สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 489

บทที่489 ปากไม่ตรงกับใจ?

ขมับของเย้นโม่หลินเดือดปุดๆ เขารีบดึงกู้จื่อเฟยไว้ทันที

แรงที่ดึงเธอนั้นค่อนข้างเยอะ กู้จื่อเฟยไม่ทันระวังตัว ร่างกายเซไป แล้วก็ล้มลงที่หน้าอกของเย้นโม่หลิน

ร่างที่อ่อนนุ่มตกลงที่อ้อมแขนของตัวเอง มาพร้อมกับกลิ่นหอมๆ มันไปยั่วยุเส้นอะไรบางอย่างในร่างกายของเย้นโม่หลินอย่างกะทันหัน

กองไฟ ได้ก่อตัวขึ้นอย่างไม่ฟังคำสั่งที่ช่วงล่างของเขา

เขาตะลึงไป

สมควรตายจริงๆ นี่คืออะไรกัน?

หรือว่าถูกกระตุ้นด้วยภาพเหตุการณ์ของเย้นหว่านงั้นเหรอ นี่มัน นี่มัน……

เย้นโม่หลินผลักกู้จื่อเฟยออก แล้วพูดอย่างแข็งกระด้างว่า “ไม่ต้องเข้าไปดูหรอก เดี๋ยวพวกเขาก็มา”

จู่ๆ ก็โดนกอด และวินาทีต่อมาก็ถูกผลักออกด้วยความรังเกียจ หัวใจของกู้จื่อเฟยเหมือนกับได้ขึ้นรถไฟเหาะ ตอนแรกก็เหมือนกับได้ขึ้นสวรรค์ หลังจากนั้นก็ลงนรก

เธอรู้สึกหดหู่ แล้วก็มองไปที่ด้านหลังของพงหญ้านั้น “พวกเขาอยู่ตรงนั้นกันเหรอ? ทำอะไรกันอยู่? ”

เย้นโม่หลิน：“……”

เขาเม้มปากแน่น ไม่ได้พูดอะไร

ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขามีความเย็นชาด้วยความโกรธ แล้วก็หน้าแดงเล็กน้อยอย่างอึดอัด

เย้นหว่านคิดไม่ถึงเลยว่า สถานที่รกร้างแบบนี้ จู่ๆ เย้นโม่หลินจะโผล่มาโดยที่ไม่ได้มีการเตือนล่วงหน้าเลย

แถมยังเห็นภาพเหตุการณ์ที่น่าอับอายนี้เต็มๆ

เธออับอายจนอยากจะหารูและมุดเข้าไป หลังจากนั้นก็ใช้ดินฝังตัวเองไปซะ แล้วไม่ปีนออกมาอีกเลย

โห้หลีเฉินกอดเย้นหว่าน แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำว่า

“เย้นหว่าน ถ้าเกิดว่าเธอยังไม่ปล่อย แม้ว่าพี่ชายของเธอจะอยู่ตรงนี้ แต่ว่าฉันก็จะจัดการเธอตรงนี้เลยนะ”

เสียงที่ทุ้มต่ำนั้น แอบมีไฟที่เขากำลังพยายามควบคุมอยู่

โห้หลีเฉินหายใจแรงอย่างมาก

ใครจะไปรู้ว่าตอนนี้เขาพยายามอดกลั้นมากแค่ไหน ใครจะไปรู้ว่าเขาคิดจะจัดการเย้นหว่านตรงนี้จริงๆ

เย้นหว่านอึ้งไป แม้แต่หูของเธอก็แดงด้วยเหมือนกัน

เธอยังกอดศีรษะของโห้หลีเฉินไว้ที่หน้าอกของเธอเองอยู่เลย ตอนที่เขาพูดนั้น ความร้อน ริมฝีปาก ก็สัมผัสโดยผิวของเธอ

เหมือนกับว่ามีกระแสไฟฟ้าไหลผ่านร่างกายของเธอ

เย้นหว่านรู้สึกเหมือนว่าร่างกายกลิ้งไปกลิ้งมาอย่างแปลกๆ เหมือนว่าไม่ใช่ตัวของเธอเองแล้ว

“ฉัน ฉัน……”

เย้นหว่านอ้ำอึ้ง อึ้งจนพูดให้จบประโยคยังไม่ได้เลย

เธอรีบปล่อยโห้หลีเฉิน แล้วก็กระโดดออกมาจากร่างกายของเขา แล้วก็จัดแจงเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงของตัวเองที่ถูกเปิดขึ้นให้ลงมาเหมือนเดิม

เธอหันหลังให้เขาแล้วก็จัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองอย่างตื่นตระหนก หัวใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากคออยู่แล้ว

เธอไม่กล้าจะคิดเลย ว่าเมื่อกี้เธอทำอะไรลงไป

ในสถานที่รกร้างแบบนี้ เธอกับโห้หลีเฉินเกือบจะ……

เย้นหว่านอับอายจนอยากจะเอาหัวกระแทกกำแพงตาย

ตอนที่เธออับอายจนแทบจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนีนั้น ลมหายใจที่รุนแรงของผู้ชายคนหนึ่งก็พุ่งเข้ามาจากทางด้านหลังของเธอ ห่อตัวของเธอเอาไว้

เสื้อคลุมตัวใหญ่ของโห้หลีเฉินคลุมลงบนร่างกายของเย้นหว่าน ห่อร่างเล็กของเธอไว้แน่น

เย้นหว่านแก้มร้อน หน้าแดง ก้มหน้าลงไม่กล้ามองหน้าเขา

ลมหายใจที่หนักหน่วงของโห้หลีเฉินค่อยๆ เบาลง เขาวางแขนลงบนไหล่ของเธอ แล้วก็ดึงเย้นหว่านมากอดไว้

พร้อมกับพูดด้วยเสียงเบา “ไปกันเถอะ”

“อืม” เย้นหว่านก้มหน้า แล้วก็ตอบอย่างอ่อนแอ

ถ้าเกิดว่าสามารถทำได้ เธอล่ะไม่อยากออกไปเจอหน้าใครเลย แต่ว่าที่นี่คือในป่า เธอไม่ออกไปก็ไม่ได้

โห้หลีเฉินหลีกทางตรงหน้าให้ แหวกหญ้าออก แล้วก็พาเย้นหว่านเดินออกไปอย่างปลอดภัย

พอเดินออกไป เย้นหว่านก็เห็นเย้นโม่หลินกับกู้จื่อเฟยที่ยืนอยู่ด้วยกัน นอกจากนั้นก็มีบอดี้การ์ดยืนหลังตรงหันหลังให้อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่นัก

นึกถึงสิ่งที่เย้นโม่หลินตะโกนออกไปก่อนหน้านี้ เย้นหว่านก็หน้าแดงขึ้นยิ่งกว่าเดิม