สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 502

บทที่ 502 หมายความว่าอะไร

เย้นหว่านสงสัย “หมายความว่าอะไรหรือคะ”

โห้หลีเฉินไม่ได้ตอบ เพียงแค่ขยับมือที่อยู่บนมือของเขา พลางเอ่ยเตือนว่า “พวกเราควรจะไปจัดการบาดแผลได้แล้ว”

เย้นหว่านเครียด ความสนใจทั้งหมดถูกดึงกลับมา

สมควรตาย เมื่อครู่มัวแต่เป็นห่วงสถานการณ์ข้างกายกู้จื่อเฟย จนเกือบจะลืมบาดแผลบนมือของโห้หลีเฉินไปเสียแล้ว

เขาเจ็บขนาดนั้น ล่าช้าไปหนึ่งวินาทีก็เจ็บเพิ่มอีกหนึ่งวินาที

เย้นหว่านเจ็บปวดใจมาก ดึงโห้หลีเฉินมานั่งในห้องโถง “คุณรอฉันอยู่ที่นี่ ฉันจะไปเรียกคุณหมอค่ะ”

เธอหมุนตัวจะวิ่งไป แต่กลับถูกโห้หลีเฉินดึงให้นั่งลง

โห้หลีเฉินค่อยๆเอ่ยว่า “ไม่ต้อง เว่ยชีไปเรียกแล้ว”

ระหว่างที่พูดอยู่นั้น ก็เห็นหน้าประตูบ้านป่ายฉี มีชายวัยกลางคนสวมชุดกาวน์สีขาวก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว

เขาถือกล่องยากล่องหนึ่ง เดินเข้ามาในห้องโถงด้วยความเร่งรีบ

“คุณผู้หญิง คุณชายกู้ ผมมาแล้วครับ”

ระหว่างที่พูดนั้น คุณหมอก็มองไปรอบๆด้วยความประหลาดใจ ที่นี่เป็นบ้านของป่ายฉี พี่ใหญ่ในวงการแพทย์ มีป่ายฉีอยู่ พวกเขาที่เป็นคุณหมอล้วนได้รับเงินมาฟรีๆ โดยไม่ต้องทำงานอะไร

ทำไมวันนี้ ถึงได้เรียกเขามาตรวจรักษาที่บ้านของป่ายฉีได้กัน หรือว่าป่ายฉีจะไม่อยู่กันนะ

“หมอหลิวคุณรีบช่วยจัดการบาดแผลที่มือของกู้ซึงเถอะค่ะ”

เย้นหว่านเอ่ยเร่ง

สามารถรับใช้งานในตระกูลเย้นได้ แน่นอนว่าต้องเป็นคุณหมอที่สุดยอดมากคนหนึ่ง ฝีมือการรักษาดีเยี่ยม ความสามารถเฉพาะทางก็เจ๋งมากเช่นกัน

แม้ว่าในใจเขาจะสงสัย แต่ก็เข้าสู่สภาวะความเป็นมืออาชีพได้อย่างรวดเร็ว เริ่มต้นตรวจอาการให้กับโห้หลีเฉินอย่างจริงจัง

แม้ว่าเขาจะนำกล่องยามาด้วยแค่กล่องเดียว แต่ตอนที่เว่ยชีไปนั้น ก็ได้บอกกล่าวถึงสภาพบาดแผลว่าเป็นอย่างไรโดยคร่าวๆแล้ว อุปกรณ์ที่เขานำมาด้วยนั้นครบถ้วน จึงเริ่มต้นจัดการบาดแผลได้อย่างเป็นระเบียบแบบแผน

กระดูกมือของโห้หลีเฉินนั้นแตกหัก จำเป็นต้องใส่ยา และดามเฝือกเอาไว้

แม้ว่าการเคลื่อนไหวของหมอหลิวจะเต็มไปด้วยความชำนาญ แต่ก็จำเป็นต้องใช้เวลาไม่น้อย

ถ้าหากว่าป่ายฉีออกมาในตอนนี้ หรือสามารถมารับช่วงต่อได้ทันที ก็จะถูกพบได้อย่างง่ายดาย

เย้นหว่านยังคงเป็นกังวล ใจไม่สงบอยู่บ้าง จึงหันไปมองทางห้องเก็บอุปกรณ์รักษาทางการแพทย์อยู่บ่อยๆ กลัวว่าป่ายฉีจะมีเวลาว่างแล้วเดินออกมากะทันหัน

โห้หลีเฉินมองออกถึงความคิดของเธอ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย เอ่ยเสียงเบาว่า

“วางใจเถอะ เขาไม่มีเวลาว่างหรอก”

“คุณรู้ได้อย่างไรคะ”

เย้นหว่านสงสัยว่า โห้หลีเฉินพิจารณาอย่างถี่ถ้วนขนาดนั้นได้อย่างไร

ระหว่างที่คิดอยู่นั้น เธอก็ได้ยินเสียงกรีดร้องด่าว่าของกู้จื่อเฟยดังออกมาจากด้านใน

“เจ็บๆๆ........โอ๊ย ขาจะพิการอยู่แล้ว คุณตั้งใจแก้แค้นฉันใช่หรือไม่คะ”

“พี่เย้น ฮือๆ ฉันเจ็บจะตายแล้ว พี่รีบช่วยฉันเร็วเข้า”

ได้ยินเสียงร้องไห้หาพ่อ ตะโกนหาแม่ของกู้จื่อเฟยแล้ว มุมปากของเย้นหว่านก็กระตุกอย่างแรง ถัดมา ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้

ด้านนอก โห้หลีเฉินที่กระดูกหัก เจ็บมากขนาดนี้ ก็นั่งนิ่งไม่เอ่ยพูดว่าเจ็บออกมาแม้แต่คำเดียว ส่วนด้านใน กู้จื่อเฟยก็แค่ถูกเหล็กลวดพันข้อเท้าเอาไว้จนแดงเท่านั้น แต่กลับร้องไห้หาพ่อแม่เสียแบบนั้น

เธอแทบจะจินตนาการออกถึง สีหน้าบิดเบี้ยวที่ใกล้จะระเบิดออกมาของป่ายฉีเร็วๆนี้ได้เลย

เกรงว่าชั่วชีวิตนี้เขาคงไม่เคยเจอผู้ป่วยที่มีจริตมากมายขนาดนี้มาก่อน

ภายในห้องเก็บอุปกรณ์รักษาทางการแพทย์ เย้นโม่หลินคิ้วขมวดเป็นปม จนใกล้จะกลายเป็นหนอนตัวหนึ่งแล้ว

เห็นกู้จื่อเฟยเจ็บจนมีสภาพแบบนี้แล้ว เขาก็เริ่มสงสัยในฝีมือการรักษาของป่ายฉี

“ปล่อยเธอ ฉันทำเอง”

เขาเอ่ยเสียงขรึม แย่งขวดยาและสำลีก้านในมือของป่ายฉีมา

สีหน้าป่ายฉีไม่น่ามองยิ่งกว่าเดิมแล้ว

มองไปทางเย้นโม่หลินด้วยสีหน้ามึนงง มุมปากกระตุกไม่หยุด พี่ใหญ่ของเขากำลังสงสัยฝีมือการรักษาของเขาอย่างนั้นหรือ

มารดามันเถอะ

เขาสาบานเลยว่า แผลเล็กน้อยแค่นั้น เขาทายาแล้วจะต้องไม่เจ็บอะไรอีก และจะต้องดีขึ้นในไม่ช้าด้วย

สวรรค์ถึงจะรู้ว่ากู้จื่อเฟยกรีดร้องโวยวายบ้าอะไร

เจ็บขนาดนั้นเลยหรือ หรือว่าแสร้งทำเป็นโอดครวญทั้งที่ไม่มีอะไร