สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 434

บทที่ 434 ลูกพี่ลูกน้องจากแดนไกลหรือ

นี่ทำให้เย้นโม่หลินที่ได้ยินรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก น้องสาวของเขา ทำไมถึงได้เลือกง่ายๆแบบนี้กัน

เขาโกรธจนเสียจนอยากจะตำหนิเธอ เมื่อเบนสายตาไป กลับมองสีหน้าของเย่หว่านด้วยความประหลาดใจ

สายตาเป็นประกายที่มองไปทางชายหนุ่ม ท่าทางโง่งม ไม่มีอะไรแตกต่างกันเหมือนหญิงสาวบ้าผู้ชายที่พบเจอยามปกติ

เย้นโม่หลินตกตะลึงจนเสียงหายไปทันที

เขามองชายหนุ่มอย่างไม่อยากจะเชื่อ รูปร่างหน้าตาคนคนนี้ถือว่าไม่เลวเช่นกัน ถือว่าฝืนให้ผ่านด่านได้ แม้ว่าจะพูดจาเหลาะแหละไปเสียหน่อย........หรือว่า น้องสาวของเขาจะชื่นชอบผู้ชายประเภทนี้กัน

เย้นหว่านที่เห็นสายตาคลุมเครือและสงสัยของพี่ชายตัวเองแล้วก็ได้สติกลับมา เมื่อครู่ชายคนนี้เอาเปรียบเธอไปมากแค่ไหน

อะไรที่เรียกว่าเธอตกหลุมรักแรกพบกับเขากัน เธอเพียงแค่สงสัยว่าเขาใช่โห้หลีเฉินหรือไม่เท่านั้นเอง

ถ้าเขาไม่ใช่โห้หลีเฉิน เธอก็ไม่มีความสนใจในตัวเขาแม้แต่น้อย

เย้นหว่านถมึงตาใส่ชายหนุ่มด้วยความอับอายไปครั้งหนึ่ง และเบนสายตาหลบไปอย่างรวดเร็ว

“พี่คะ พี่มาที่นี่ได้อย่างไรคะ เมื่อครู่คุณผู้ชายคนนี้ช่วยหนู หนูก็เลยขอบคุณเขา พี่กลับไปต้อนรับแขกที่ห้องโถงใหญ่ก่อนเถอะค่ะ”

ใบหน้าของเย้นหว่านมีรอยยิ้ม คิดจะไล่เย้นโม่หลินไปก่อน

ชายหนุ่มมองเย้นหว่านนิ่งๆ มุมปากโค้งขึ้นคล้ายยิ้ม คล้ายไม่ยิ้มอย่างลึกซึ้ง

เย้นโม่หลินมุมปากกระตุกเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะจ้องมองเย้นหว่านเขม็ง

คิดจะไล่เขาไปอย่างร้อนใจขนาดนี้ ก็เพื่อที่จะสานสัมพันธ์กับผู้ชายคนนี้เป็นการส่วนตัวหรือ

ชายคนนี้ก็มองไม่ออกว่ามีจุดไหนที่หล่อเหล่ามากเป็นพิเศษ เย้นหว่านจะตกหลุมรักเขาได้อย่างไรกัน

เขาไม่สามารถให้เย้นหว่านถูกอารมณ์ชั่ววูบให้ทำอะไรลงไป จะต้องตรวจสอบให้เธอก่อนถึงจะได้

“แค่ก........” เย้นโม่หลินกระแอมไอให้คอโล่ง มองไปทางชายหนุ่มด้วยสายตาคมปลาบ

“ในเมื่อคุณช่วยน้องสาวของผม ก็เป็นผู้มีพระคุณของผมเช่นกัน ผมควรจะรับรองขอบคุณคุณถึงจะถูก ไม่ทราบว่า คุณผู้ชายชื่ออะไรครับ มาจากที่ไหนหรือ”

คำพูดนี้แม้ว่าจะเป็นการถามเพื่อตรวจสอบข้อสงสัยในทะเบียนบ้าน แต่เย้นหว่านกลับอยากรู้เสียยิ่งกว่าเย้นโม่หลิน

เธอหันหน้าไป มองเขาด้วยแววตาระยิบระยับ การเฝ้ารอคอยและประกายในนัยน์ตานั้นแทบจะปกปิดไม่มิด

ชายหนุ่มยิ้ม ตอบนิ่งๆว่า “ผมชื่อกู้ซึง มาจากเมืองหนานในจีน”

“เมืองหนานหรือ!”

เย้นโม่หลินคิ้วขมวดเข้าหากันทันที สายตาที่มองไปทางชายหนุ่มก็คมปลาบขึ้น เต็มไปด้วยความระมัดระวัง

“ดูเหมือนว่าผมจะไม่ได้เชื้อเชิญคนจากเมืองหนานมา ท่าน มาร่วมงานเลี้ยงฉลองในคืนวันนี้ได้อย่างไรครับ”

ในใจของเย้นหว่านมีสองคำผุดตามขึ้นมา ความสงสัยในใจนั้น ได้รับการยืนยันมากขึ้นเรื่อยๆ

กลิ่นอายที่ให้ความรู้สึกเหมือนกับโห้หลีเฉินมากขนาดนี้ ทั้งยังมาจากเมืองหนาน เขาคือ........

“พี่เย้นลืมฉันไปแล้วหรือคะ ทำให้ผู้คนรู้สึกเจ็บปวดเสียจริง พี่ยังเชื้อเชิญฉันด้วยตัวเอง ทำไมถึงได้ไม่มีความจริงใจขนาดนี้กัน”

เสียงของหญิงสาวที่งดงามดังขึ้นมาจากอีกด้านหนึ่งกะทันหัน

เห็นเพียงแค่เธอสวมชุดกระโปรงสีแดง สวมหน้ากากที่ปิดบังใบหน้าไปมากกว่าครึ่ง และสวมรองเท้าส้นสูงเดินก้าวเข้ามาอย่างสง่างาม

แต่ละก้าวที่เคลื่อนไหว กระโปรงสีแดงเพลิงก็ขยับเคลื่อนตาม เหมือนกับเปลวไฟเจิดจ้าบาดตากองหนึ่ง

งดงามเสียจนทำให้ผู้คนหลงใหล

เย้นโม่หลินมองเธอ เกือบจะสติหลุดไปในเสี้ยววินาที

เย้นหว่านมองไปทางหญิงสาวด้วยความประหลาดใจ และค้นพบอย่างน่าตะลึงว่า ผู้หญิงคนนี้ ไม่ใช่ผู้หญิงที่เธอพบในงานเลี้ยงเมื่อครู่นี้หรอกหรือ

ตอนนั้นเธอเห็นเงาร่างที่คล้ายคลึงกับโห้หลีเฉินเป็นอย่างมาก ก็รู้สึกประหลาดใจเสียจนคิดว่าโห้หลีเฉินมาด้วย สุดท้ายกลับเห็นหญิงสาวที่สวมชุดกระโปรงสีแดงคนนี้เดินไปที่ข้างกายเขา ยืนอยู่ด้วยกันกับเขาอย่างสนิทสนม

เย้นหว่านหน้าเผือดสีทันที นึกว่าตัวเองจำคนผิดแล้ว

พูดแบบนี้.........