข้ามาแล้วกัน”