สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 486

บทที่486 นายไปไหนมา

เย้นหว่านเบิกตาโพลงด้วยความประหลาดใจในขณะที่รู้สึกหวาดกลัวอย่างมากนั้น ก็รู้สึกโล่งใจเหมือนกัน

นี่ถือว่าเป็นความโชคดีในความโชคร้ายของเธอ ได้ช่วยเหลือตัวเองไว้

แต่ว่าเธอยังไม่ทันจะดีใจ ในตอนนี้เอง ก็มีเสียงลูกธนูแหวกอากาศดังขึ้นมาอีกครั้ง

ธนูอีกสามดอก พุ่งออกมาจากทิศทางที่ไม่เหมือนกัน ทั้งหมดพุ่งมาที่เธอ

มาที่เธออีกงั้นเหรอ？！

เย้นหว่านขนหัวลุก เธอลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นตระหนก แต่ว่าสุดท้ายแล้วเธอก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ได้มีความสามารถเท่าสายลับในหนัง ขาทั้งสองข้างของเธออ่อนอย่างไม่มีเหตุผล แม้แต่แรงที่จะยืนขึ้นยังไม่มีเลย

ยิ่งอย่าไปพูดถึงเรื่องหลบลูกธนูอะไรนี่เลย

เย้นหว่านปากคอแห้ง สมองว่างเปล่า

เธอจะเหมือนกับเสือดาวตัวนั้น ถูกลูกธนูยิงทะลุใช่ไหม?

ตายได้น่าอนาถเกินไป น่าสงสารจริงๆ

เย้นหว่านหลับตาลงด้วยความหวาดกลัวและหมดหวัง ในสมองของเธอปรากฏภาพหนึ่งขึ้นมา ภาพใบหน้าหล่อเหลาที่มีรอยยิ้มของโห้หลีเฉิน

น่าเสียดาย เธอคิดถึงเขา แต่ว่าเธอจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว

“ระวัง！”

ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนั้น จู่ๆ เย้นหว่านก็ถูกคนคน หนึ่งดึงให้เธอลุกขึ้น หลังจากนั้นเธอก็ตกเข้าไปในอ้อมแขนที่กว้างและแข็งแรงของเขา

หลังจากวินเวียนช่วงหนึ่ง เธอก็ยืนนิ่งในอ้อมแขนของเขา

เธอไม่ได้เจ็บปวดจากการที่ถูกลูกธนูแทงเหมือนที่คาดการณ์ไว้ เส้นประสาทที่ตึงเครียดของเย้นหว่านก็ได้ผ่อนคลายลง เธอลืมตาขึ้นอย่างดีอกดีใจ มีคนมาช่วยเธอแล้ว!

“ขอบ……”

เธอรู้สึกตื้นตันจนกำลังจะพูดอะไรออกมา แต่ว่าตอนที่เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ใกล้ๆ นั้น เธอก็อึ้งไปเลย

เธอตกใจ “กู้ซึง？”

กู้ซึงขมวดคิ้วแน่น แล้วก็ค่อยๆ ปล่อยเย้นหว่าน แล้วก็วิเคราะห์ร่างกายเธออย่างละเอียด

พอเห็นรอยแผลจากกิ่งไม้เล็ก ก็ขมวดคิ้วอย่างปวดใจ

“เจ็บไหม? ยังมีตรงไหนที่ได้รับบาดเจ็บอีกเหรอเปล่า? ”

น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ แสดงให้เห็นถึงความเป็นห่วงและความกังวลจากก้นบึ้งของหัวใจ

เย้นหว่านมองเขาอึ้งๆ แล้วดวงตาก็แดงก่ำขึ้นมา

ดวงตาของเธอเป็นประกาย เธอรีบจับแขนเสื้อของเขาไว้ เสียงสะอื้น แล้วก็ถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ “ โห้หลีเฉินเหรอ？”

“ฉันเอง”

โห้หลีเฉินยื่นมือออกไป แล้วก็ลูบผมของเธออย่างปวดใจ ท่าทางของเขาเต็มไปด้วยความรักและทะนุถนอม “ขอโทษด้วย ฉันมาช้าไป”

ใครจะไปรู้ว่าตอนที่เขารีบตามมาแล้วเห็นเย้นหว่านนอนอยู่ที่พื้น แล้วกำลังจะถูกลูกธนูพุ่งเข้าใส่นั้น เขาตกใจจนแทบจะหยุดหายใจอยู่แล้ว

โชคดีที่เขามาทันเวลา ถ้าเกิดว่าเขามาช้าไปอีกวินาทีเดียว บางทีเขาอาจจะไม่ได้เห็นเธออีกแล้ว

ผู้หญิงคนนี้สมควรตายจริงๆ เลย เขาก็แค่อยู่ห่างจากเธอไม่กี่วันเท่านั้น เธอก็เอาตัวเองเข้ามาอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายแบบนี้แล้ว!

“โห้หลีเฉิน นายไปไหนมา？！”

เชือกเส้นสุดท้ายในใจของเย้นหว่านนั้น ได้ขาดลงแล้ว

ความกังวลและหวาดกลัวเกินไป ทำให้เธอทนไม่ไหวอีกต่อไป น้ำตาของเธอไหลลงมาทันที พุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของโห้หลีเฉินแล้วก็ร้องไห้โวยวายออกมา

เธอร้องไห้ด้วยความปวดใจ ความเศร้า และระบายความคิดถึงในช่วงนี้ ระบายความกลัวจนถึงขีดสุดของเธอเมื่อกี้นี้

เธอคิดจริงๆ ว่าเธอจะไม่มีโอกาสได้เจอเขาอีกแล้ว

แต่เขาก็เป็นเหมือนฮีโร่ส่วนตัวของเธอ ตกลงมาจากท้องฟ้าในเวลาที่คับขันแบบนี้ แล้วก็ช่วยเธอเอาไว้

โห้หลีเฉินปวดใจเป็นอย่างมาก พอเห็นเย้นหว่านร้องไห้แบบนี้ก็ทำตัวไม่ถูก ได้แต่ใช้มือที่หนาของตัวเอง ลูบไปที่ผมของเย้นหว่านเบาๆ

น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำของเขาปลอบโยนเธออย่างอดทน “ฉันมาแล้ว ฉันจะปกป้องเธอเอง ไม่เป็นอะไรแล้วนะ”

มีเขาอยู่ เย้นหว่านก็ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรทั้งนั้น

เธอแนบอยู่ในอ้อมแขนของเขาแล้วก็ร้องไห้โวยวายออกมายกใหญ่ ปราศจากความกลัว ความกังวลและความหวาดผวาเมื่อกี้ก็ได้วางลงแล้ว

เพราะว่าเธอรู้ว่า ขอแค่มีเขาอยู่ เธอก็ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น ยังไงเธอก็ต้องปลอดภัย

ร้องไห้อยู่ครู่หนึ่ง ราวกับว่าเย้นหว่านร้องไห้จนพอใจแล้ว ก็สะอึกสะอื้นแล้วก็หยุดร้องไห้