สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 51

บทที่ 51 อย่าขยับไปทั่ว ผู้ชายไม่อาจต้านทานต่อสิ่งยั่วยวนได้

ทำอะไร?

ชั่วขณะเย้นหว่านทั่วร่างกายแข็งทื่อ ใบหน้าแดงก่ำอย่างกับกุ้งย่าง

"อย่านะ…"

เธอยื่นมือออกไปเพื่อต้องการจะผลักเขา แต่ฝ่ามือกลับตกลงบนหน้าอกของเขาพอดี

ใต้ฝ่ามือ มีแรงปั่นป่วน

ในขณะเดียวกันทั้งสองคนต่างตกตะลึง

ในดวงตาของโห้หลีเฉินมีประกายไฟการข่มใจเล็กน้อย เหมือนกับว่าใกล้จะปะทุในไม่ช้า

เย้นหว่าน รู้สึกอายแทบแย่ รีบดึงมือกลับทันที แต่ข้อมือของเธอกลับถูกมือใหญ่ที่ร้อนผ่าวจับไว้ แล้วกดเธอลงไปที่พื้น

ใบหน้าหล่อเหลาของโห้หลีเฉินที่อยู่ตรงหน้ามองดูแล้วอันตรายอย่างมาก ใกล้กันแค่หนึ่งคืบ

ลมหายใจของเขาเหมือนกับคนตัวร้อน

เย้นหว่านตกใจจนทำอะไรไม่ถูก "คุณโห้....อื้อ…"

เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกริมฝีปากบางของเขาปิดไว้

จูบที่ทั้งเผด็จการทั้งซ่านทรวง การรุกที่รุนแรง

เย้นหว่านสมองขาวโพลนไปชั่วขณะ ขณะมองไปที่ใบหน้าหล่ออย่างงงวยที่ขยายใหญ่ขึ้นไม่รู้กี่เท่า รู้สึกถึงความร้อนแรงระหว่างริมฝีปากและฟัน……

ร่างกายของชายหนุ่มที่กดลงมา

มีเพียงผ้าบางๆระหว่างทั้งสอง อุณหภูมิที่ร้อนแรงในร่างกายหนุ่มสาว แทบจะทะลุผ้าห่มบางๆเผาไหม้ผิวกาย ทำให้ทั่วทุกอณูของร่างกายสั่นไหว

โห้หลีเฉินหายใจแรงขึ้น อารมณ์ที่ถูกระงับมาโดยตลอด ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป

ตั้งแต่คืนนั้นเป็นต้นมา เขาก็คิดถึงความหวานของเธอเหลือเกิน

ขณะเขากอดเอวของเธอ ฝ่ามือควานหาเข้าไปยังข้างในผ่านผ้าห่มบาง

ฝ่ามือร้อนสัมผัสบนผิว ทำให้ร่างกายของเย้นหว่านแข็งตึงชั่วขณะสั่นไหวอย่างควบคุมไม่ได้

และทันใดนั้นก็ตกใจจนหันมากลับมา

"โห้ คุณโห้......."

เธอร้อนรนรีบยื่นมือไปผลักเขา สีหน้าทั้งขาวทั้งแดง ลุกลี้ลุกลนสุดขีด

โห้หลีเฉินหยุดเคลื่อนไหว ก้มหน้าลงแล้วจึงเห็นใบหน้าเรียวที่ตึงเครียดอยู่ตรงหน้า แววตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและการขัดขืน

ทันใดนั้นเหมือนกับว่าถาดน้ำเย็นไหลลงมาจากด้านบน สติของโห้หลีเฉินทันใดนั้นก็ฟื้นขึ้นมาอย่างมาก

วินาทีต่อมา เขาปล่อยเย้นหว่าน แล้วพลิกตัวแล้วลุกขึ้น

ได้รับอิสระ เย้นหว่านรีบลุกขึ้นมาจากพื้นอย่างรวดเร็ว สองมือหยิบผ้าห่มขึ้นมาห่อตนเองไว้อย่างหนาแน่น ย้ายไปที่มุมในกระโจมแล้วขดตัว

เธอรู้สึกสับสนว้าวุ่นใจ มองไปที่โห้หลีเฉินอย่างไม่วางใจ แก้มร้อนผ่าว

ร่างสูงโปร่งของโห้หลีเฉินดูเหมือนว่าจะแข็งทื่อเล็กน้อย เขาเม้มริมฝีปากบาง แล้วลุกขึ้นยืน จึงเดินออกไปจากเต้นท์

จนกระทั่งโห้หลีเฉินออกไป บรรยากาศที่น่าอึดอัดในเต้นท์เล็ก ดูเหมือนว่าจะลดลงอย่างมาก ร่างกายที่ตึงเครียดของเย้นหว่านทันใดนั้นก็สูญเสียแรง แล้วค่อยๆพิงลงไปบนหมอน

แก้มของเธอยังคงร้อนผ่าว ในหัวก็ฉายฉากที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้อีกครั้งอย่างต่อเนื่อง

จูบของโห้หลีเฉิน ลมหายใจของโห้หลีเฉิน.....

เธอกับโห้หลีเฉิน ก็เกือบจะพลาดพลั้งแล้ว!

ฟ้าเริ่มมืดแล้ว อุณหภูมิก็ลดลงมาเช่นเดียวกัน

อุณหภูมิตอนกลางวันและตอนกลางคืนบนเกาะแตกต่างกันค่อนข้างมาก พอตกกลางคืนก็จะรู้สึกถึงความหนาวเย็นอย่างเห็นได้ชัด

เย้นหว่านพักอยู่ในเต้นท์ ห่อกายด้วยผ้าห่มบางอย่างหนาแน่น ก็ยังคงรู้สึกถึงความเหน็บหนาวที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

อุณหภูมินี้อยู่ที่ชายทะเล ต้องคลุมผ้าห่มขนสัตว์ถึงจะได้

เย้นหว่านหนาวเย็นตัวสั่น ยังอดคิดไม่ได้ว่า โห้หลีเฉินที่อยู่ข้างนอก ยิ่งจะหนาวกว่าไม่ใช่หรอ?

หลังจากก่อนออกไป เขาก็ไม่ได้เข้ามาอีก เขาไปอยู่ที่ไหนของข้างนอก? หรือว่า เขายังอยู่ข้างนอก?

พอนึกถึงความเป็นไปได้ที่ยุ่งเหยิงเหล่านี้ ถึงแม้ว่าเย้นหว่านยังคงละอายใจเล็กน้อย แต่ก็ยังค่อยๆเปิดม่านเต้นท์ออกอย่างช้าๆ

เธอมองออกไปข้างนอกอย่างระมัดระวัง กองไฟก็มอดดับไปนานแล้ว สิ่งของข้างนอกที่วางไว้ก็ยังคงเหมือนเดิม

แต่ กลับไม่เห็นเงาของโห้หลีเฉิน

เขาไปไหนกันนะ?

เย้นหว่านชั่วขณะนึงรู้สึกไม่สบายใจสักเท่าไหร่ เมื่อครู่จะรับไม่ได้ เขาจึงทิ้งเธอไว้ที่นี่คนเดียว?

จึงรีบห่อผ้าห่มบางแล้วออกไปข้างนอกเต้นท์ เย้นหว่านตะโกนเรียกเสียงดัง "คุณโห้"

"คุณโห้ คุณอยู่ที่ไหน?"

เธอมองไปรอบ ๆ อย่างใจจดใจจ่อชายทะเลที่ว่างเปล่า กลับไม่มีเงาใครเลยแม้แต่สักคน

และรอบๆ ดูไปแล้วเงียบสงัด มืดมัว

เย้นหว่านรู้สึกกลัวเล็กน้อย "คุณโห้ คุณอยู่ที่ไหน? คุณโห้....."

"ตามหาผมหรอ?"

น้ำเสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มดังขึ้นมาจากไม่ไกล

เพียงเห็นเขาเดินออกมาจากป่าไม่ไกล ในมือถือกิ่งไม้แห้ง

เมื่อเห็นเขาเย้นหว่านก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันที ราวกับคนหลงทางแล้วในที่สุดก็เจอทางออก รู้สึกสบายใจ