สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 485

บทที่485 หลงทาง

เดทงั้นเหรอ?

เย้นโม่หลินอึ้งไป

หลังจากคเหรอ่งวินาทีผ่านไป เขาถึงได้ตอบสนองอย่างช้าๆ เย้นหว่านกับกู้ซึงคือคู่รักที่กำลังกุ๊กกิ๊กกันอยู่ พวกเขาต้องต้องการที่จะมีเวลาส่วนตัวที่จะได้อยู่ด้วยกันมากกว่านี้

ดังนั้นที่เย้นหว่านอยากจะไปเดินเล่นในป่าคือเรื่องโกหก ที่จริงแล้วเธออยากจะไปเดินสองต่อสองกับกู้ซึงต่างหาก

ถ้าเกิดว่าเขาไปแล้ว เขาก็จะกลายเป็นก้างขวางคอ

เย้นโม่หลินพูดอะไรไม่ออก ดีนะที่ไม่ได้ไป เขาเกือบจะไปเป็นก้างขวางคอที่เกะกะในสายตาของน้องสาวของเขาแล้วไง

แต่ว่าผู้ชายกับผู้หญิง อยู่ในทุ่งรกร้างชานเมือง ก็ไม่สามารถอยู่สองต่อสองได้นานเกินไป

เย้นโม่หลินมองดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือเงียบๆ กะว่าให้ผ่านไปอีกคเหรอ่งชั่วโมง ก็จะเรียกให้เย้นหว่านกลับมา

เดิมทีเย้นหว่านอยากจะไปคนเดียว จะทำยังไงเย้นโม่หลินก็รู้สึกไม่วางใจ ก็ทำได้แค่ปล่อยให้กู้ซึงตามไปด้วย

โชคดีที่กู้ซึงเองก็เป็นคนวงใน ต่อให้เธอจะไปหาโห้หลีเฉิน กู้ซึงก็ไม่ล่าช้า

พอเข้าไปในป่า เย้นหว่านก็ไม่รอช้าแม้แต่คเหรอ่งวินาที รีบเดินไปตรงส่วนของป่าที่เธอเห็นตอนที่อยู่บนเรือ

ตรงนั้นมันค่อนข้างที่จะอยู่ไกลจากตรงที่พวกเขาปูผ้าไว้

กู้ซึงมองทางที่เย้นหว่านกำลังเดินไป แล้วก็ยิ้มอย่างสนุกสนาน แต่ว่าก็ไม่ได้พูดอะไร พร้อมกับเดินตามไปอย่างไม่รอช้า

สำหรับเรื่องที่เย้นโม่หลินบอกว่าอย่าเดินไปไกล ให้เดินเล่นอยู่ใกล้ๆ นี้ พวกเขาไม่ได้ใส่ใจมันเลยแม้แต่นิดเดียว

เย้นหว่านรีบร้อนอยากจะเจอโห้หลีเฉิน เดินก็เร็ว เพียงแต่ว่าป่าผืนนี้เป็นป่าดั้งเดิมจากธรรมชาติที่ไม่ได้รับการพัฒนาเลย และก็ไม่ได้มีทางที่แน่นอน เดินไปเดินมา เย้นหว่านก็ไม่มีทิศทางแล้ว

รอบๆ เป็นต้นไม้ที่เขียวชอุ่ม เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเดินมาที่ไหนกัน

“กู้ซึง นายรู้ทางไหม? ”

เย้นหว่านกันกลับไปถามกู้ซึง แต่ก็ต้องตะลึงไป เพราะพบว่าผู้ชายที่เดินตามเธอไม่ใกล้ไม่ไกลนั้น ไม่รู้ว่าหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่

ป่าไม้ที่ใหญ่โตขนาดนี้ รอบๆ กลับว่างเปล่า มีเธออยู่เพียงแค่คนเดียวเท่านั้น

“กู้ซึง？นายอยู่ไหน？”

เย้นหว่านรีบตะโกนเรียกเขาเสียงดัง

แต่ว่าตะโกนอยู่หลายรอบ กลับไม่มีเสียงตอบรับกลับมาเลย

เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นตระหนก ไม่แน่ว่ากู้ซึงอาจจะแยกจากเธอไปนานแล้ว แต่ว่าเธอพึ่งรู้ตัวตอนนี้

ตอนนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเดินไปที่ไหนแล้ว จะหาที่นั่นได้ยังไง? แล้วจะกลับไปที่เดิมได้ยังไง?

ป่าผืนนี้ทั้งใหญ่และลึก ไม่ทันระวังก็จะเดินผิดทาง แล้วก็เดินไปไกลกว่าเดิม

เย้นหว่านรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย รีบหยิบโทรศัพท์ออกมา เตรียมจะโทรไปขอความช่วยเหลือ แต่ว่าเมื่อเห็นโทรศัพท์นั้นเธอก็ยิ่งพูดไม่ออก

ไม่มีสัญญาณ

เย้นหว่านรู้สึกกลุ้มใจเป็นอย่างมาก นี่แหละที่เรียกว่าตนเป็นที่พึ่งแห่งตน จะเดินออกไปหรือว่าจะหาคนเจอ เธอก็ต้องพึ่งพาตัวเอง——วุ่นวาย

เธอหันไปมองรอบๆ ทั้งสี่ด้าน เธอไม่สามารถบอกทิศทางเหนือใต้ออกตกได้เลยจริงๆ เย้นหว่านทำได้เพียงแค่ตามความทรงจำของตัวเองเท่านั้น เลือกทิศทางทั่วไป แล้วก็เดินตรงไปเรื่อยๆ

นิ่งเดิน ก็ยิ่งเจอต้นไม้ที่เขียวชอุ่ม ระหว่างทางก็ไม่เจอป่าที่มีทะเลสาบตรงเมื่อกี้ด้วย

เย้นหว่านอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลเล็กน้อย นี่เธอเดินผิดทางเหรอเปล่า?

เธอคิดไปคิดมา แล้วก็เดินไปทางตรงกันข้าม เดินไปอยู่ครู่หนึ่ง รอบข้างก็มีแต่ต้นไม้ นอกจากต้นไม้ที่เขียวชอุ่ม เธอก็มองไม่เห็นอะไรอีกแล้ว

ตอนนี้เธอไม่รู้เลยว่าตัวเองอยู่ที่ไหน

ตอนนี้อย่าว่าแต่ตามหาคนที่อยู่ในป่าเลย ตอนนี้เย้นหว่านไม่รู้แม้แต่ว่าต้องกลับยังไงแล้ว

รอบข้างเงียบมาก อยู่มานานแล้ว เย้นหว่านก็เริ่มรู้สึกตื่นตกใจ ไม่มั่นคง พังทลาย

เธอกังวลจนอยากจะรีบออกไปจากที่นี่

แต่ว่ายิ่งรีบ ยิ่งหาทิศทางไม่เจอ ต้นไม้รอบๆ ยิ่งหนาทึบขึ้นเรื่อยๆ เย้นหว่านไม่รู้แล้วว่าเธอเดินมาไกลแค่ไหนแล้ว

เธอเงยหน้ามองต้นไม้เขียวชอุ่มที่ไม่มีที่สิ้นสุดรอบๆ เย้นหว่านรู้สึกกังวล เธอจะหลงป่าจนตายอยู่ที่นี่เหรอเปล่า?

พี่ชายของเธอน่าจะเข้ามาตามหาเธอแล้วใช่ไหม?

หรือว่าเธอไม่ต้องเดินแล้ว ให้รอความช่วยเหลืออยู่ที่นี่?

แต่ว่าเธอเดินมานานมากแล้ว ต่อให้เย้นโม่หลินมาตามหาเธอ เธอไม่ได้หมายความว่าจะหาเธอเจอ