สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 461

บทที่461 เย้นหว่าน เธอจะไม่รักษาคำพูดเหรอ?

มันคือการให้ความสำคัญ และก็คือการรับผิดชอบเช่นกัน

เอาใจเย้นหว่านมาใส่ใจของตัวเอง

แค่เริ่มต้นก็ไตร่ตรองมากขนาดนี้แล้ว การมองการณ์ไกลของกู้ซึงก็ทำให้กงจืออวีรู้สึกปลื้มใจ

แค่การคุยกันธรรมดาๆ แต่ว่ามันเต็มไปด้วยการหยั่งเชิงและสังเกต ผลลัพธ์นั้น ทำให้กงจืออวีพอดี

เธอตัดสินใจอยู่ในใจเงียบๆ คุณสมบัติไม่เลว ภูมิหลังก็สะอาด มีความรับผิดชอบ ตอนนี้สามารถวางใจให้เขากับเย้นหว่านคบกันได้

สิ่งที่พ่อแม่สามารถให้กับลูกสาวได้ ก็คือความสะดวกและพื้นที่ที่ใหญ่ที่สุด

ขอแค่เป็นคนที่ถูกต้อง กงจืออวีจะไม่คำนึงถึงภูมิหลังของสถานะเขา และก็จะไม่ขัดขวางด้วย แต่ถ้าเหมือนกับโห้หลีเฉิน เจตนาร้ายแอบแฝง เธอก็จะใช้วิธีที่แข็งกร้าว ยังไงก็ไม่มีวันเห็นด้วยอย่างแน่นอน

ถึงแม้ว่าจะโกรธกระฟัดกระเฟียดออกไปแล้ว แต่ว่าเย้นหว่านก็ยังคงกังวลเกี่ยวกับโห้หลีเฉิน หลังจากกลับมาที่ห้องแล้วนั้น ก็ยังไม่อยากปิดประตู เธอนั่งอยู่ในห้อง บางทีก็มองออกไปนอกห้องบ้าง

ได้ยินเสียงคนเข้ามาที่ห้องนั่งเล่น เย้นหว่านก็รีบยืนขึ้นด้วยความดีใจ แล้วเดินออกไปนอกห้องอย่างรวดเร็ว

พอเห็นว่าเป็นโห้หลีเฉินจริงๆ เธอก็ค่อยๆ ถอนหายใจอย่างโล่งอก

แล้วก็ถามอย่างรีบร้อนว่า “เป็นยังไงมาก? แม่ทำให้นายไม่ลำบากใจไหม เผลอเปิดโปงอะไรไปรึเปล่า? ”

“เป็นห่วงฉันขนาดนี้เลยเหรอ? ถ้ายังงั้นอยากกอดฉันสักหน่อยไหม เพื่อให้แน่ใจว่าฉันยังสบายดี? ”

โห้หลีเฉินพูดจาล้อเล่น ในสายตาที่ลึกซึ้งของเขา เต็มไปด้วยความรักและความเสน่หาที่ไม่อาจปกปิดได้

เย้นหว่านรู้สึกกลัดกลุ้ม ยื่นมือไปตีหน้าอกเขาเบาๆ

“ไม่จริงจังเลย”

“ถ้ายังงั้นพวกเรามาทำเรื่องที่มันจริงจังกันหน่อยดีกว่า”

ระหว่างที่พูดนั้น โห้หลีเฉินก็ยื่นมือออกไปจับข้อมือของเย้นหว่านไว้ อีกมือหนึ่งก็โอบเอวของเธอ แล้วก็ถอยไปด้านหลัง กดเธอไว้กับกำแพง

เขามองเธอจากมุมสูง ดวงตาของเขาลึกล้ำเหมือนกับไฟที่กำลังลุกโชน

เย้นหว่านหายใจถี่ขึ้น ในหัวใจเหมือนกับว่ามีกระต่ายตัวน้อยอยู่ด้านใน กระโดดขึ้นลงไม่หยุดเลย

“นาย นายจะทำอะไร? ”

โห้หลีเฉินขยับริมฝีปากบางๆ แต่ว่าไม่ได้ทำเสียงอะไรออกมา ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ ลมหายใจของเขารดลงบนใบหน้าของเย้นหว่าน

ดึงดูด ยั่วยวน

เขาจ้องมองเธอ ดวงตาสีเข้มลุกโชนไปด้วยไฟ

ริมฝีปากบางนั้น ค่อยๆ ขยับเข้าใกล้เธอขึ้นเรื่อยๆ

ลมหายใจของทั้งสองคน เหมือนกับว่าจะผสานเป็นหนึ่งเดียวกัน ทั้งอบอุ่นและร้อน เหมือนกับว่าจะแผดเผาหัวใจของเย้นหว่านไป

เย้นหว่านหดตัว จิตใจว้าวุ่น แต่ว่าไม่สามารถต้านทานได้

เธอกะพริบตา แล้วค่อยๆ หลับตาลงช้าๆ รอให้ริมฝีปากของผู้ชายตรงหน้า ขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอกลับไม่ได้สัมผัสว่าริมฝีปากของโห้หลีเฉินนั้นขยับเข้ามาใกล้

เสียงของเขานั้น ดังขึ้นข้างหูของเธออย่างแผ่วเบา เซ็กซี่และน่าดึงดูด “เย้นหว่าน สิ่งที่เธอรับปากฉันไว้เมื่อเช้า ตอนนี้ได้เวลาทำแล้ว”

หัวของเย้นหว่านมีเสียงระเบิด

เธอลืมตาขึ้นด้วยความประหลาดใจ ทั้งอับอายและโกรธจนอยากจะหายไปจากตรงนี้

ทำ ทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้……

“ฉันๆๆ ง่วงแล้ว ควรจะไปนอนได้แล้ว ฝันดีนะ”

หลังจากพูดจบ เย้นหว่านก็ผลักผู้ชายตรงหน้าออกด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น แล้วก็คิดจะวิ่งหนีไป

เหมือนกับว่าโห้หลีเฉินเตรียมตัวไว้ตั้งแต่แรกแล้ว เขาจับข้อมือของเย้นหว่านไว้อย่างว่องไว แล้วก็ดึงเธอกลับมา

ทั้งสองคนสลับตำแหน่งกัน เพราะว่าแรงเฉื่อย ทำให้เย้นหว่านโผตัวเข้าไปที่อ้อมอกของโห้หลีเฉิน ชนจนดันให้เขาไปชนกับกำแพง

และเธอ ร่างเล็กๆ แนบอยู่กับหน้าอกของเขา แนบแน่นอยู่แบบนั้น

ทันใดนั้นใบหน้าของเย้นหว่านก็แดงไปจนถึงหลังหู

โห้หลีเฉินทองเธอ น้ำเสียงทุ้มต่ำเหมือนไฟที่กำลังมอดไหม้ “เธอไม่ทำก็ได้ ถ้ายังงั้นพวกเราก็เข้าสู่ประเด็นหลักเลย”

“ไม่ได้ๆ ”

เย้นหว่านพูดอย่างตื่นตระหนก หัวใจยุ่งเหยิงไปหมด