สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 479

บทที่479 จู้จี้

ในใจของกู้ซึงก่นด่าอย่างดุเดือด บนใบหน้ายังคงรักษารอยยิ้มของสุภาพบุรุษที่สง่างามไว้อย่างยากลำบาก

เขาเดินไปยังเบื้องหน้าเย้นหว่าน เอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ

“จะให้ฉันอุ้มมั้ย?”

เพียงคำถามนั้นเอ่ยออกมา บรรยากาศเย็นเยือกก็แผ่ออกมาทันที มีความอันตรายที่พาให้หวาดผวา

ร่างกายของกู้ซึงตื่นตัวขึ้นมา ราวกับรู้สึกได้ถึงแรงคุกคามถึงตาย

สีหน้าของเย้นหว่านเปลี่ยนไปเล็กน้อย ต่อต้านอย่างสุด ๆ

นอกจากโห้หลีเฉิน เธอไม่ต้องการให้ใครหน้าไหนมาอุ้มอะไรเธอทั้งนั้น

แต่ในตอนนี้ ความสัมพันธ์ของเธอกับกู้ซึงคลุมเครือ ถ้าเขาจะอุ้มก็เป็นเรื่องสมเหตุสมผล

เย้นหว่านหดหู่อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนส่ายหน้า ปรับรองขาให้ตรง

พูด “ไม่เป็นไร ฉันไม่เจ็บเท่าไหร่แล้ว เดินเองได้”

พูดดังนั้น เย้นหว่านก็ใช้ขากะเผลกเดินผ่านกู้ซึงตรงไปข้างหน้า

ฝีเท้าของเธอไม่เร็วนัก แต่กลับมั่นคง

เย้นโม่หลินหรี่ตาลง สายตาคมกริบพิจารณาแผ่นหลังของเย้นหว่าน

ทำไมถึงรู้สึกว่าเธอไม่ค่อยเข้ากันเท่าไหร่?

กู้ซึงถอนหายใจเบา ๆ เดินไปข้างเย้นโม่หลิน แล้วพูดอย่างสบาย ๆ

“เธอน่าจะเขินน่ะ”

พูดจบ กู้ซึงก็เร่งฝีเท้า ปกปิดใบหน้าตามเย้นหว่านไปอย่างรวดเร็ว

เย้นโม่หลินอึ้งไปเล็กน้อย แล้วนึกขึ้นได้ เมื่อกี้เย้นหว่านกับกู้ซึงอยู่ข้างในนั้น ถูกเขาชนจนบาดเจ็บ

ยังไงเย้นหว่านก็เป็นเด็กผู้หญิง ผิวหน้าบาง ถูกกู้ซึงอุ้มตอนนี้ย่อมต้องอายอยู่แล้ว

เย้นโม่หลินส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ รอยจูบก็ทิ้งไว้แล้ว ยังจะอายอะไรอีก?

เด็กผู้หญิงนี่ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย

คิดดังนั้น เย้นโม่หลินก็เดินตามไปแบบไม่ช้าไม่เร็ว

เย้นหว่านเดินอยู่หน้าสุด แต่ฟ้าย่อมรู้ดีว่าเธอไม่อยากไปแค่ไหน

ตอนที่เลี้ยว สายตาของเธอมองไปในมุมนั้นอย่างห้ามไม่ได้ เธอรอคอยที่จะได้เห็นชายเสื้อผ้าของโห้หลีเฉิน แต่ก็กลัวจะเห็นเขาเปิดโปง

เพียงแต่เมื่อได้สัมผัสเหตุการณ์ยิ่งใหญ่ในวันนี้ ทั้งยังมีตัวแปรอย่างกู้ซึง เธอรู้สึกไม่สบายใจเลยจริง ๆ มีคำพูดมากมายอยากจะบอกโห้หลีเฉิน อยากจะถามว่าหลังจากนี้เขาก็ทำยังไงต่อไป

แต่ตอนนี้เป็ดที่ถูกขับออก ก็ไม่มีโอกาสอยู่แล้ว

พอส่งเย้นโม่หลินไปแล้ว โห้หลีเฉินจะยังอยู่ที่นี่รอเธอรึเปล่า?

เย้นหว่านกังวล สับสน และค่อนข้างไม่สบายใจ

ตอนนี้ขอแค่รีบส่งเย้นโม่หลินไปเร็ว ๆ ก็พอ

เย้นหว่านมีความคิดในใจ ฝีเท้าจึงเดินเร็วขึ้นเล็กน้อย พากูซึงไปยังห้องรับแขก หากล่องปฐมพยาบาลออกมาให้อย่างกระตือรือร้น

เย้นโม่หลินมองการกระทำของเย้นหว่าน ก็พยักหน้าอย่างเงียบ ๆ

สุดท้ายก็ยังมีกู้ซึงอยู่ในใจ แม้จะอายแต่ก็รักษาให้เขา กระตือรือร้นยิ่งกว่าใครซะอีก

เย้นโม่หลินจึงวางใจ แล้วไปนั่งลงบนโซฟาอีกตัวหนึ่ง

เย้นหว่านถือกล่องปฐมพยาบาลเดินเข้ามา วางตรงหน้ากู้ซึงแล้วเปิดออก

พูด “ยาฆ่าเชื้ออยู่ในนี้หมดแล้ว นายใช้สิ”

กู้ซึงมุมปากกระตุก “เอ่อ ฉันทำไม่ได้”

เขาเป็นคุณชายเศรษฐีมาตั้งแต่เล็ก มีแต่คนเรียงแถวกันมาปรนนิบัติ แค่แผลเล็ก ๆ ก็มีผู้เชี่ยวชาญมาจัดการให้แล้ว

ยังไม่เคยได้ทำเองจริง ๆ

เจ้าพวกขวดเอยกระปุกเอยตรงหน้านี้มีสรรพคุณยังไงบ้าง เขายังไม่รู้เลย

เย้นหว่านตะลึง ประหลาดใจไปชั่วขณะ เธอไม่ได้คาดคิดถึงจุดนี้ ยังไงเสียโห้หลีเฉินก็รู้เกี่ยวกับกล่องพยาบาลนี้อย่างดี

เมื่อเห็นความประหลาดใจในแววตาของเย้นหว่านแล้ว ทำให้กู้ซึงรู้สึกเสียหน้าอยู่หน่อย ๆ

เขาเม้มปาก เอ่ยเสียงแข็ง “เธอทาให้ฉันหน่อยสิ”