สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 466

บทที่466 โดยความผิดพลาด

ป่ายฉีมองเย้นหว่าน สีหน้าเคร่งขรึม แล้วก็ค่อยๆ พูดออกมา

“มันเป็นอาการแพ้จริง แต่ว่ามันไม่ใช่การแพ้จากการที่กินกุ้งพวกนั้น แต่ว่ามีคนใส่กุ้งป่นที่ผ่านการสกัดมาแล้วไว้ในอาหาร

ปกติเสี่ยวหว่านก็กินกุ้งเยอะมากอยู่แล้ว แล้วก็เลยได้กินกุ้งป่นพวกนี้เข้าไปเยอะด้วย ทำให้ความเข้มข้นในอาหารมากเกินไป ร่างกายรับไม่ไหว ถึงได้เกิดปฏิกิริยาแบบนี้”

อาการแพ้ที่รุนแรงแบบเฉียบพลันนี้ ถ้าเกิดว่ารักษาไม่ทันเวลา จะเสียชีวิตทันที

ห้องครัวของตระกูลเย้น ต้องไม่ใส่ของพวกนี้อย่างแน่นอน แล้วอีกอย่าง ปกติแล้วคนในตระกูลเย้นไม่มีใครที่มีอาการแพ้ คนที่โต๊ะกินข้าวนั้น คนเดียวที่มีอาการแพ้ก็คือ……

ป่ายฉีมองไปที่โห้หลีเฉินด้วยสายตาที่จมดิ่ง

ใบหน้าหล่อเหลาของโห้หลีเฉินนั้นมืดและหนัก ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหดที่น่าเขย่าขวัญ นิ้วกำแน่น จนมีเสียง

แต่ละคำของเขา เหมือนกับว่าค่อยๆ ลอดผ่านช่องฟันมา

“มีคน ต้องการทำร้ายฉัน”

แต่ว่าบังเอิญ เย้นหว่านกินผงกุ้งพวกนั้นไป นำไปสู่การกินที่มากเกินไป

ป่ายฉีเม้มปากแน่น ไม่ได้พูดอะไร

ความจริง มันเป็นได้เพียงเท่านี้แหละ

กุ้งป่นแบบนี้ถ้าเกิดว่ากินมากเกินไป คนธรรมดาทั่วไปที่ไม่แพ้ ก็จะเกิดอาการแพ้ได้เหมือนกัน แต่ว่าถ้าเกิดว่าคนที่แพ้กุ้งกินเข้าไป จะแพ้จนถึงขนาดตายได้เลย และสาเหตุของการตาย ก็จะถูกตัดสินว่าเป็นเพราะกินกุ้งเข้าไปเท่านั้น

ทำร้ายคนอย่างมองไม่เห็น เจตนาเหี้ยมโหด

สีหน้าของโห้หลีเฉินดูแย่อย่างมาก วันนี้ตอนมื้อเย็น เย้นหว่านที่กินกุ้งนั้น อยู่ไม่ห่างจากเขาเท่าไหร่ บางทีก็ถือโอกาสหยิบชามซุปของเขาขึ้นดื่ม นั่นเป็นสิ่งเดียวที่เธอกินที่เป็นของเขา

บางทีกุ้งป่นนั้น อาจจะอยู่ในซุปชามนั้น!

“ไม่ว่าจะเป็นใคร ฉันก็จะให้มันได้ชดใช้เป็นร้อยเท่า! ”

โห้หลีเฉินพูดด้วยน้ำเสียงมืดครึ้ม ร่างกายของเขาเปล่งออร่าที่ทำให้คนหนาวสั่นและหวาดกลัว

ป่ายฉีอึ้งไป เขามองสิ่งที่พบบนร่างกายของโห้หลีเฉินอย่างประหลาดใจ มันไม่ใช่ออร่าของคนที่เป็นแค่คุณชายจากตระกูลร่ำรวยจากเมืองหนานอย่างแน่นอน

เขาเม้มปากและสังเกตโห้หลีเฉิน เขาเป็นแค่กู้ซึงจากเมืองหนานเท่านั้นเองจริงๆ เหรอ?

ผู้ชายคนนี้ ต้องไม่ธรรมดาอย่างที่เห็นอย่างแน่นอน

คิดไตร่ตรองในใจ แต่ว่าไม่ได้แสดงอะไรออกมา ป่ายฉีพูดว่า

“คุณชายกู้ ตัวตนของนายนั้นพิเศษ แล้วก็เป็นคนที่เกี่ยวข้องอีกต่างหาก เรื่องนี้นายทำเป็นไม่รู้น่าจะดีกว่า ให้ฉันเป็นคนออกหน้าเอง แอบสืบดู จะได้ไม่แหวกหญ้าให้งูตื่นง่ายๆ น่าจะสะดวกกว่า”

นี่ก็เป็นเหตุผลที่ป่ายฉีไม่ได้บอกพวกกงจืออวีก่อนหน้านี้

ข้อแรก เพราะว่าไม่อยากให้เขาเป็นกังวลไปด้วย ข้อที่สอง พวกเขารักเย้นหว่านมากเกินไปจริงๆ รักลูกสาวมากจนอาจจะทำเรื่องบกพร่องได้

ป่ายฉีจงใจให้คนที่อยู่เบื้องหลังคิดว่า เรื่องนี้ได้สำเร็จลุล่วงแล้ว จะได้ไม่ระมัดระวังตัวมาก

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่นามสกุลเย้น แต่ว่าเขาเองก็เป็นสมาชิกของตระกูลเย้น แน่นอนอยู่แล้วว่าเขาจะไม่อนุญาตให้คนที่มีเจตนาไม่ดีอยู่ที่ตระกูลเย้นต่อ

โห้หลีเฉินขมวดคิ้ว สีหน้าเย็นชา เขาไม่เต็มใจอย่างมาก

คนที่ทำร้ายเย้นหว่าน เขาต้องการจะค้นหาทันทีด้วยตัวของเขาเอง แล้วก็ฆ่ามันซะ

แต่ว่าสิ่งที่ป่ายฉีพูด ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผล

นอกจากนี้ ตอนนี้ไม่ว่าจะยังไงเขาก็อยู่ในตัวคนของกู้ซึง การกระทำต้องอำพราง รักษาไว้ ไม่สามารถเปิดเผยได้มากเกินไป

เรื่องนี้ ส่งให้ป่ายฉีเป็นคนทำคือวิธีจัดการที่ดีที่สุดแล้ว

ลังเลอยู่หลายวินาที โห้หลีเฉินถึงได้ตัดสินใจ มองหน้าป่ายฉีอย่างอึมครึม แล้วก็พูดว่า

“ถ้าเกิดว่าได้ผลยังไง ฉันต้องการรู้ทันที”

หลังจากหยุดครู่หนึ่ง เขาก็พูดเสริมว่า “ไม่ว่าใครเป็นคนลงมือ ฉันก็ต้องการจะรู้”

ในใจของโห้หลีเฉิน มีผู้ต้องสงสัยอยู่แล้ว

ป่ายฉีรู้อยู่แล้วว่าเขาพูดถึงใคร แต่ว่านึกไม่ถึงเลยว่า โห้หลีเฉินจะเด็ดเดี่ยวได้ขนาดนี้ แม้ว่าภูมิหลังของอีกฝ่ายจะทรงพลังและก็สามารถทำลายครอบครัวของเขาได้เป็นร้อย เขายังไม่กลัวเลยงั้นเหรอ?

เขากล้าหาญเกินไป หรือว่าไม่กลัวเพราะว่ามีคนหนุนหลัง?