สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 435

บทที่ 435 งดงามเสียจนน่าตะลึง

เธอเดินไปหยุดที่เบื้องหน้าชายหนุ่ม ยื่นมือออกไปอย่างมีมารยาท

“ที่แท้ก็เป็นคนบ้านเดียวกัน ฉันเป็นเพื่อนสนิทของจื่อเฟย หลังจากนี้ฉันก็จะเรียกคุณว่าลูกพี่ลูกน้องเหมือนกับจื่อเฟย ดีไหมคะ”

รับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่า เธอไม่อยากเรียกเขาว่ากู้ซึงเท่าไร ชื่อนี้ฟังดูแล้วปลอมนัก

กู้ซึงยื่นมือออกไปจับมือกับเย้นหว่านอย่างเป็นสุภาพบุรุษ

เพียงแต่ว่านิ้วมือกลับกระชับแน่นขึ้นกะทันหัน จับมือเล็กๆของเสี่ยวหว่านเอาไว้ในมือ และดึงเธอให้เอนมาด้านหน้าเขาเล็กน้อย

เขาก้มหน้าเล็กน้อย เสียงทุ้มต่ำทว่าคลุมเครือ “คุณชอบ เรียกอะไรก็ได้ทั้งนั้น”

น้ำเสียงที่ใช้จีบคนนั้น ทำให้หัวใจของเย้นหว่านเต้นเร็วขึ้นไปหลายจังหวะในเสี้ยววินาที

ผู้ชายคนนี้...........

เธอหน้าแดง สะบัดมือเขาออก แต่เหมือนมีดอกไม้บานในใจดอกหนึ่ง

เธอสามารถยืนยันได้ว่า เขาก็คือเขา

แม้จะไม่รู้ว่าใบหน้าที่ไม่เหมือนกันนั้นเป็นมาอย่างไรกันแน่ แต่เขาใช้วิธีการนี้กลับมาพบเธอ ก็ทำให้หัวใจที่ว่างเปล่าของเย้นหว่านนั้น ถูกเติมเต็มในทันที

ที่แท้ เขาก็ไม่เคยปล่อยเธอไป

เย้นโม่หลินมองการส่งสายตาไปมาระหว่างเย้นหว่านและกู้ซึงแล้ว ในใจก็รู้สึกหงุดหงิด ไม่สบายใจ

แม้ว่าเป้าหมายในวันนี้จะให้เย้นหว่านได้ทำความรู้จักกับชายหนุ่มที่ยอดเยี่ยมมากขึ้น เพื่อให้เกิดความรู้สึกจุดประกายไฟลุกโชนเบี่ยงเบนความสนใจของเธอ แต่เขากลับคิดไม่ถึงเลยว่า ประกายไฟนี้จะถูกจุดขึ้นอย่างรวดเร็ว และรุนแรงขนาดนี้

นี่เพิ่งจะได้พบหน้ากันไม่ถึงครึ่งชั่วโมง น้องสาวก็ดูเหมือนจะถูกคนหลอกเอาไปแล้ว

รายละเอียดเบื้องลึกของสถานะผู้ชายคนนี้ นิสัยเป็นอย่างไร ก็ไม่รู้เลยแม้แต่น้อย

“งานเลี้ยงยังคงต้องดำเนินต่อไป พวกเราอยู่ที่นี่คงจะไม่ค่อยดีเท่าไร ออกไปกันก่อนเถอะ”

เย้นโม่หลินเอ่ยเสนอ พูดแล้วก็เดินไปทางเย้นหว่าน คิดจะดึงเย้นหว่านไป

แต่ตอนที่มือของเขาเพิ่งจะยื่นออกไป ก็มีมือเล็กข้างหนึ่ง วางลงที่กลางมือเขากะทันหัน

ความอ่อนนุ่มนั้นทำให้เย้นโม่หลินชะงักค้าง

กู้จื่อหลินยืนอยู่ด้านหน้าเขา เอ่ยพูดด้วยรอยยิ้มเกลื่อนใบหน้า “พี่เย้น พี่รับฉันมาที่นี่จากเมืองหนานแดนไกล ทำให้ฉันเหนื่อยแย่แล้ว คืนวันนี้ฉันก็ตั้งใจแต่งตัวเสียขนาดนี้ อย่างไร พี่ก็ต้องเชิญฉันไปเต้นรำด้วยสักเพลงนะ ถึงจะไม่ละอายใจต่อฉัน”

คำพูดนี้ พูดเสียราวกับว่าเย้นโม่หลินติดค้างน้ำใจเธอมากมายอย่างไรอย่างนั้น

เย้นโม่หลินมุมปากกระตุกเล็กน้อย เขาที่สติปัญญาเฉลียวฉลาดไม่เคยติดขัด เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของหญิงสาวแล้ว กลับหาคำพูดมาโต้กลับไม่ได้

เย้นหว่านอดที่จะชื่นชมกู้จื่อเฟยเงียบๆไม่ได้

เธอลากเย้นโม่หลินไปเต้นรำด้วยแบบนี้ ก็หมายความว่าสร้างโอกาสให้เธอกับกู้ซึงได้ทำความรู้จักกันเป็นการส่วนตัว

เธอยังมีสิ่งที่อยากจะพูดคุยกับกู้ซึงอีกมากมาย

กู้จื่อเฟยกะพริบตาปริบๆให้กับเย้นหว่าน เอ่ยยิ้มๆว่า

“เสี่ยวหว่าน ลูกพี่ลูกน้องของฉันเต้นรำได้ไม่เลวเลยนะ อย่างไรเธอก็ไม่มีปัญหา ไม่อย่างนั้น เธอมาเต้นรำกับลูกพี่ลูกน้องฉันสักเพลงไหม”

เต้นรำ กับเขาหรือ

เย้นหว่านมองชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า ตื่นเต้นเล็กน้อย

สายตาของกู้ซึงจ้องมองมาทางเย้นหว่านตรงๆ ยื่นมือออกมาอย่างสง่างาม น้ำเสียงนุ่มนวลราวกับสุภาพบุรุษ

“เฝ้ารอคอยเป็นอย่างมาก”

เย้นหว่านแก้มแดงระเรื่อ แต่ในใจกลับหวานล้ำ

เธอค่อยๆยกมือขึ้น วางมือเล็กลงกลางฝ่ามือเขา “ฉันเต้นไม่ดี คุณก็อย่ารังเกียจฉันล่ะ”

“ผมค่อยๆสอนคุณได้”

ชายหนุ่มยิ้ม จูงมือเล็กๆของเสี่ยวหว่าน เดินไปยังห้องโถงจัดเลี้ยงด้วยท่าทางที่เป็นธรรมชาติมาก

เมื่อทั้งสองคนยืนอยู่ด้วยกัน บรรยากาศก็กลมเกลียวกันอย่างน่าประหลาดใจ เหมือนกับคู่รักที่รักกันมาเป็นเวลานาน

เย้นโม่หลินมองพวกเขาด้วยสายตาซับซ้อน คล้ายกับว่ามีอะไรบางอย่าง ถูกคนขโมยไปจนเหมือนกับว่าไม่ค่อยสบายใจ