สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 52

บทที่ 52 ทำไมถึงหลับอยู่บนเตียงเดียวกัน

กอดไว้อย่างแนบชิด ระยะห่างที่คลุมเครือ ทำให้เย้นหว่านอยู่ในสภาวะตื่นตระหนกและกังวล

อย่างไรก็ตาม ไม่รู้ว่าเพราะอ้อมแขนของชายหนุ่มอุ่นเกินไปหรือว่าจริงๆแล้วเธอเหนื่อยเกินไป เธอกลับหลับไปในอ้อมแขนของเขาโดยไม่รู้ตัว

แล้วยังหลับสบายมากเป็นพิเศษ จนรู้สึกถึงฟ้าสาง

เย้นหว่านก็ลืมตา เห็นบนสุดของเต็นท์ แข็งทื่อสักพัก จึงหันกลับมา

เธอกำลังคิดจะยกมือขึ้น มีสิ่งของบางอย่างกระทบแขนของเธอ รู้สึกสบายมาก นุ่มลื่น แล้วยังอุ่นมากราวกับผิว…..

ทันใดนั้นเธอก็หยุดชะงัก สมองรู้สึกหนึบชา แล้วเธอก็ฟื้นสติขึ้นมา

เธอเคลื่อนไหวอย่างรุนแรงหันไปมองด้านข้าง ก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มที่ทำให้ผู้คนลมหายใจติดขัด

เขากำลังมองเธอ ดูเหมือนจะมีรอยยิ้มในแววตา

“ตื่นแล้วหรอ？”

“ตื่น ตื่นแล้วค่ะ……”

ทำไมพวกเขาถึงได้นอนอยู่บนเตียงเดียวกันล่ะ?

และสวมเสื้อผ้าน้อยชิ้นขนาดนี้…...แม้แต่ชุดนอนก็ไม่มี

ในสมองของเย้นหว่านสติแตก ตัวสั่นไหวอย่างรุนแรง แทบจะแตกระเบิด

เธออึดอัดใจแทบแย่ รีบดึงผ้าห่มอย่างรวดเร็วแล้วจะลุกขึ้น เวลานี้แขนที่แข็งแรงของชายหนุ่มกลับคว้าเอวของเธอไว้ ทำให้เธอหยุดชะงักไม่สามารถขยับได้

โห้หลีเฉินสายตาจ้องมองเย้นหว่าน ใช้มือข้างเดียวลูบหัว ใบหน้าหล่อเหลาจึงโน้มเข้าไปใกล้เธอ เสียงของเขาแผ่วเบามาก เสียงแหบพร่า

“เป็นลูกน้อยอบอุ่นของคุณทั้งคืน ไม่มีการขอบคุณสักนิด ก็คิดจะจากไปแบบนี้หรอ?”

“งั้น ก็ขอบคุณนะ….”

เย้นหว่านรู้สึกเครียดกังวลใจ แทบจะสติแตกแล้ว

ใกล้กันขนาดนี้ เธอได้ยินกลิ่นลมหายใจหอมอย่างชัดเจนบนร่างกายโห้หลีเฉิน สามารถมองเห็นภาพที่น่าหลงใหลภายใต้กระดูกไหลปลาร้าของเขา…..

"ผมทำเอง"

โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากดูเหมือนกับมีรอยยิ้ม

ต่อมา เขาเอนกายลงริมฝีปากบางก็ประทับลงบนหน้าผากของเย้นหว่าน

ทันใดนั้นเย้นหว่านทั่วทั้งร่างแข็งทื่อกลายเป็นท่อนไม้

โห้หลีเฉินจูบเธอหรอ?

ไม่ใช่ว่าอยู่ภายใต้สถานการณ์การที่หญิงโสดชายโสด

อารมณ์พลุ่งพล่าน และอยู่ในช่วงเช้า……

จูบอย่างผิวเผินลงบนหน้าผาก ให้สัมผัสเหมือนกับจูบอรุณสวัสดิ์

เขา เขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่?

เว่ยชีแน่นอนว่ามาตั้งแต่เช้าตรู่ โห้หลีเฉินเดินออกไปข้างนอกก่อน แล้วให้เว่ยชีนำชุดใหม่มาสองชุด

หลังจากเย้นหว่านเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจึงขึ้นเรือยอชท์ เตรียมกลับโรงแรม

เห็นได้ชัดว่าเพียงแค่ออกมาหนึ่งวันหนึ่งคืน แต่ทั้งวันนี้ได้ผ่านอะไรมามากมาย ทำให้สมองของเย้นหว่านฟุ้งซ่าน จนกระทั่งไม่กล้าแม้จะเข้าไปดูโห้หลีเฉิน

เธอรู้สึกว้าวุ่นใจมาก

เย้นหว่านและโห้หลีเฉินกลับโรงแรมด้วยกัน เพิ่งจะถึงประตูโรงแรม เย้นหว่านก็เห็นมู่จื่ออี้

สีหน้าเขาไม่ค่อยดี พยายามกำลังโทรอยู่ตลอด ดูเหมือนจะหงุดหงิดอย่างมาก

“จื่ออี้ เป็นอะไรไปค่ะ？”

เย้นหว่านเดินเข้าไปถาม

มู่จื่ออี้เห็นเย้นหว่าน ความดีใจพาดผ่านดวงตา สาวเท้าเดินเข้ามายังเย้นหว่าน

มีความตื่นเต้นในน้ำเสียงอย่างควบคุมไม่ได้ “ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว เมื่อคืนไม่เห็นคุณทั้งคืนเลย และก็โทรไม่ติด แล้วผมยังนึกว่าจะเกิดเรื่องอะไรกับคุณ”

หยุดชะงัก แล้วเขาก็ประเมินสายตามองทั่วร่างกายของเย้นหว่านตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างละเอียด

“เมื่อคืนคุณไปไหน ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”

“สบายดีค่ะ โทรศัพท์มือถือฉันตกน้ำ ขอโทษด้วยที่ทำให้คุณเป็นห่วง”

เย้นหว่านยิ้ม สำหรับความห่วงใยของมู่จื่ออี้ รู้สึกอบอุ่นใจ

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะอยู่ด้วยกันไม่นาน แต่มู่จื่ออี้ดีต่อเธอจริงๆ เป็นเพื่อนแท้