สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 483

บทที่483 โห้หลีเฉินเหรอ

มาถึงที่ทะเลสาบแหย่หู เย้นหว่านกับกู้จื่อเฟยปูผ้าปูสำหรับทุ่งหญ้าที่เตรียมมาให้เรียบร้อย แล้วก็จัดวางของกิน

เย้นโม่หลินกับกู้ซึงได้ไปเช่าเรือส่วนตัวมาเรียบร้อยแล้ว

เรือลำนั้นเป็นเรือประมงที่ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ ใช้พายเรือเล่น ดูสบายๆ และสวยงาม

ทะเลสาบนี้ใหญ่มาก การพายเรือเล่นดูเป็นการผ่อนคลายที่ดี

เย้นหว่านเองก็ไม่ได้มีความคิดเห็นอะไร ทั้งสี่คนก็จะขึ้นเรือไปพร้อมกัน

เรือลำน้อยไม่มั่นคงเท่าไหร่ เย้นหว่านพึ่งจะก้าวขึ้นไปก็ยังยืนไม่ค่อยมั่นคง

เธอจะจับกู้จื่อเฟยไว้ แต่ว่ากู้ซึงที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอก็รีบจับมือของเธอไว้อย่างตาไว ทำให้เธอยืนนิ่งๆ ได้

การสัมผัสจากชายแปลกหน้าทำให้เย้นหว่านอึ้งไป แล้วก็รีบดึงมือกลับอย่างลุกลี้ลุกลน

กู้ซึงยืนอยู่ข้างๆ เธอ แล้วก็พูดอย่างยากเย็น “ขอพูดให้ชัดเจนหน่อยนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเอาเปรียบเธอนะ แต่แค่ทำให้พี่ชายเธอเห็นเฉยๆ ”

เย้นหว่านก็รู้ว่ามันเป็นการแสดง แค่รู้สึกทำอะไรไม่ถูกเท่านั้นเอง

แก้มของเธอเริ่มแดง “ฉันรู้แล้ว”

พอพูดจบ ก็หาที่นั่งบนเรือ

กู้ซึงก็ตามไปนั่งข้างๆ เย้นหว่านเหมือนกัน

ทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก แต่ก็ไม่ได้ใกล้ชิดกันจริงๆ

ดูเหมือนว่าสนิทสนมกัน แต่ก็ห่างเหิน

เย้นโม่หลินนั่งลงตรงข้ามกับพวกเขา มองดูทั้งสองคนที่ดูเข้ากันไม่ได้ค่อยได้ เขาก็รู้สึกว่ามันแปลกๆ

การที่พวกเขาอยู่ร่วมกันหลายวันนี้ ยิ่งดูยิ่งไม่เหมือนคู่รักกัน แต่ว่าร่องรอยของการกระทำที่ดูภายนอกนั้น กลับทำให้เขาดูไม่ออกว่าสรุปแล้วมันเป็นเพราะว่าอะไรกันแน่

เย้นโม่หลินรู้สึกว่าแต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยเจอเรื่องที่เขาไม่รู้ต้นสายปลายเหตุมาก่อน

สายตาของกู้จื่อเฟยตกไปอยู่ที่เย้นโม่หลินโดยไม่รู้ตัว เธอสนใจเขาอย่างมาก แม้แต่ความสงสัยที่เขาซ่อนไว้ในดวงตาของเขา เธอก็รับรู้เหมือนกัน

เธอคือคนที่รู้ต้นสายปลายเหตุของทุกอย่าง ก็รู้สึกหวาดผวาเล็กน้อย

เธอเองก็รู้ว่าเย้นหว่านกับกู้ซึงไม่ได้มีความรู้สึกต่อกันจริงๆ ระหว่างพวกเขาทั้งสองคนไม่ว่าจะแสดงยังไง ก็แสดงไม่เหมือนว่าสนิทสนมและกุ๊กกิ๊กกันจริงๆ หรอก

เรือนี้ก็โคลงเคลงไปมา ทำให้ตัวติดกันได้ง่ายมาก คนที่สนิทสนมกันก็จะใช้โอกาสนี้ทำให้ตัวติดกัน คนที่ไม่สนิทกันก็จะรีบแยกออกจากกันทันที

ถ้าเกิดว่าเป็นแบบนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วจะต้องถูกเย้นโม่หลินเจอเบาะแสอย่างแน่นอน

พอคิดไปคิดมา กู้จื่อเฟยก็กลอกตาไปมา อาศัยโอกาสตอนที่เรือส่าย แล้วก็เซไปชนเย้นโม่หลินพร้อมกับเสีย “อุ้ย”

เย้นโม่หลินกอดกู้จื่อเฟยไว้อย่างว่องไว

ความอ่อนนุ่มของหญิงสาวโผเข้ามาในอ้อมแขนของตัวเอง บวกกับกลิ่นที่หอมหวาน กระตุ้นอวัยวะสัมผัสของเย้นโม่หลิน

หัวใจของเขาเต้นแรงอย่างไม่สามารถควบคุมได้

เขาค่อยๆ ขมวดคิ้วเข้าหากัน แล้วก็มองหน้าเธอด้วยสีหน้าที่มืดมน “ระวังหน่อย! ”

“ขอโทษด้วยค่ะ เรือมันค่อนข้างส่าย ฉันนั่งนิ่งๆ ไม่ได้เลย”

สีหน้าของกู้จื่อเฟยดูเขินอาย เก้อเขิน แต่ว่าร่างของเธอกับพิงอยู่กับหน้าอกของเย้นโม่หลินเบาๆ เหมือนกับว่าไม่มีแรงจะลุกขึ้นมา

ฝ่ามือของเย้นโม่หลินจับไหล่ของกู้จื่อเฟยไว้ ระหว่างนิ้วของเขานั้น ก็สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยน

เขาขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม น้ำเสียงแข็งกระด้าง ดูไม่สบอารมณ์ “ค่อยๆ ลุกขึ้น”

“ได้ค่ะ”

กู้จื่อเฟยตอบรับอย่างเขินอาย แล้วก็ค่อยๆ ลงลุกขึ้น

เธอไม่ได้ขยับตัวมากนัก แต่ก็ค่อยๆ พุ่งกลับเข้ามาที่อ้อมแขนของเย้นโม่หลินอีกครั้ง

เย้นโม่หลินประคองเธอ แล้วดวงตาของเขาก็มืดลงอย่างไม่ได้ตั้งใจ

เขาสัมผัสกับผู้หญิงแบบนี้น้อยมาก ปกติแล้วเขาจะไม่เคยมีความรู้สึกอะไรกับการสัมผัสที่ใกล้ชิดแบบนี้ แต่ว่าตอนนี้……

ร่างกายของเขากลับรู้สึกไม่ปกติอย่างแปลกประหลาด

เย้นหว่านที่นั่งอยู่ตรงข้ามมองดูภาพที่กู้จื่อเฟยล้มลงที่อ้อมแขนของเย้นโม่หลิน ก็อดไม่ได้ที่จะเม้มปาก เพื่อซ่อนรอยยิ้มของตัวเองไว้

เธอก็คือเพื่อนสนิทของกู้จื่อเฟย รู้ไส้รู้พุงของเธอหมด แน่นอนว่าเธอต้องรู้อยู่แล้วว่า การที่นั่งไม่นิ่งแบบนี้คือเธอกำลังแสดงอยู่

กู้จื่อเฟยก็คือผู้หญิงคนหนึ่ง เธออ่อนแอขนาดนี้ที่ไหนกัน?

น่าสงสารที่พี่ชายของเธอไม่รู้อะไรเลย เขาพยายามช่วยกู้จื่อเฟยด้วยสีหน้าที่ดูอึดอัด ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าตัวเองถูกหลอก

กู้ซึงเห็นว่าเย้นโม่หลินถูกดึงดูดความสนใจไปแล้ว ก็มองไปยังป่าริมฝั่งอย่างเนียนๆ แล้วก็รีบขยับก้นของตัวเอง รักษาระยะห่างจากเย้นหว่าน

รักษาระยะห่าง เพื่อความปลอดภัย