สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 429

บทที่429 ฝันร้าย

เมื่อตากฝน เย้นหว่านไข้สูงขึ้น นอนซม

เธอลืมตาได้เป็นครั้งคราว สะลึมสะลืออย่างยิ่ง ไม่ค่อยมีสติ ดวงตาที่กะพริบ ถ้าไม่ใช่หิวน้ำ ก็จะร้องเรียกชื่อโห้หลีเฉิน

น้ำเสียงอ่อนแรง แต่ก็ละเมอเศร้าสลดไม่หยุด

กงจืออวีน้ำตาไหล แอบร้องไห้

เย้นเจิ้นจื่อตบไหล่กงจืออวีเบาๆ ปลอบใจหล่อน

“อย่าร้องไห้อีกเลย มีป่ายฉีอยู่ เสี่ยวหว่านไม่นานก็จะดีขึ้น”

ต่อหน้าเย้นเจิ้นจื่อ กงจืออวีนัยน์ตาแดงก่ำ ความเฉียบขาดแปรเปลี่ยนเป็นกังวลและ

อ่อนแอ

เธอกลืนน้ำเสียงลงคอ“แม่เป็นคนทำให้เสี่ยวหว่านทุกข์ขนาดนี้ แม่เอง”

“ไม่โทษคุณ คุณก็หวังดีกับเสี่ยวหว่านนั่นแหละ”

เย้นเจิ้นจื่อตบหลังกงจืออวี ให้เธอโล่งใจ ปลอบน้ำเสียงอ่อนโยน“รอเสี่ยวหว่านหายดีแล้ว เธอจะค่อยๆคิดได้ ในโลกนี้จะมีความรักไหนมากไปกว่าความรักแม่อีกเล่า”

ความรักทะนุถนอม ถึงได้ไม่สนใจทุกสิ่งอย่าง คอยปูทางอนาคตให้ ขจัดขวากหนามทุกอย่าง ต่อให้เย้นหว่านจะโกรธ จะเกลียด ก็ไม่เสียดาย

เย้นเจิ้นจื่อรู้ว่าในใจกงจืออวีเป็นทุกข์ ยิ่งรู้ว่ากงจืออวียืนกราน

กงจืออวีหัวพิงไหล่เย้นเจิ้นจื่อ พูดเสียงเบา

“เสี่ยวหว่านแยกทางกับโห้หลีเฉิน ฉันเองก็คอยสังเกต รู้ว่าโห้หลีเฉินออมมือมาตลอด ถึงได้ถูกต้อนจนๆมุมแบบนี้ ที่จริงฉันก็เคยคิด หากเขาต้องการอยู่ที่นี่แม้ว่าจะตายไปก็ยอม บางทีอาจ……”

“แม้ว่าเขาอยากอยู่ที่นี่ โอกาสที่คุณให้เขา ก็เพียงแค่เห็นใจเขา ไม่ใช่ยอมรับ”

เย้นเจิ้นจื่อตัดบทกงจืออวี“สุดท้ายคุณก็จะได้แต่ดูแคลนโห้หลีเฉินลูกเขยคนนี้ ไม่มีทางยอมรับได้”

“ตอนนี้เขาไปแล้ว คงไม่มีโอกาสอยู่กับเย้นหว่านชั่วชีวิต”

กงจืออวีเงียบอึ้งไปอีกหนึ่ง

ให้โทษสุดท้ายกับโห่หลีเฉิน ซึ่งก็คือโทษตาย

เย้นเจิ้นจื่อก้มหน้าถอนหายใจ“ไปก็ดี เย้นหว่านมีพวกเรา ก็ต้องหายดี”

——

เย้นหว่านฝันยาวนาน ในฝันสะลึมสะลือ มักจะเห็นโห้หลีเฉินบ่อยๆ สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของเขา ทำให้เธอไม่อยากที่จะตื่นจากนิทรา

“โห้หลีเฉิน……”

“อย่าไป……”

ในฝัน น้ำเสียงเย้นหว่านแผ่วเบา ต่อให้ลืมตาขึ้น แต่สายตาที่สะลึมสะลือ ก็ยังคงไม่ตื่น

จากฝัน

เธอยื่นมือออกไปอย่างไม่รู้ตัว ราวกับอยากคว้าอะไรไว้

ทันใดนั้น มือเรียวยาว ยื่นมาเกาะกุมมือเธอไว้

ฝ่ามือเขาใหญ่มาก กว้างมาก มีความอบอุ่นอยู่ ทำให้เย้นหว่านราวกับได้เกาะขอนไม้ เธอรู้สึกตัวว่าเกาะเขาแน่น

ริมหูมีเสียงกระซิบขึ้น“เย้นหว่าน……”

เย้นหว่านมองไปตามเสียง เธอมองเขาในห้วงคำนึงอย่างบ้าคลั่ง

เป็นเขา

เป็นโห้หลีเฉิน

“ทำไมคุณเพิ่งมา”

เย้นหว่านกลืนก้อนแข็งๆลงคอ น้ำตาไหลพราก สีหน้าอึดอัดเต็มประดา

ชายหนุ่มชะงักงัน กุมมือเย้นหว่านแน่น มือหนึ่งค่อยๆลูบผ่าน เช็ดน้ำตาบนหน้าเย้นหว่าน

“ผมมาแล้ว ไม่ต้องร้องไห้แล้ว ผมปวดใจ”

“คุณอยู่ฉันไม่ร้องไห้”

เย้นหว่านเปิดปากราวเด็กน้อย ออกแรงไขว่คว้าชายหนุ่ม และก็ผลุนนั่งขึ้นมา ยื่นมือโอบกอดชายหนุ่มไว้

เธอไม่ค่อยมีแรงนัก หากกลับกอดไว้แน่น

“คุณรับปากสิ ว่าจะไม่ไปไหนอีก จะไม่ทิ้งฉันไว้คนเดียว”

เย้นหว่านวิงวอนทั้งน้ำตา น้ำเสียงน่าสงสาร ราวกับเด็กน้อยที่ถูกทอดทิ้ง