สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 460

บทที่460 แค่รู้สึกดีเท่านั้น

โห้หลีเฉินจับมือน้อยๆของเย้นหว่านไว้แน่น

เขาก้มหน้าเล็กน้อย ริมฝีปากบางขยับเข้าไปใกล้หูเธอ เขาพูดเสียงเข้มว่า: “ทำไมเหรอ ไม่อยากให้พี่ชายเธอมีคนอื่นในใจหรือไง?”

น้ำเสียงนั้น ฟังดูแล้วเหมือนจะหึงนะ

เย้นหว่านอึ้ง คิดได้ว่าข้างตัวเย้นโม่หลินไม่มีผู้หญิงเลย ในโลกเขา มีแค่เธอกับแม่ที่เป็นผู้หญิงสองคน ในใจเขาก็มีแต่พวกเธอ

แต่นี่คือพี่ชายแท้ โห้หลีเฉินหึงอะไรกัน?

เย้นหว่านมองโห้หลีเฉินอย่างสงสัย เธอกระตุกยิ้ม พูดอย่างดีใจว่า “คุณโห้ เมื่อก่อนฉันไม่รู้เลยว่า นายขี้หึงมากขนาดนี้”

ตั้งแต่มาที่นี่ เขาก็ใช้แต่ชื่อกู้ซึง เธอไม่เคยเรียกเขาว่าคุณโห้เลย

คำเรียกขานที่คุ้นเคยนี้ ทำเอาหัวใจโห้หลีเฉินเต้นตึกตัก อารมณ์ที่เก็บอยู่ในภายในใจก็หวั่นไหวขึ้นมาอีกครั้ง

เขาจับมือเย้นหว่านไว้ดึงเข้าไปใกล้ตัวเอง ร่างกายทั้งสอง แทบจะแนบชิดกันอยู่แล้ว

เสียงโทนต่ำของเขาดูมีเสน่ห์และเซ็กซี่แปลกๆ “เรื่องที่เธอไม่รู้ยังมีอีกมาก ฉันให้โอกาสเธอ ชินเองช้าๆ”

คำพูดจีบสาวนี้ทำเอาหัวใจเย้นหว่านแทบละลาย

เธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขา ความอบอุ่นของเขา หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ แทบจะกระเด็นออกไปอยู่แล้ว

เธอไม่มีความหวังอื่น ขอแค่ทั้งชีวิตนี้ได้อยู่กับโห้หลีเฉิน ไม่แยกจากกันอีก

พอกลับไปบ้านตระกูลเย้น ทั้งบ้านก็นั่งกินข้าวเย็นพร้อมหน้าพร้อมตากัน

กงจืออวีกับเย้นเจิ้นจื๋อถามไปว่าบ่ายนี้เล่นเป็นยังไงบ้าง อาหารมื้อนี้ ดูจะสงบสุขกันมาก

พอกินข้าวเสร็จแล้ว เพราะกงจืออวีให้โห้หลีเฉินพูดเรื่องความเป็นอยู่ในเมืองหนาน โห้หลีเฉินต้องไปคุยในห้องหนังสือกับกงจืออวีลำพัง

เย้นหว่านรู้สึกร้อนตัว แอบดึงโห้หลีเฉินไว้ ไม่ไว้ใจให้เขาไปเอง

โห้หลีเฉินตบมือเย้นหว่านเบาๆ และกระซิบข้างหูเธอเสียงเบาว่า:

“ฉันจะรีบกลับมานะ เธอไปล้างมือรอได้เลย”

เย้นหว่านอึ้ง อยู่ดีๆให้เธอไม่ล้างมือทำไมกัน?

เธอก้มหน้ามองมือตัวเองอย่างสงสัย สะอาดดีนี่ ก็ไม่ได้สกปรกมากนะ

โห้หลีเฉินกระตุกยิ้ม ปล่อยมือเย้นหว่านออก

“เตรียมตัวไว้ รอฉันกลับมานะ”

พูดจบ เขาก็เดินไปทางห้องหนังสือทันที

เย้นหว่านยืนนิ่งอยู่ที่เดิม พยายามปะติดปะต่อคำพูดของเขา และรู้แล้วว่าเขาหมายความว่ายังไง

ตอนเช้า เธอถูกเขาบีบบังคับให้ตกลงใช้มือกับเขา!

ผ่านไปตั้งหนึ่งวันแล้ว เขายังไม่ลืมอีกเหรอ ยังให้เธอไปล้างมือ แล้วยังเตรียมตัวรอเขาอีก

หมดคำจะพูดจริงๆเลย……

น่าอายจริงๆ!

เย้นหว่านมองแผ่นหลังของโห้หลีเฉินด้วยอาการที่ทั้งอายและทั้งโมโห เขาคิดแต่เรื่องลามกพวกนี้ทั้งวันเลยใช่ไหม เขาคงจะตอบแม่ได้ดีแหละ

เธอไม่เป็นห่วงเขาอีกแล้ว

เย้นหว่านกัดฟันกรอดอย่างโมโห เดินกลับห้องตัวเองด้วยใบหน้าแดงก่ำ

……

ห้องหนังสือโดยเฉพาะของกงจืออวี ตกแต่งหรูหรา เธอนั่งอยู่บนที่นั่งหรู ท่าทางสง่างาม มีความแข็งแกร่ง แม้จะมีอายุมากแล้ว แต่ก็ยังคงความสาวไว้ได้ดี

เธอยื่นมือออกไปอย่างสง่า “เชิญนั่ง”

โห้หลีเฉินพยักหน้า นั่งลงบนโซฟาหน้ากงจืออวี

กงจืออวีเริ่มถาม: “อยากดื่มอะไร? กาแฟหรือว่าไวน์?”

“กาแฟดีกว่า ขอบคุณครับ”