สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 465

บทที่465 อยู่ข้างๆ เธอ

เมื่อได้รับสายตาแห่งการไต่สวนของโห้หลีเฉิน ป่ายฉีก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่

พวกกงจืออวีตามมาทีหลัง ก็เลยไม่เห็นอาการของเย้นหว่านตอนที่เธอป่วย ดังนั้นพอพูดว่าเป็นอาการแพ้ ก็สามารถหลอกพวกเขาได้

แต่ว่าโห้หลีเฉินกลับเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ดังนั้นหากพูดว่าเป็นแค่อาการแพ้นั้น มันไม่สามารถหลอกเขาได้ง่ายๆ หรอก

แต่ว่าเรื่องนี้ ป่ายฉีคิดแล้วคิดอีก ก็ไม่อยากจะให้คนรู้เยอะ

เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็มองไปยังโห้หลีเฉิน ส่งสายตาเป็นนัยให้กับเขา

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง แค่เห็นว่าอาการมันดูอันตรายนิดหน่อยเท่านั้นเอง”

สายตาของโห้หลีเฉินนั้นจมดิ่ง

คนที่ว่องไวและเฉียบแหลมอย่างเขา แน่นอนอยู่แล้วว่าต้องเข้าใจความหมายของป่ายฉี

แต่ว่าพอยิ่งรู้เจตนาของเขา ก็ยิ่งรู้สึกกระวนกระวายใจ การที่ป่ายฉีเจตนาปกปิดแบบนี้ แสดงว่าการเจ็บป่วยกะทันหันของเย้นหว่านนี้ต้องไม่ใช่การป่วยแบบธรรมดาแน่นอน

นี่มันหมายความว่า เธออยู่ที่บ้านตระกูลเย้น แล้วก็อยู่ใต้เปลือกตาของเขา แต่กลับโดนคนทำร้าย……

พอได้ยินแบบนี้ หัวใจที่เป็นกังวลของกงจืออวีนั้นก็ได้ผ่อนคลายลง

เธอหันหน้ามา แล้วก็ออกคำสั่งอย่างจริงจังกับคู่พ่อลูกเย้นเจิ้นจื๋อ “ต่อไปบนโต๊ะอาหารห้ามมีกุ้ง แล้วก็อะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับกุ้งอีก! ”

“ได้ รับรองว่าไม่มีแน่นอน”

คู่พ่อลูกพยักหน้าพร้อมกัน ท่าทางดูมั่นคงเหมือนกัน แล้วก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย

ถ้าเกิดว่ารู้ตั้งแต่แรกว่าเย้นหว่านจะแพ้กุ้ง พวกเขาจะไม่มีวันให้มีกุ้งอยู่บนโต๊ะอาหารอย่างแน่นอน และก็จะไม่มีวันมองดูเย้นหว่านกินกุ้งเยอะขนาดนั้นหรอก

เย้นหว่านไม่สบาย พวกเขาปวดใจยิ่งกว่าใครทั้งนั้น

กงจืออวีกุมมือเล็กๆ เย็นๆ ของเย้นหว่าน จับมือของเธอไว้แล้วก็ตบเบาๆ อย่างปวดใจ หลังจากนั้น ก็เงยหน้าขึ้นมา แล้วก็มองไปที่โห้หลีเฉินด้วยสายตาที่อ่อนโยน

“กู้ซึง โชคดีที่คืนนี้นายเจอเธอได้ทันเวลา พาเสี่ยวหว่านมาส่งที่นี่ ทำให้เธอไม่ต้องทุกข์ทรมานมาก”

โห้หลีเฉินยังคงเช็ดผมให้กับเย้นหว่านอย่างระมัดระวัง เม้มริมฝีปากแน่น น้ำเสียงดูไม่แปลกใจหรือดีใจ

“มันเป็นสิ่งที่ผมควรทำอยู่แล้วครับ”

ความรู้สึกโทษตัวเองและความรู้สึกผิดนั้นเพิ่มขึ้น ถ้าเกิดว่าเขาระมัดระวังมากกว่านี้ เย้นหว่านก็ไม่ได้เจอกับความทุกข์ทรมานแบบนี้

กงจืออวีพยักหน้าอย่างพึงพอใจ เป็นผู้ช่วยชีวิต แต่ว่าไม่ได้มีเงื่อนไขใดๆ และก็ไม่ได้เย่อหยิ่งและจองหองด้วย จิตใจของเขานั้นไม่เลวเลย

เธอมองไปที่กู้ซึง ยิ่งมองยิ่งรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังมองลูกเขยของตัวเองอยู่

แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงสุขภาพของเขาเช่นกัน “เสี่ยวหว่านนั้นให้ฉันดูแลเองเถอะ นายไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียก อาบน้ำร้อนเพื่อไล่ความเย็นเถอะ คืนนี้ก็พักผ่อนเยอะๆ ”

เย้นหว่านยังไม่ฟื้นเลย สรุปแล้วอาการของเธอนั้นร้ายแรงแค่ไหน เขายังไม่รู้แน่ชัดเลย แล้วเขาจะพักผ่อนได้ยังไงกัน?

โห้หลีเฉินวางผ้าขนหนูที่เช็ดผมของเธอลง แล้วก็วางผมของเย้นหว่านลงบนหมอนอย่างระมัดระวัง หลังจากทำทั้งหมดนี้เสร็จ เขาถึงได้เงยหน้าขึ้นมา แล้วก็มองหน้ากงจืออวีอย่างจริงจัง

“คุณนายครับ ผมมีเรื่องที่ต้องการร้องขอ หวังว่าคุณจะยอมรับ”

ถึงแม้ว่าจะพึ่งคบค้าสมาคมกันได้แค่ไม่กี่วัน แต่ว่ากงจืออวีก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่า กู้ซึงเป็นคนที่ทำอะไรรู้จักขอบเขตมาก เรื่องอะไรที่มากเกินไปเขาไม่เคยร้องขอมาก่อน

เรื่องที่เขาต้องการร้องขอนั้น คืออะไรกัน?

กงจืออวีสงสัย และพูดว่า “บอกมาสิ”

โห้หลีเฉินมองดูใบหน้าที่ซีดเผือดของเย้นหว่าน สีหน้ากระตุกเล็กน้อย แล้วก็พูดว่า

“ก่อนที่เย้นหว่านจะหายดี ผมหวังว่าจะได้ดูแลเธอด้วยตัวเอง”

กงจืออวีประหลาดใจ ไม่คิดว่ากู้ซึงจะขอร้องอะไรแบบนี้

ถือว่ามีใจจริงๆ

“นายไม่ได้จำเป็นต้องทุ่มเทแบบนี้……”

“เรื่องนี้ ผมก็ต้องรับผิดชอบเหมือนกัน”

สายตาของโห้หลีเฉินทุ้มต่ำ ใบหน้าที่หล่อเหลามีความรู้สึกผิด และความเสียใจอย่างเห็นได้ชัด “กุ้งเมื่อเย็นนี้ ผมเป็นคนปอกให้เธอกินเอง”