สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 471

บทที่471 ใครบอก

“ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้นนะ....”

เย้นหว่านพูดอย่างตื่นตระหนก เผชิญหน้ากับสายตาที่ตั้งคำถามและคาดคั้น ลำคอของเธอแห้งผาก ไม่รู้ว่าจะต้องชี้แจงอย่างไร

ในหัวนั้นมีแต่ความยุ่งเหยิงและตื่นตระหนก

หยูซือห้านหรี่ตาอย่างมุ่งร้าย แต่สีหน้ากลับแสดงออกราวกำลังคิดแทนเธออยู่

“เสี่ยวหว่าน ฉันรู้ว่าในใจของเธอมีโห้หลีเฉินอยู่ แต่ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ เธอก็ไม่จำเป็นต้องปกปิดแทนเขาหรอก เขาทำแบบนี้ มันไร้ศีลธรรมเกินแล้ว”

คำพูดผ่าเผยที่เอ่ยอยู่บนคุณธรรมสูงส่งนั้น แทบไม่ได้ช่วยอะไรเย้นหว่านเลย กลับกันได้ผลักเธอและโห้หลีเฉินตกไปยังพายุและเกลียวคลื่น

ในเวลานี้ข่าวลือได้แพร่สะพัดไปไม่หยุด ตอนนี้ทุกถ้อยประโยค ล้วนชี้โยงหัวข้อไปยังเรื่องของกู้ซึงกับโห้หลีเฉินทั้งสิ้น

เมื่อจำนวนครั้งที่เอ่ยคำมดเท็จมากมาย ก็จะกลายเป็นเรื่องจริง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหากมันเป็นความจริง

เย้นหว่านจิตใจว้าวุ่นอย่างรุนแรง สีหน้าซีดขาว ไม่อาจรู้ได้เลยว่าจะมีกำลังที่จะหักล้างเรื่องนี้อย่างสมบูรณ์ได้อย่างไร

เธอได้แต่ฝืนโต้กลับอย่าแข็งกระด้าง “มันไม่ใช่แบบนั้นอย่างที่คุณพูดนะ....”

“เสี่ยวหว่าน ที่จริงแล้วทุกคนไม่ได้จะตำหนิเธอและยังเข้าใจเธอด้วย แต่การโกหก ถึงยังไงก็ไม่ใช่เรื่องดี เรื่องที่กู้ซึงคือโห้หลีเฉิน ทุกคนรู้กันหมดแล้ว ปิดไม่อยู่หรอก”

หยูซือห้านเอ่ยอย่างน้ำใสใจจริง คำพูดที่ทำให้เย้นหว่านได้ชื่อว่าดี แต่กลับปิดกั้นทุกอย่างที่เธอต้องการจะอธิบายจนหมดสิ้น

เย้นหว่านโกรธจนสีหน้าทั้งขาวทั้งแดง ในใจยิ่งกระวนกระวาย ร้อนใจจนอยู่ไม่สุข

ไม่ง่ายเลยกว่าที่ตอนนี้เธอจะได้อยู่กับโห้หลีเฉินอย่างสงบสุข แต่มีความสุขได้ไม่กี่วัน ก็กลับเกิดปัญหาแบบนี้ขึ้นตอนนี้ หรือเธอจะถูกบังคับให้ต้องแยกจากโห้หลีเฉินอีกครั้งอย่างนั้นเหรอ?

แค่คิดถึง หัวใจของเย้นหว่านก็ปวดร้าวไปชั่ววูบ

ในขณะที่ทรวงอกของเย้นหว่านรู้สึกหนักหน่วง หดหู่จนอยากจะร้องไห้ ในตอนนั้นเอง กลับได้ยินเสียงผู้ชายที่ราวกับเสียงสวรรค์ดังขึ้น

“ทำไมผมไม่เห็นรู้เลยว่าผมไปเป็นโห้หลีเฉินตอนไหน?”

กู้ซึงสวมชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม เดินมาจากห้องโถงอย่างสง่าผ่าเผย ย่างก้าวอย่างสูงส่ง มุมปากปรากฏรอยยิ้มเล็ก ๆ แฝงความแดกดันไว้อย่างสง่างาม

สายตาของเขากวาดไปทั่วฝูงชน สุดท้ายก็มาหยุดที่ตัวหยูซือห้าน แววตาเหยียดหยามนั้น ไร้การปิดบังใด ๆ

เมื่อถูกคนรังเกียจต่อหน้าคนมากมาย สีหน้าของหยูซือห้านก็แทบอดกลั้นไม่อยู่

เขาระงับความคิดอยากจะฉีกกู้ซึงเป็นชิ้น ๆ เอาไว้ มุมปากยกยิ้ม เชิดคางขึ้นอย่างสง่า

เอ่ย “คุณชายกู้ ข่าวลือใดล้วนต้องมีมูล ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ทั้งตระกูลเย้นก็รู้เรื่องนี้หมดแล้ว ว่าที่จริงคุณคือโห้หลีเฉิน จะยังยืนกรานแสร้งทำต่อไปก็ไม่มีความหมาย สารภาพออกมาแต่โดยดีจะดีกว่าไหมล่ะ? คิดว่าอย่างไรบ้างครับ คุณอา?”

คำพูดมุ่งเป้าอย่างเฉียบคมนั้น ทำเอาเย้นหว่านที่ได้ยินขมับเต้นตุบ ๆ

เธอมองไปยังกู้ซึงอย่างตกประหม่า เธอเดินขึ้นไปข้างหน้าด้วยจิตใต้สำนึกแล้วคว้ามือของเขาไว้

ร่างนั้นค่อย ๆ ขยับไปข้างหน้าอย่างเงียบ ๆ ขวางอยู่ด้านหน้าของเขาเล็กน้อย แสดงท่าทางปกป้องเขาเอาไว้

“มันเป็นคำพูดเพ้อเจ้อของพวกเขา อย่าเอามาใส่ใจเลย แล้วก็อย่าไปมีเอี่ยวกับเรื่องน่าเบื่อแบบนี้เลย ฉันจัดการได้ นายกลับบ้านไปก่อนเถอะ”

เย้นหว่านคิดอยากให้โห้หลีเฉินกลับไปก่อนอย่างร้อนรน ถึงยังไงถ้าเขาตัวจริงไม่อยู่ เรื่องก็คงไม่สามารถเอาแน่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์อยู่แล้ว แถมยังอาจจะมีทางหนีที่ไล่อยู่อีกหน่อยด้วย

กู้ซึงก้มหน้าลงเล็กน้อย สายตาเหลือบมองมือเล็กของเย้นหว่านที่จับมือของตัวเองเอาไว้

จากนั้น ริมฝีปากของเขาแย้มยิ้มออกมา น้ำเสียงนุ่มนวลเอ่ย