สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 430

บทที่430 ทำไม ทิ้งฉันไป

เธอรู้สึกเจ็บแสนสาหัส ไขว่คว้าเขาไว้“ไม่ อย่า อย่า”

เธอกระเสือกกระสนไล่ตาม ร่างกายอ่อนยวบตกลงตรงหน้า เธอตกลงบนพื้น หัวกระแทกอย่างแรง เจ็บจัง

เย้นหว่านไม่ได้ใส่ใจ รีบยันตัวจากพื้นจะตามไป

เงาชายหนุ่มหยุดชะงัก จากนั้น จึงเดินออกไปไม่ลังเล

ไปอย่างเด็ดขาด ไร้เยื่อใย

เย้นหว่านล้มลุกคลุกคลานบนพื้น น้ำตาอาบแก้ม มือทั้งคู่ไขว่คว้าอ่อนแรง หากเพียงไขว่คว้าได้แต่อากาศ

ไม่มีเขา ไม่มีโห้หลีเฉินแล้ว

“ทำไม ทิ้งฉันไป……”

แววตาเธอพร่าเลือน ในหัวว่างเปล่า เสียงหึ่งๆๆดังก้อง

เป็นนาน ในที่สุดเธอก็รับไม่ไหว เป็นลมไป

ในห้องนิ่งงันชั่วครู่ ประตูห้องถูกเปิดออกจากด้านนอก หยูซือห้านมือเสียบกางเกง เดินเซ มองเย้นหว่านอย่างเย็นชา

มุมปาก ยักยิ้มอย่างร้ายกาจ“เย้นหว่าน คุณเลือกได้แต่ผมคนเดียว”

จากวันนี้ ในฝันของเย้นหว่านเปลี่ยนไป

เธอราวตกลงหลุมนรกแห่งความฝัน ในฝัน มักจะเห็นความเย็นชาของโห้หลีเฉิน กับ เงาหลังอันไร้ความปราณีของเขา

เขาจะจากเธอไป บอกให้เธอปล่อยเขา อย่าเหนี่ยวรั้งไว้

ความฝัน ทำให้เย้นหว่านหวาดกลัว

เธอดีดดิ้น ให้ตัวเองหลุดพ้นจากฝันร้าย

ยามลืมตา เธอยังคงเจ็บปวดรวดร้าว เธอจ้องมองเพดานห้อง แสงสว่าง ทำให้เธอตื่น

ความรู้สึกเกือบล่มสลาย การจากไปของโห้หลีเฉิน ที่แท้เป็นเพียงฝัน

ยังดี ที่เป็นเพียงฝัน

เย้นหว่านรู้สึกโชคดี เธอลุกนั่ง เวลานี้ มือหนึ่งยื่นออกไป พยุงให้ตัวเองนั่ง

ชายแปลกหน้าวันนั้น ทำให้เธออึดอัด

หันหน้าไป คนที่นั่งขอบเตียง กลับเป็นหยูซือห้าน

เย้นหว่านขมวดคิ้ว เธอลุกดึงหยูซือห้าน ถามอย่างสงสัย“คุณอยู่นี่ได้ไง”

หยูซือห้านถือน้ำหนึ่งแก้ว มีไออุ่นออกมา ยื่นให้เย้นหว่าน

เขากล่าวอ่อนโยน“ไม่กี่วันนี้คุณเป็นไข้สูง ผมคอยดูแลคุณตลอด มา หิวน้ำแล้วใช่ไหม ดื่มน้ำเถอะ”

ได้ยินคำนี้ เย้นหว่านแทบระเบิด ทำไมหยูซือห้านถึงมาดูแลเธอ？！

“เสี่ยวฮวนล่ะ”

เย้นหว่านผละน้ำหยูซือห้าน มองไปด้านนอก ไม่เห็นใคร ตะโกน“เสี่ยวฮวน”

“เสี่ยวหว่าน！”

หยูซือห้านเพิ่มเสียง กลบเสียงเธอ

สีหน้าเขาไม่สู้ดี ขมวดคิ้ว หมดความอดทน

“ผมไม่เคยดูแลใคร ไม่กี่วันนี้ผมทุ่มเทดูแลคุณ คุณจะเปิดใจให้ผมบ้างไม่ได้หรือไง”

“ไม่ต้องการคุณดูแล”

เย้นหว่านตอบไม่ลังเล ถึงขั้นโกรธขึ้ง

เธอป่วย ทำไมต้องให้หยูซือห้านดูแล แค่คิดว่าเขาอยู่ข้างเตียงเธอทุกวัน เธอก็รู้สึกสะอิดสะเอียนแล้ว

ชายคนนี้สุภาพเรียบร้อย หากแต่จิตใจคับแคบ

“คุณออกไป ให้เสี่ยวฮวนเข้ามา”

“เย้นหว่าน！”

หยูซือห้านหน้าง้ำ น้ำเสียงหนักแน่นขึ้น