สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 470

บทที่470 เปิดโปงแล้ว

เวลานี้ ปกติแล้วเย้นโม่หลินจะอยู่ในห้องทำงานยุ่งอยู่กับเรื่องของเขา เย้นหว่านเดินไปที่ห้องทำงานทันที แต่ว่าระหว่างทางนั้น กลับเห็นคนหลายคนที่อยู่ในห้องรับแขกโดยที่ไม่คาดคิด

ท่ามกลางนั้นมีพ่อแม่ของเธอ เย้นโม่หลิน แล้วก็ลุงๆ ป้าๆ แก่ๆ หลายคน

อย่างมากเย้นหว่านก็เคยเจอครั้งสองครั้ง ไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่ แต่ว่าก็รู้สถานะของพวกเขา ก็ถือว่าเป็นญาติของพวกเธอ ผู้อาวุโสของตระกูลเย้นที่ทรงคุณวุฒิ

ปกติแล้วพวกเขาจะไม่มาที่บ้านตระกูลเย้น นอกจากว่าจะเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นเท่านั้น

เย้ขมวดคิ้วอย่างอารมณ์เสีย ตอนนี้เรื่องที่เร่งด่วนมากของโห้หลีเฉินยังไม่ทันได้รับการแก้ไข แล้วนี่มันเกิดเรื่องไม่ดีอะไรขึ้นกันอีก?

ช่างเป็นปีซวยจริงๆ เลย

เย้นหว่านทั้งหดหู่และเป็นกังวล เธอเดินเข้าไปในห้องรับแขก และยืนอยู่ข้างๆ กงจืออวีอย่างน่ารัก

เธอกำลังจะแอบถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น ก็เห็นว่า คนอื่นๆ ที่อยู่ในสถานที่นั้นพอเห็นเธอมาแล้วก็หุบปากลงทันที

ไม่มีใครพูดอะไรแม้แต่นิดเดียว บรรยากาศที่เงียบงันนั้นช่างน่าแปลก

เย้นหว่านอึ้งไป ไม่ว่าปฏิกิริยาจะช้าแค่ไหน ก็รู้ว่าเรื่องที่พวกเขากำลังพูดอยู่นั้น คือเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเธอ

พอคิดไปถึงข่าวลือที่ปลิวว่อนไปทั่วบ้านเมื่อสองวันที่ผ่านมา หัวใจของเย้นหว่านก็เต้นขึ้นอย่างกระสับกระส่าย

เธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อรักษาความสงบนิ่ง เธอกุมมือของกงจืออวี แล้วก็คลี่ยิ้มพร้อมกับเอ่ยปากถามว่า

“แม่ พวกลุงๆ ป้าๆ มาทำอะไรกันเหรอ? วันนี้ที่บ้านของพวกเรามีงานปาร์ตี้หรือยังไง? ”

สีหน้าของกงจืออวีสั่นไหว มองดูเย้นหว่าด้วยสีหน้าที่ลำบากใจ เธอไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดกับเย้นหว่านยังไง

ตอนนี้เอง ก็มีชายชราผมขาวก้าวขึ้นมาด้านหน้า ดวงตาที่สลัวของเขาก็ส่องประกายแสงอันเฉียบคมและชาญฉลาด

เขามองเย้นหว่าน แล้วก็เอ่ยปากพูดว่า “เสี่ยวหว่าน พวกเราเป็นห่วงหนู ก็เลยมาที่นี่เพราะหนู”

เพราะเธอยังงั้นเหรอ?

เย้นหว่านใจเต้นแรง ความรู้สึกวิตกกังวลเกือบจะถึงขีดสุด

ที่แท้พวกเขาก็มาเพราะว่าเรื่องของโห้หลีเฉินยังงั้นเหรอ

ตอนนี้มันรุนแรงถึงขนาดที่ทำให้ลุงๆ ป้าๆ ตระกูลเย้นแตกตื่นแล้วยังงั้นเหรอ?

เย้นหว่านหน้าซีด พยายามฝืนยิ้มต่อไปอย่างยากลำบาก ท่าทีดูอวดดีเล็กน้อย เหมือนกับว่าไม่ยอมรับความหวังดี

“คุณลุงก็เป็นห่วงเกินไปแล้ว หนูยังสบายดีจะตายค่ะ ไม่มีอะไรที่ต้องน่าเป็นห่วงหรอก พวกลุงๆ ป้าๆ วางใจเถอะค่ะ ควรจะมีความสุขสิถึงจะถูกต้อง ไม่ต้องมาเป็นห่วงเรื่องของหนูหรอกค่ะ”

คำพูดที่ดูมีมารยาท แต่ว่าเต็มไปด้วยการปฏิเสธอย่างเห็นได้ชัด

เย้นหว่านไม่อยากให้ลุงๆ ป้าๆ พูดเรื่องของเธอออกมา ไม่ยังงั้นเรื่องของโห้หลีเฉินก็จะถูกโยนขึ้นบนกระดานทันที เธอไม่รู้ว่าจะปกปิดมันยังไง

พวกผู้ใหญ่ก็ไม่คิดว่าเย้นหว่านจะปฏิเสธแบบนี้ ความหวังดีของพวกเขาถูกปฏิเสธซะจนหมดจด

ยังไงพวกเขาก็เป็นคนที่เคยผ่านน้ำร้อนมาก่อน พอเห็นว่าเย้นหว่านที่เป็นบุคคลที่เกี่ยวข้องมีท่าทางแบบนี้ พวกเขาก็ลังเลว่าควรจะพูดต่อไหม ยุ่งเรื่องของคนอื่น

ยังไง ความหวังดีที่ยัดเยียดให้ ก็ไม่ถูกคนอื่นมองว่าเป็นความหวังดีหรอก

กงจืออวีขยับคิ้วเล็กน้อย แล้วก็มองไปที่เย้นหว่านอย่างประหลาดใจ ในความทรงจำของเธอ เย้นหว่านนอกจากจะดื้อนิดหน่อยบ้างแล้ว แต่ปกติอารมณ์ก็นุ่มนวล มีความเคารพและมีมารยาทกับผู้ใหญ่เสมอ

แต่ว่าคำพูดวันนี้ ถือว่าไม่มีมารยาทเอาซะเลย

พอคิดดีๆแล้ว ข่าวลือที่ผ่านมาในช่วงไม่กี่วันนี้ก็ไม่น้อยเลย แถมเย้นหว่านก็ยังรีบเร่งมาที่นี่ หรือว่ารู้เรื่องข่าวลือแล้วยังงั้นเหรอ?

ตอนนี้เย้นหว่านต้องการจะระงับเรื่องนี้อย่างเร่งด่วน เพราะว่าโกรธ หรือว่ารีบร้อนอยากจะซ่อนมันกันแน่?

กงจืออวีมองเย้นหว่านด้วยสายตาที่เฉียบแหลม เห็นท่าทางของเธอที่เสแสร้งทำเป็นสงบนิ่ง ก็แน่ใจได้แล้วว่าเย้นหว่านต้องรู้เรื่องแล้วอย่างแน่นอน แต่ว่าตอนนี้ยังแยกไม่ออก ว่าตอนนี้เธอมีความคิดและอาการแบบไหนกัน