สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 50

บทที่ 50 คุณกำลังบอกใบ้ผมหรอ

แก้มของเย้นหว่านแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ แต่เธอก็รีบเก็บอาการและไม่กล้าคิดต่อไป เมื่อเธอสวมรองเท้าแตะได้พอดีแล้วเดินบนทรายก็จะได้ไม่ต้องกังวลว่าเท้าจะถูกเศษเปลือกหอยบาดเพราะเธออยากเดินลึกไปอีกหน่อย

โห้หลีเฉินที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอก็เดินไปพร้อมกับเธออย่างเป็นธรรมชาติ เงาของทั้งสองที่ปรากฏในยามพระอาทิตย์กำลังตกดินเหมือนกับคู่รักที่กำลังเดินเล่นริมชายหาด เมื่อเย้นหว่านมองเงาทั้งสองที่พาดยาวอยู่บนพื้นหัวใจเธอก็พลันเต้นแรงขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ เธอที่เดินใจลอยอยู่ ทันใดนั้นเท้าก็เหยียบลงไปบนความว่างเปล่าก็ประจวบกับที่น้ำทะเลม้วนขึ้นมาพอดี เธอเสียการทรงตัวเลยหล่นลงไปในน้ำทะเล

“ระวัง!” ใบหน้าขรึมของโห้หลีเฉินก็เปลี่ยนไปทันที

“ตู้มมมมม” เสียงน้ำสาดกระเซ็น เย้นหว่านถูกน้ำทะเลซัดจมลงไปทันที

น้ำทะเลที่เยือกเย็นโจมตีเข้ามาในประสาทสัมผัส เธอว่ายน้ำไม่เป็นจึงพยายามตะเกียกตะกายแต่ยิ่งตะเกียกตะกายมากเท่าไหร่ร่างกายของเธอก็ยิ่งจมลงไป

ช่วยด้วย...... เธอหวาดกลัวจนสมองว่างเปล่า ความรู้สึกกลัวตายค่อยๆ เข้ามาครอบงำ ในตอนที่สถานการณ์ตึงเครียดถึงขีดสุด ก็มีมือข้างหนึ่งมาจับข้อมือของเธอมันเหมือนคนกำลังจะจมน้ำตายแต่จู่ๆ ก็พบท่อนไม้ลอยมาช่วยชีวิตไว้ เย้นหว่านก็คว้ามือเขากลับตามจิตใต้สำนึกแล้วลืมตาขึ้นมาอย่างลำบากก็เห็นใบหน้าที่หล่อดูดีแต่ก็สวยงามอย่างที่สุดและสายตาคมรางๆ ในน้ำทะเล

หัวใจของเย้นหว่านที่เต้นอย่างรุนแรงด้วยความหวาดกลัวก็รู้สึกสงบแล้วราวกับได้รับการปลอบโยน เหมือนว่าแค่มีเขาอยู่ตรงนี้เธอก็จะไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน

โห้หลีเฉินดึงเย้นหว่านพาเธอลอยขึ้นไปบนผิวน้ำ

“แค่ก แค่ก แค่ก” เมื่อมีอากาศบริสุทธิ์แล้วเย้นหว่านก็รีบสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

โห้หลีเฉินโอบกอดพยุงเธอให้ลอยตัวไว้แล้วก็ตบที่หลังของเธอเบาๆ แล้วเอ่ยถามว่า “ดีขึ้นไหม?”

“แค่ก ดีขึ้นเยอะแล้ว” เย้นหว่านค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมาแม้ใจจะยังคงหวาดกลัวอยู่และมือก็คว้าจับเสื้อผ้าของโห้หลีเฉินไว้แน่น เธอว่ายน้ำไม่เป็น ถ้าห่างจากเขาก็จะจมลงไปอีก ความรู้สึกของการจมน้ำมันน่ากลัวมากจริงๆ

โห้หลีเฉินมองหญิงสาวตัวน้อยที่กำลังกอดเขาเอาไว้แน่นด้วยสายตาที่หม่นลง นี่เหมือนจะเป็นครั้งแรกที่เธอมากอดเขาเองจนเขาคิดอยากอยู่ในทะเลนานอีกหน่อย แต่เมื่อเห็นขาวซีดของเธอแล้วจึงพูดขึ้นว่า

“ผมจะพาคุณขึ้นไป” คลื่นทะเลที่กำลังแล่นเข้ามาเป็นชั้นๆ เวลาผ่านไปไม่นานตอนนี้พวกเขาก็ถูกพัดออกห่างชายหาดแล้ว โห้หลีเฉินพาเย้นหว่านว่ายไปที่ชายฝั่ง เมื่อสามารถยืนได้มั่นคงแล้วเขาก็อุ้มเธอขึ้นมา

เมื่อเธอเห็นเขาพาเดินขึ้นมาบนหาดทรายแล้ว เธอก็รู้สึกเกรงใจ “ปล่อยฉันลงเถอะค่ะ” แม้ว่าขาเธอยังไม่ค่อยมีแรงแต่เธอก็น่าจะเดินเองได้

แต่โห้หลีเฉินกลับไม่ได้สนใจคำพูดของเธอแล้วก้าวยาวๆ เดินไปข้างหน้า วงแขนของเขาที่กอดไว้นั้นกว้างและแข็งแรงมาก ถูกเขาอุ้มอย่างนี้ก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไรและเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นก็เห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน มันใกล้มากๆ เส้นผมของเขาที่เปียกชุ่มมีหยดน้ำเกาะที่ปลายผมเหมือนไข่มุกเม็ดงาม ใบหน้างดงามยังมีหยดน้ำเกาะอยู่กลับยิ่งดูน่าหลงใหลมากขึ้น เขาเปียกโชกตั้งแต่หัวจรดเท้าแต่กลับไม่ได้ดูจนตรอกแม้แต่น้อยแต่กลับดูโดดเด่นไปอีกแบบเย้นหว่านมองอย่างเหม่อลอย

เมื่อเขาสังเกตว่าเธอกำลังจ้องดูอยู่โห้หลีเฉินก็ยกยิ้มขึ้นที่มุมปากเบาๆ เขาสะบัดหัวไปมาหยดน้ำที่เกาะอยู่ก็ร่วงลงมา