สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 428

บทที่428 ความสิ้นหวังอันเคว้งคว้าง

เธอส่ายหน้าแรง“ฉันไม่เชื่อ โห้หลีเฉินไม่มีวันทิ้งฉันไป และยิ่งไม่มีวันปล่อยความรักระหว่างเรา”

เธอไม่เชื่อ

“แต่เขาไปแล้ว ไปอย่างผู้แพ้！”

เย้นโม่หลินจับบ่าเย้นหว่าน ฝืนเธอให้มองเขา พูดอย่างเข้มงวดทีละคำ“เสี่ยวหว่าน สำหรับผู้ชาย มันคือความอัปยศ ผู้ชายที่รักในศักดิ์ศรีอย่างโห้หลีเฉิน ทนไม่ได้หรอก เขาไม่มีสิทธิ์รักเธอแล้ว”

เย้นหว่านไม่เข้าใจ การต่อสู้ระหว่างผู้ชาย และยิ่งไม่เข้าใจในเรื่องระหว่างพวกเขา

แต่การปล่อยวาง กลับเหมือนเข็มทิ่มแทงใจเธอ

โห้หลีเฉินจากไปแล้ว ทิ้งเธอแล้วจริงๆหรือ

เย้นโม่หลินตบไหล่เย้นหว่านอย่างถนอม ถอนหายใจยาว

“พี่รู้ว่าเธอเสียใจ แต่เห็นชัดตอนนี้ ต่อไปจะได้ไม่ทุกข์ เสี่ยวหว่าน นับจากวันนี้ เธอจะไม่โดนกักขังแล้ว”

พอพูดคำนี้ออกไป เย้นโม่หลินก็ทนเห็นความเจ็บปวดของน้องสาวไม่ได้ เดินก้าวเท้า ออกไป

แววตาเขาอึมครึม

ในหัวสมอง เกิดความคิดปรากฏแว๊บ

เขาต่อสู้กับโห้หลีเฉินมาตลอด เป็นเวลาหลายปี เขาขยายอิทธิพลสุดขอบฟ้า เป็นครั้ง แรกที่ได้สู้อย่างสะใจ คู่ต่อสู้เขา กลับมีช่องโหว่ในข้อผิดพลาดของตน

ศักยภาพของโห้หลีเฉิน เมื่อเทียบกับเขา ไม่ได้แม้เพียงครึ่ง

โห้หลีเฉินคิดมากเกินไป เพราะเขาเป็นพี่ชายของเย้นหว่าน โห้หลีเฉินจึงรักษาระยะไว้

ไม่ได้ลงมือจริง จึงโดนเย้นโม่หลินกด

จนกระทั่งกลางคืน ทั้งๆที่เขามีโอกาสฆ่า แต่กลับไม่ลงมือ

การสูญเสียแบบนี้ไม่ใช่การสูญเสียที่แท้จริง

เย้นโม่หลินเป็นสุภาพบุรุษมาตลอด ไม่เคยเอาเปรียบใคร แต่โห้หลีเฉินรับมือยากเหลือเกิน เพื่อเย้นหว่านเขายอมไม่เอาชัยชนะในครั้งนี้ บังคับให้โห้หลีเฉินออกจากที่นี่

ชัยชนะแบบนี้ ไม่สง่าผ่าเผยเลย

ถ้ามีครั้งต่อไป เขาก็หวังว่าจะจัดการโห้หลีเฉินในทีเดียว……

ได้แต่เสียดาย เย้นโม่หลินยืนอยู่ที่ระเบียง ก้มหน้าดูเย้นหว่านที่ยืนเดียวดายอยู่ที่ลาน บ้าน ถอนหายใจออกมาอย่างอ่อนใจ

ดีที่สุด ชาตินี้ทั้งชาติไม่ต้องเจอดีกว่า

ข่าวนี้สำหรับเย้นหว่าน เกินความคาดหมายจริงๆ ช่างน่าตกใจ

เธอไม่กล้าเชื่อว่าโห้หลีเฉินไปไกลขนาดนี้ ไปสุดขอบฟ้าเขาเขียว เธอจะไปเจอเขาได้ที่

ไหน

ส่วนเขาปล่อยวางแล้ว เรื่องระหว่างพวกเขา ไม่มีคนในครอบครัวที่เห็นด้วย……

เย้นหว่านตาแดงก่ำ น้ำตากบตา แต่ก็ดื้อดึงไม่ยอมไหลลงมา

เธอไม่เชื่อว่าโห้หลีเฉินจะยอมแพ้แบบนี้

เขาเป็นโห้หลีเฉินที่ทำได้ทุกอย่าง ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่เขาทำไม่ได้

เย้นหว่านสูดลมหายใจลึก รีบวิ่งไปด้านนอก

เป็นดั่งที่โห้หลีเฉินว่า เธอโดนปลดแล้ว พอเธอวิ้งออกนอกประตูตระกูลเย้น ก็ไม่มีใคร ขวางเธอได้

ถึงขนาดมีคนขับรถ ขับส่งเธอ

เย้นหว่านไม่ได้บอบบาง นั่งรถไป จากความทรงจำ เธอไปที่โรงแรมที่โห้หลีเฉินเคยพัก

เดินเข้าไป เย้นหว่านวิ่งขึ้นไปบนอาคาร ไปหาโห้หลีเฉินในห้องที่เขาเคยอยู่

เธอเดินตรงระเบียง มองเห็นห้องพักแต่ไกล เธอกำลังเปิดประตู

เย้นหว่านรู้สึกใจแขวน เธอขนลุก เปิดประตู โห้หลีเฉินยังอยู่！

เธอรีบวิ่งเข้าไป“โห้หลีเฉิน ฉัน……”

พูดยังไม่ทันจบ เย้นหว่านเห็นสถานการณ์ในห้องน้ำเสียงหยุดลงพลัน

เวลานี้ในห้องมีเพียงพนักงานสองคน กำลังทำความสะอาด นอกจากของตกแต่งในห้อง ไม่มีของส่วนตัวใดๆทั้งนั้น

เย้นหว่านตัวแข็งทื่อ ลำคอแห้งผาก

แม่บ้านทำความสะอาดเตียงหยุดชะงัก มองเย้นหว่านอย่างสงสัย“คุณหนูคะ มีธุระอะไรคะ”

เย้นหว่านกะพริบตา ลังเลสักครู่ ถามเสียงแข็ง

“คนที่พักห้องนี้ไปไหน”

“คนที่พักห้องนี้คืนห้องแล้วครับ”

คำพูดนี้ เหมือนกอหญ้าสุดท้าย ที่ถมทับเย้นหว่าน