สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 494

บทที่494 สนามรักเปรียบเหมือนสนามรบ

โซฟานุ่มแต่ก็มีความแข็ง นอนแล้วสบายมาก

เย้นหว่านยกมุมปากขึ้นโดยไม่รู้ตัว โห้หลีเฉินเลือกโซฟาเป็นด้วย โซฟานี้ให้เขานอน เขาก็ไม่ต้องอยู่กับความไม่ค่อยสบายตัว

ก็ดี

เย้นหว่านคิดอย่างวางใจ กำลังจะลุกขึ้นนั่ง ในตอนนี้เอง กลับรู้สึกได้ถึงการขยับเล็กน้อย ราวกับมีก้อนนูนบางอย่างมากระพุ้งหลังของเธอ

โซฟานี้มีระบบนวดด้วย?

เย้นหว่านประหลาดใจ นอนลงอีกครั้ง อยากที่จะลองเสียหน่อย

ถัดจากนั้น โซฟาอยู่ที่ตำแหน่งหลังของเธอ กระเป๋าใบเล็กอีกใบก็พองขึ้น ข้างในราวกับมีค้อนอากาศ ทุบเอวของเธอเบาๆสองสามครั้ง

สบายมาก

ค้อนทุบไปหลายครั้ง ค้อนอากาศเล็กๆนั้นก็พองเปลี่ยนรูปร่าง กลายเป็นรูปทรงเว้านูน เหมือนกับฝ่ามือคน พอดีกับบริเวณเอวของเย้นหว่านโดยสมบูรณ์

หลังจากนั้น ก้อนนูนก็ลูบเอวของเธอไม่หนักไม่เบา การเคลื่อนไหวเป็นคลื่นเบาๆ แตกต่างกับการนวด มีความคล้ายคลึงกับการยั่วยวนของคนรัก

ตำแหน่งของก้อนนูนยังไม่คงที่ เคลื่อนลงตามแนวเอวไปทีละน้อย ไปจนถึงตำแหน่งก้นของเย้นหว่าน จู่ๆก็บีบอย่างดุเดือด

ความรู้สึกอับอายแปลกๆกระจายไปทั่วร่างของเย้นหว่านทันที

นี่มันเป็นการนวดซะที่ไหน เห็นชัดๆว่าเป็น เป็น......

เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เย้นหว่านก็เห็นโห้หลีเฉินที่อยู่ตรงประตูมองเธอยิ้มๆ

สายตาขี้เล่นนั่น เห็นได้ชัดว่ารู้ถึงลูกเล่นของโซฟานี้มาแต่แรกแล้ว แล้วยังเห็นปฏิกิริยาที่น่าอับอายของเธออย่างชัดเจน

เย้นหว่านแทบทนไม่ไหวที่จะฆ่าเจ้าสมองเต้าหู้ให้ตาย

เธอรีบกระโดดลงมาจากบนตียง พูดด้วยความโกรธและอาย “นาย ทำไมนายถึงซื้อโซฟาแบบนี้?!”

ในโลกยังมีโซฟาที่น่าอับอายแบบนี้อยู่ด้วย นี่มันเป็นของที่ใช้นั่งซะที่ไหน ที่จริงเป็นอุปกรณ์ทำเรื่องอย่างว่าของคู่รัก

ในที่สุดตอนนี้เย้นหว่านก็รู้ ว่าทำไมพอเย้นโม่หลินรู้ว่าเธอชอบโซฟานี้แล้ว สายตาที่มองเธอถึงได้แปลกๆไป มิน่าเสี่ยวฮวนถึงพูดแล้วหยุด ใบหน้ามีเลศนัย

รู้สึกว่า ทุกคนต่างคิดว่าเธอชอบโซฟาตัวนี้

ชื่อเสียงของเธอ ถูกโห้หลีเฉินทำลายลงหมดแล้ว

โห้หลีเฉินยิ้มมุมปาก เดินเข้ามาด้วยท่าทางผ่าเผย

เข้ายื่นมือไปจับไหล่ของเย้นหว่าน มองไปที่เธอ พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำมีเลศนัย

“แบบนี้ถึงเป็นธรรมชาติ ถ้ายังไง คืนนี้พวกเรามาลองดู?”

เย้นหว่านตัวแข็งทื่อ

เธอก้มหน้ามองด้วยความตะลึง ก็เห็นว่ากลไกของโซฟานั้นได้ถูกทำงานแล้ว ตอนนี้เปลี่ยนจากนวดเป็นคลื่น กลิ้งขึ้นลงเป็นชั้นๆ ราวกับคลื่นทะเล

จินตนาการได้ว่า ถ้าคนสองคนนอนข้างบน ระดับความตื่นเต้นนั้น......

“ฉันกลับไปนอนแล้ว ฝันดี!”

ปลีกตัวออกมาจากอ้อมแขนของโห้หลีเฉินทันที เย้นหว่านวิ่งออกไปด้านนอกโดยไม่หันหัวกลับมา

น่าอับอายมากจริงๆ

โห้หลีเฉินก็ใจดำเกินไปแล้ว เพื่อไม่ให้พี่ชายเธอสงสัย ก็จงใจซื้อโซฟานี้มา ต่อหน้าคือเพื่อใช้กับเธอ เพิ่มความน่าสนใจ และไม่ทำให้คนคิดว่า อันที่จริงเขาเพียงแค่เอามานอน

เพียงแต่ชื่อเสียงนี้ของเธอ......

เย้นหว่านปิดหน้า กลับถึงห้องก็ปิดประตูลงอย่างรีบร้อน

ไม่มีหน้าไปเจอใครแล้ว

------

เย้นโม่หลินออกมาจากลานของเย้นหว่าน ยืนอยู่หน้าประตู อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ กังวล

เขาคิดไม่ถึงว่า เย้นหว่านที่ดูว่านอนสอนง่ายและเรียบร้อย จะมีงานอดิเรกแบบนี้