สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 503

บทที่ 503 เขาเปลี่ยนไปแล้ว

เย้นโม่หลินเหลือบตาขึ้นมอง ก็เห็นสีหน้าทรมานของกู้จื่อเฟย จึงเอ่ยเสียงขรึมเพิ่มอีกประโยคว่า

“กลับมาภายในสิบนาที”

ป่ายฉี “..........” จริงๆเลย เขารู้สึกเสียใจภายหลังเป็นอย่างมากที่ไม่ได้บีบกู้จื่อเฟยให้ตายไป

กู้จื่อเฟยคล้ายกับรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายเข่นฆ่าที่แผ่ออกมาจากร่างของป่ายฉี จึงมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้า เอ่ยนุ่มนวล น้ำเสียงเต็มไปด้วยความขอบคุณ

“คุณป่ายฉี รบกวนคุณแล้วค่ะ ฉันต้องการลูกอมรสทุเรียนและช็อกโกแลต ขอบคุณมากค่ะ”

ป่ายฉีมุมปากกระตุก อึดอัดจนทนไม่ไหว

เงื่อนไขเยอะแยะอะไรขนาดนั้น!

ควรจะบีบเธอให้ตายไปจริงๆ

ป่ายฉีสีหน้าทะมึน เดินออกไปด้วยความโมโห

เพิ่งจะเดินไปถึงหน้าประตู ก็เห็นสายตาร้อนแรงของเย้นหว่านมองมาทางเขา

เย้นหว่านลนลาน ทั้งร่างเกร็งขมึง เต็มไปด้วยความเคร่งเครียด

ป่ายฉีออกมาได้อย่างไรกัน

จะถูกจับได้หรือไม่นะ

เธอตื่นเต้นเสียจนเกือบจะเข้าไปบังอยู่ด้านหน้าโห้หลีเฉิน เพื่อให้ป่ายฉีมองไม่เห็นเขา

ป่ายฉีกลับกวาดตามองบาดแผลของโห้หลีเฉินที่ถูกพันเอาไว้อย่างไม่สนใจเท่าไรนัก ก้าวขายาวเดินออกไปข้างนอกโดยไม่หยุด

สำหรับสายตาตึงเครียดของเย้นหว่านนั้น เขายังคงอดทนหยุดเดินเล็กน้อย

เอ่ยว่า “การทำแผลของหมอหลิวดีมาก คุณวางใจเถอะ”

เย้นหว่านตะลึงค้าง ความหมายนี้คือ เขาจะไม่ยื่นมือเข้ามายุ่งเรื่องทำแผลอีกแล้วหรือ

ป่ายฉียกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา สิบนาที เวลาไม่เยอะแล้ว

“ผมจะออกไปจัดการธุระสักหน่อย”

เขาถอนหายใจ ก้าวเท้าออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว

เย้นหว่านมองเงาด้านหลังของป่ายฉีที่เดินจากไปแล้วก็โล่งใจได้ในที่สุด

ไม่รู้เหมือนกันว่ากู้จื่อเฟยใช้วิธีการอะไรแน่ ถึงได้ทรมานจนป่ายฉีถอนตัวออกมาไม่ได้ ในที่สุดตอนนี้โห้หลีเฉินก็ปลอดภัยแล้ว

แม้ว่าภายในบ้านของป่ายฉีจะไม่มีสาวรับใช้ แต่สาวรับใช้นอกบ้านนั้นมีมากมาย

เขาสุ่มเรียกสาวรับใช้มาคนหนึ่ง ให้เธอไปหยิบลูกอม

สาวรับใช้สีหน้าเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง “คุณชาย ภายในบ้านไม่มีลูกอมรสทุเรียนและช็อกโกแลตเก็บเอาไว้ค่ะ”

ความจริงแล้ว พวกเธอก็ไม่เคยได้ยินลูกอมรสชาตินี้มาก่อน

ป่ายฉีขมวดคิ้ว “ที่ไหนมี”

“จุดนี้ จำเป็นต้องตรวจสอบสักหน่อยค่ะ ดูว่าในห้างมีขายหรือไม่”

ป่ายฉีเอ่ย “รีบตรวจเร็วเข้า ให้ส่งมาที่นี่ภายในสิบนาที”

สาวรับใช้ตะลึงค้าง ลำบากใจเป็นอย่างมาก “คุณป่ายฉีคะ ถึงแม้ว่าจะหาลูกอมเจอแล้ว แต่ถ้าให้ขับรถมาจากในเมือง อย่างเร็วที่สุดก็ต้องใช้เวลาสิบกว่านาทีค่ะ”

แบบนั้นก็ยังอยู่ภายใต้การสมมติฐานล่วงหน้าอย่างการใช้รถซิ่งด้วยความเร็วสูง

ป่ายฉีขมวดคิ้ว ขาข้างหนึ่งเตะไปยังถังขยะที่อยู่ด้านข้างจนคว่ำ

น่ารำคาญจริงๆ

ผู้หญิงสารเลว กินอะไรไม่กิน ยังจะระบุมาอีกว่าต้องการลูกอมรสทุเรียนและช็อกโกแลต

เขาเอ่ยอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟันว่า “ให้เฮลิคอปเตอร์มาส่ง!”

สาวรับใช้ “..........”

ให้เฮลิคอปเตอร์มาส่งลูกอม นี่จริงจังจริงๆใช่ไหม

ป่ายฉีเห็นสาวรับใช้ยื่นนิ่ง ก็เอ่ยด่าอย่างมีโทสะว่า “มองอะไรอยู่อีก ยังไม่รีบไปจัดการ กูมีเวลาอยู่สิบนาที วินาทีหนึ่งก็ไม่อาจเกินได้”

ไม่อย่างนั้น ผีเท่านั้นที่รู้ว่ากู้จื่อเฟยจะพูดพล่ามโวยวายอะไรออกมาอีก เย้นโม่หลินสมองไม่แจ่มใส ไม่แน่ว่าอาจจะโยนเขาไปอาฟริกาเพื่อฝึกก็เป็นได้

หลังจากนั้นสิบนาที

ป่ายฉีก็ถือลูกอมห่อหนึ่งพุ่งตัวเข้าไปในห้องเก็บอุปกรณ์รักษาทางการแพทย์ด้วยความโมโหอีกครั้งหนึ่ง

เย้นหว่านเห็นเขาวิ่งผ่านข้างกายไปราวกับลมวูบนึงพัดผ่าน ก็อดเห็นอกเห็นใจไม่ได้

“ป่ายฉีน่าสงสารมาก”

ถูกกู้จื่อเฟยเล่นเสียจนแพ้ราบคาบเสียแล้ว

บาดแผลของโห้หลีเฉินนั้นจัดการเรียบร้อยแล้ว เขาเม้มริมฝีปาก สายตาลุ่มลึก

นี่ ยังเป็นเพียงแค่การเริ่มต้นเท่านั้นเอง

กู้จื่อเฟยที่ได้รับการส่งสัญญาณจากเย้นหว่าน ก็รู้ว่าบาดแผลของโห้หลีเฉินจัดการเรียบร้อยแล้ว บาดแผลของเธอก็จัดการเรียบร้อยแล้วเช่นกัน

แก้มเธอแดงระเรื่อ มองไปยังเย้นโม่หลินด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย