สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 488

บทที่488 กระอักกระอ่วน เจอเข้าอย่างจัง

กู้จื่อเฟยหน้าซีด ใจเต้นแรง

ท่าทางจริงจังของเย้นโม่หลินทำให้เธอรู้สึกตื่นตระหนก ไม่สบายใจ เธอไม่อยากจะโกหกเขา แม้แต่รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้จะไม่ยอมให้คนอื่นมาโกหกเขาได้

ถ้าเกิดว่าโกหก ไม่แน่ว่าผลที่ตามมา……

“พี่เย้น ทำไมฉันต้องโกหกพี่ด้วยล่ะ ฉันสาบานเลยนะ ว่าฉันจริงใจกับพี่จริงๆ ”

กู้จื่อเฟยบังคับให้ตัวเองมองตรงไปที่เขา จ้องสายตาที่แหลมคมของเขา พยายามรักษาความสงบไว้ให้มากที่สุด

สายตาของเย้นโม่หลินเย็นชาขึ้นเยอะ

มือที่บีบคางของกู้จื่อเฟยอยู่นั้น ก็ออกแรงขึ้นโดยที่ไม่ได้ตั้งตัว

กู้จื่อเฟยขมวดคิ้วด้วยความเจ็บ แต่กัดริมฝีปากแน่นไม่กล้าส่งเสียง

เย้นโม่หลินที่ดุร้ายและอันตรายแบบนี้ เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็น มันทำให้เธอรู้สึกกลัวเล็กน้อย

อ่านไปครู่หนึ่ง เย้นโม่หลินก็ปล่อยกู้จื่อเฟย แล้วก็ยืนขึ้นด้วยสีหน้าที่มืดมน

เขาไม่มองเธอแม้แต่นิดเดียว แล้วก็ก้าวยาวเข้าป่าไป

“เรียกรวมคน ไปค้นในป่า! ”

พวกลูกน้องรีบตอบรับ “ได้ครับ คุณผู้ชาย”

แม้ว่าเย้นโม่หลินจะปล่อยมือไปแล้ว แต่ว่ากู้จื่อเฟยยังคงรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่คางของตัวเอง

เขาช่างโหดจริงๆ!

ไม่อ่อนโยนต่อผู้หญิงเลยจริงๆ!

เธอยังไม่ทันจะบ่น แต่พอได้ยินว่าเย้นโม่หลินบอกให้ค้นป่า เธอก็เริ่มรู้สึกไม่ดีแล้ว

ตอนที่อยู่บนเรือนั้น ที่เธอเสแสร้งทำไปทุกอย่าง แกล้งทำเป็นเมาเรือ ข้อที่หนึ่ง เพื่อที่จะเบี่ยงเบนความสนใจของเย้นโม่หลิน ข้อที่สอง เพราะว่ากู้ซึงแอบบอกเธอว่า โห้หลีเฉินอยู่ใกล้ๆ นี่

ดังนั้นพอขึ้นฝั่งแล้ว เธอก็เอาแต่พัวพันอยู่กับเย้นโม่หลิน เพื่อให้เย้นหว่านได้เข้าป่าไปหาโห้หลีเฉิน

แต่ว่าถ้าตอนนี้ไปค้นหาในป่าแล้ว โห้หลีเฉินและกู้ซึงก็อยู่ที่นั่น ก็จะถูกเจอได้ง่ายไม่ใช่เหรอ?

จับกู้ซึงมาจากเมืองหนาน พยายามปกปิดอย่างยากลำบากมาตั้งนาน คงจะไม่ความแตกแบบนี้ใช่ไหม

กู้จื่อเฟยรีบลุกขึ้นมาจากผ้าปูทันที แล้วก็รีบตามเย้นโม่หลินไป

เธอตามไปข้างๆ เขา แล้วก็พูดว่า “พี่เย้น พี่จะเข้าไปอย่างคเหรอกโครมขนาดนี้ เกรงว่าน่าจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่มั้ง? ถ้าเกิดว่าเสี่ยวหว่านกับพี่กำลังทำอะไรอยู่ ถ้าไปเจอเข้ามันจะกระอักกระอ่วนเอานะ”

ฝีเท้าของเย้นโม่หลินหยุด สีหน้าดูไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่

ในพริบตาเดียว เขาก็พูดอย่างเย็นชาว่า “ความสัมพันธ์ของพวกเขาในตอนนี้ เกรงว่าน่าจะไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นนะ”

ความห่างเหินที่ดูเข้ากันไม่ได้ มันไม่เหมือนกับคู่รักที่สนิทสนมกันเลยแม้แต่นิดเดียว

ถึงแม้ว่าจะเข้าป่าไปด้วยกัน แต่ว่าเข้าป่าไปทำอะไรนั้น เย้นโม่หลินเริ่มรู้สึกสงสัยแล้ว

เรื่องความรักอะไรพวกนี้เขาไม่ค่อยเข้าใจหรอก แต่ว่าเรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับความรัก เขาจะค่อนข้างว่องไวและเฉียบแหลม ข้อบกพร่องและช่องโหว่เพียงเล็กน้อย เขาก็จะจับได้ โดยไม่มีที่ให้ซ่อน

สรุปแล้วกู้ซึง เย้นหว่านซ่อนอะไรไว้กันแน่? เขาต้องจับให้ได้!

กู้จื่อเฟยมองดูท่าทางที่อันตรายของเย้นโม่หลิน ใจก็เต้นรัวอย่างวิตกกังวล

เธอแอบพนมมือ ขอให้พระเจ้าอวยพร กู้ซึงกับโห้หลีเฉิน อย่าให้ถูกเจอพร้อมกันเลย!

ป่านั้นใหญ่โตมาก แต่ว่าเย้นโม่หลินก็เตรียมตัวมาอย่างดี

ถึงแม้ว่าจะไม่มีสัญญาณ แต่ว่าเขาก็ติดตั้งเครื่องบอกตำแหน่งในมือถือของเย้นหว่าน

พอเห็นตำแหน่งของเย้นหว่านนั้น เย้นโม่หลินก็มีสีหน้ามืดมนทันที เครื่องระบุตำแหน่งก็ถูกบดขยี้ด้วยมือของเขา

สมควรตายจริงๆ ！

เย้นหว่านเข้าไปไกลขนาดนั้น! เขตนั้น มันมีสัตว์ป่าไปๆ มาๆ

นี่มันเป็นแค่การเดินเล่นธรรมดาๆ งั้นเหรอ?

นี่กู้ซึงดูแลเย้นหว่านยังไงกัน เขามีปัญหาแน่!

“ไป！”

เย้นโม่หลินถือเครื่องระบุตำแหน่ง ออกคำสั่งด้วยสีหน้าที่มืดมน แล้วก็เดินนำไปข้างหน้า