สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 480

บทที่480 เขาจะไปหรือไม่กันแน่

“ทำไมล่ะ?”

เย้นหว่านเอ่ยอย่างงุนงง สำลีหยุดอยู่ตรงหน้ากู้ซึงเพียงสองสามเซนติเมตร

เย้นโม่หลินมองทั้งสองคน แล้วจึงเอ่ยเบา ๆ “นี่คือK5”

พูดจบ เห็นเย้นหว่านยังคงงงงวยอยู่ เย้นโม่หลินจึงอธิบายด้วยความหวังดี “น้ำยาล้างแผลศพ เมื่อสัมผัสผิว ก็จะละลายทันที”

เย้นหว่านตกใจจนมือสั่น

กู้ซึงหน้าถอดสี มองสำลีสั่น ๆ ที่เกือบจะสัมผัสกับผิวหน้าของเขา ก่อนรีบถดตัวไปด้านหลังอย่างเร่งด่วน

เขาพูดอย่างสยองขวัญ “เธอถือดี ๆ หน่อย!”

ถ้าโดนเขา ได้เสียโฉมร้อยเปอร์เซ็นต์

น่าหวาดเสียวเกินไปแล้ว

เย้นหว่านจึงรีบชักสำลีในมือกลับมา ก่อนพลิกมือโยนทิ้งลงถังขยะ

แล้วมองขวดยาที่ถืออยู่ในมือ มุมปากกระตุก

เกือบไปแล้ว

เธอกระแอมอย่างเก้อ ๆ “หยิบผิดแล้ว ฉันหาไอโอดีน”

เธอรีบเดินไปหาใหม่ที่ตู้ยาทันที

กู้ซึงนั่งอยู่ที่เดิมด้วยสีหน้าดูไม่ได้ ในใจก่นด่าอย่างดุเดือด สงสัยมากว่าขั้นตอนแรกคือการใช้ไอโอดีนจริง ๆ งั้นเหรอ?

เขาเริ่มเสียใจที่อยากให้เย้นหว่านช่วยเขาทำแผลขึ้นมาทันที

แต่ว่าคำพูดหวานเลี่ยนก็พูดออกไปแล้ว จะคืนคำตอนนี้ ต่อหน้าเย้นโม่หลินไม่ได้เด็ดขาด

กู้ซึงกลัดกลุ้มแทบตายอยู่แล้ว

เย้นหว่านเองก็ฝืนใจขึ้นไปบนชั้นวาง ถึงไม่รู้เรื่องก็ทำได้แค่พึ่งพาความทรงจำที่โห้หลีเฉินเคยทำแผลให้เธอแล้วทำให้กู้ซึงเท่านั้น

เธอหยิบไอโอดีนออกมา หลังจากยืนยันซ้ำ ๆ แล้ว ถึงได้จุ่มสำลีใหม่แล้วทาลงบนหน้าของเขา

เมื่อสำลีกำลังจะสัมผัสใบหน้าของกู้ซึง เขาก็คว้าข้อมือของเย้นหว่านเอาไว้

กู้ซึงสีหน้าจริงจัง เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เบามาก “เสี่ยวหว่าน เธอแน่ใจนะว่าอันนี้ถูกแล้ว? ถาม....พี่ชายเธอหน่อยมั้ย?”

นี่คือใบหน้าของเขานะ ต้องระวัง ถ้าผิดพลาดขึ้นมาก็เสียโฉมพอดี

มุมปากของเย้นหว่านกระตุกเล็กน้อย แกะมือของกู้ซึงออก

“อันนี้ถูกแล้ว”

พูดดังนั้น เธอก็แปะสำลีลงบนหน้าของเขา

กู้ซึงทั้งหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย กัดฟันมองเย้นหว่าน ยังคงระงับความตื่นตระหนกเอาไว้

ในใจคิดเช่านั้น ถ้าหากหน้าถูกเย้นหว่านทำจนเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา เขาจะ....จะให้โห้หลีเฉินรับผิดชอบ!

เย้นโม่หลินนั่งอยู่ข้าง ๆ อย่างสบายใจ แต่สายตากลับมองไปที่ทั้งสองเป็นครั้งคราว

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย สังเกตอย่างเต็มที่

ไม่รู้ว่าทำไม ถึงเอาแต่รู้สึกว่าบรรยากาศระหว่างสองคนนี้ ดูอึกดอัดยังไง ๆ ราวกับว่าไม่ได้เต็มใจนัก ยิ่งไม่มีบรรยากาศหวานแหววเลยแม้แต่น้อย

แต่ระหว่างพวกเขาไม่ใช่ความรู้สึกดี ๆ หรอกเหรอ?

เย้นโม่หลินครุ่นคิดในใจ แต่เขาก็ไม่เคยมีความรักมาก่อน ก็ไม่สามารถบอกได้ว่าทำไม

หลังจากทำตามขั้นตอนในความทรงจำอย่างยากลำบาก บวกกับความช่วยเหลือของเย้นโม่หลิน ในที่สุดเย้นหว่านก็ทำแผลบนหน้ากู้ซึงไปได้อย่างไม่ชำนาญ

หลังจากทำเสร็จ เย้นหว่านก็ปิดกล่องยาแล้วลุกขึ้นทันที

“เสร็จแล้ว”

งั้นเธอก็ไปก่อนล่ะ

เย้นหว่านรีบร้อนวางกล่องยาแล้วเตรียมจะเดินไป ในตอนนั้นเอง กลับเห็นเย้นโม่หลินลุกขึ้นมาเช่นกัน

เขาเดินไปทางประตูด้วยท่วงท่าสง่างาม จากนั้นก็เอ่ย “ไปเถอะ ไปกินข้าวเย็นด้วยกัน”

“ถึงเวลาอาหารเย็นเร็วขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย?”

เย้นหว่านตกตะลึงด้วยความประหลาดใจ ในใจมีความไม่เต็มใจอยู่เต็มร้อย

เธอไม่อยากกินข้าวเย็น ต้องการแค่ไปหาโห้หลีเฉินที่สวนดอกไม้เท่านั้น

กู้ซึงถือกระจกบานเล็กในมือส่องครึ่งหน้าของเขาดูแล้วดูอีก หลังจากแน่ใจแล้วว่ายังไม่ได้เสียโฉม ก็ลุกขึ้นยืน แล้วพูดอย่างร่าเริง