สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 487

บทที่487 ฉันต้องการฟังความจริง

การเคลื่อนไหวของโห้หลีเฉินหยุดลง เขาเงยหน้าขึ้นมา แล้วก็มองหน้าเย้นหว่านด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง

แล้วเขาก็พูดว่า “หยูซือห้านสงสัยว่าฉันคือกู้ซึง แล้วก็เอาแต่ปล่อยข่าวลือที่ตระกูลเย้นไม่หยุด แล้วก็ส่งข่าวมาที่ตระกูลหยู คนในตระกูลหยูสงสัย แล้วก็รีบเรียกฉันอย่างเร่งด่วน

ถ้าเกิดว่าฉันไม่ปรากฏตัว ก็จะทำให้เกิดปัญหาและความสงสัยเป็นอย่างมาก ดังนั้น ฉันก็เลยกลับไปที่ตระกูลหยู”

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง

กู้ซึงอยู่ที่บ้านตระกูลเย้น โห้หลีเฉินก็ปรากฏตัวที่ตระกูลหยู เพราะฉะนั้นข่าวลือที่ว่าโห้หลีเฉินก็คือกู้ซึงนั้น ก็พังไป

เย้นหว่านรู้สึกวางใจ แบบนี้โห้หลีเฉินก็ไม่ต้องมีความกังวลที่เกี่ยวกับครอบครัวอีกแล้ว

เธอมองหน้าเขาด้วยแววตาที่เป็นประกาย “ถ้ายังงั้นที่ตระกูลหยู เริ่มสงบแล้วใช่ไหม? ”

“เกือบแล้วล่ะ”

โห้หลีเฉินยังไม่หยุด เขาเช็ดเศษที่อยู่บนแผลของเย้นหว่าน แล้วก็รอยเลือดออกจนหมด

โชคดีที่แผลไม่ได้ร้ายแรงเท่าไหร่ ไม่ต้องทายาโดยทันทีก็ได้

เย้นหว่านพูดว่า “ถ้ายังงั้นนายยังต้องกลับไปตระกูลหยูอีกไหม? ”

“อีกไม่กี่วัน ก็จำเป็นต้องกลับไป จัดการเรื่องอะไรบางอย่าง”

พอโห้หลีเฉินพูดจบ ก็เห็นแสงวิบวับในแววตาของเย้นหว่านนั้นพังทลายลงทันที

เขาลูบใบหน้าเล็กๆ ของเธออย่างปวดใจ “ฉันรับรองว่าฉันจะกลับมาอย่างเร็ว”

ใครจะไปรู้ว่าเย้นหว่านทนไม่ได้ที่จะให้เขาไปแม้แต่วันเดียวด้วยซ้ำ

เธอจับเสื้อของเขาแน่น แล้วก็พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ

โห้หลีเฉินเห็นท่าทางที่เศร้าหมองของเธอ ก็รู้สึกใจอ่อน

เขายิ้มแล้วพูดว่า “ทำไม ไม่อยากอยู่ห่างจากฉันเหรอ? ”

เย้นหว่านทำปากมุ่ย มันก็ต้องแน่นอนอยู่แล้วสิ

การแยกกันในหลายวันนี้ ความปั่นป่วน ทำให้เธอเหมือนมดที่อยู่บนหม้อไฟ วันหนึ่งมี24ชั่วโมง เธอคิดถึงเขาไปแล้ว25ชั่วโมง

เธอดึงแขนเสื้อของเขา หน้าแดง แล้วก็พยักหน้าอย่างเด็ดเดี่ยว

“ฉันคิดถึงนาย”

เสียงนุ่มนวล เหมือนกับขนนก สะกิดเบาๆ ที่หัวใจของผู้ชายคนนี้

โห้หลีเฉินมองเธอ ดวงตาของเขามืดมนลงทันที

เขาโอบเอวของเธอไว้ แล้วก็ดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน พร้อมกับก้มหน้าลง พูดกับเธอทีละคำด้วยระยะห่างที่ใกล้มาก

“เย้นหว่าน ฉันเองก็คิดถึงเธอเหมือนกัน”

พอพูดจบ ริมฝีปากเขาก็ประทับลงมาที่ริมฝีปากสีแดงระเรื่อของเธอ

จูบของเขานั้นเบาบางมาก แต่มันเหมือนเป็นประกายไฟที่ตกลงบนผืนหญ้าในทันที จุดไฟให้กับหญ้าผืนนี้

ทั้งสองคนคิดถึงกันจนเข้ากระดูก กอดอีกฝ่ายไว้แน่น แล้วก็จูบอีกฝ่าย

แทบอดไม่ไหวที่จะหล่อหลอมอีกฝ่ายในอ้อมแขนของตัวเอง

จูบ มันร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ไม่สามารถเก็บได้

เย้นหว่านกอดเอวของโห้หลีเฉินไว้ กอดแน่นมาก โห้หลีเฉินก็ขมวดคิ้วแน่น

เย้นหว่านอึ้งไป “ทำไมหลังนายเปียกล่ะ? ”

“มันร้อน เลยเหงื่อออกน่ะ”

โห้หลีเฉินตอบแบบส่งๆ ไป จากนั้นเขาก็จูบที่ริมฝีปากของเย้นหว่านอย่างรุนแรง จูบนั้นดุเดือดแล้วก็เหมือนนักล่า

แม้แต่อากาศ ก็ยังอุณหภูมิเพิ่มขึ้น

ภายใต้ทักษะการจูบที่ยอดเยี่ยมของเขา เย้นหว่านไม่มีเรี่ยวแรงที่จะต่อต้านเลย เหมือนเรือที่ล่องไปในมหาสมุทรที่กว้างใหญ่ ทำได้แค่กลิ้งขึ้นลงไปตามคลื่นเท่านั้น

ลมหายใจของทั้งสองคนเริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ดูเหมือนว่าอากาศจะแผดเผาไปด้วย

ความคิดถึงที่ยาวนานถูกนำมาสู่การปฏิบัติ

เขาต้องการจะครอบครองเธอ

เขาต้องการจะกอดเธอ