สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 521

บทที่ 521 แต่งงานกับผม ได้ไหม

กู้จื่อเฟยดวงตาสว่างวาบ หันหน้าเข้ามาใกล้กับเย้นโม่หลินอีกนิด

“ถ้าเป็นลูกของพี่ พี่ก็จะแต่งงานกับแม่ของลูกทันทีเหรอ แม้ว่าพี่ยังไม่ได้ชอบอีกฝ่าย”

เย้นโม่หลินพูดอย่างรวดเร็ว “เรื่องแบบนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นกับฉัน”

อยู่มานานหลายปีขนาดนี้ เขาไม่เคยมีผู้หญิงเลยสักคน การควบคุมตนเองนี้ก็จะไม่มีทางถูกปิดบัง

ยิ่งไปกว่านั้น เขาก็ไม่ได้มีความสนใจอะไรต่อผู้หญิงมาก่อน

กู้จื่อเฟยไม่พอใจกับคำตอบนี้ เธอก้าวมาตรงหน้าเย้นโม่หลิน ขวางทางเดินเข้าไว้

เธอเงยหน้า มองเขาอย่างจริงจัง ถามอย่างดื้อรั้นว่า

“ฉันสมมติว่า ถ้ามีผู้หญิงคนหนึ่งมีลูกกับพี่แล้วจริงๆ พี่จะแต่งงานกับเธอใช่มั้ย”

เย้นโม่หลินไม่เคยคิดถึงสมมติฐานที่เป็นไปไม่ได้แบบนี้มาก่อน

เขาเม้มปาก แต่ไม่นานกลับตอบคำตอบที่มีเหตุผลที่สุดออกมา　“ใช่”

เขาไม่ใช่ผู้ชายที่ไร้ความรับผิดชอบ

กู้จื่อเฟยดวงตาสว่างวาบ

ใบหน้าฉีกยิ้มแห่งความสุข ทันใดนั้นก็โน้มตัวเข้าใกล้เย้นโม่หลิน พูดอย่างหัวเราะชอบใจว่า

“อย่างนั้นวิธีที่จะทำให้ฉันอยู่กับพี่ได้เร็วที่สุด ก็คือนอนกับพี่ใช่มั้ย”

เย้นโม่หลินเกร็งไปทั้งตัว ใบหน้าหล่อเหลาดำแล้วก็แดง แดงแล้วก็ดำ

กู้จื่อเฟยนี่ก็จริงๆ คำพูดแบบนี้ก็พูดออกมาได้ เธอยังมียางอายอยู่หรือเปล่า

“ไร้สาระ!”

เย้นโม่หลินเอ่ยปากพูด เม้มปากอย่างไม่เป็นตัวของตัวเอง อ้อมผ่านกู้จื่อเฟยอย่างว่องไวแล้วก็เดินไปข้างหน้า

ฝีเท้าก้าวไปอย่างเร็วมาก เหมือนกับมีลมอยู่ใต้ฝ่าเท้า

กู้จื่อเฟยวิ่งเหยาะๆตามไปทันที ตามมาอยู่ข้างๆเย้นโม่หลิน

พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “พี่เย้น ฉันอยากนอนกับพี่จริงๆนะ”

ทันใดนั้นฝีเท้าของเย้นโม่หลินก็ยิ่งเร็วขึ้นมาก

ทำไมเย้นหว่านถึงได้มีเพื่อนรักแบบนี้ นี่เป็นผู้หญิงอะไรกัน นี่เป็นผู้หญิงชั้นต่ำชัดๆ

ขมับเย้นโม่หลินกระตุกปูดขึ้น หัวใจกลับเต้นเร็วยิ่งขึ้นอย่างไม่อาจควบคุมได้

เย้นโม่หลินขายาว ทั้งยังมีพื้นฐานศิลปะการต่อสู้ เขาเดินเร็วขึ้นมา ต่อให้กู้จื่อเฟยวิ่งเหยาะๆ ก็ตามไม่ทัน

มองด้วยตาก็เห็นว่าระยะห่างระหว่างทั้งสองคนก็ถูกลากออกไปไกลขึ้นอีก

กู้จื่อเฟยอารมณ์เสียอย่างยิ่ง เวลานี้รู้สึกเสียใจที่ไม่ได้เข้าร่วมทีมแข่งเดินเร็ว ตอนอยู่ที่โรงเรียน

ตอนนี้ไปเรียนอีก ก็คงไม่ทันแล้ว

มองดูเย้นโม่หลินห่างออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ เธอกัดฟันกรอด ร้องตะโกนอย่างน้อยใจว่า

“พี่เย้น พี่รอฉันด้วยสิ”

“ที่นี่ทางไม่เรียบ ฉันเดินจนจะสะดุดล้มแล้ว”

“มืดจังเลย ฉันเดินคนเดียวกลัวมากนะคะ”

เสียงของเธอยิ่งน่าสงสารมากขึ้น ราวกับถูกทำให้ตกใจกลัวแล้วจริงๆ ใกล้จะร้องไห้แล้ว

ในหัวของเย้นโม่หลินแทบจะไม่สามารถเอาผู้หญิงชั้นต่ำเมื่อครู่มาเชื่อมโยงกับผู้หญิงตัวเล็กๆที่น่าสงสารตอนนี้ได้เลย อ่อนแอบอบบางล้วนเสแสร้งละสินะ!

เขาไม่เชื่อเธอหรอก

แต่ร่างกายของเขากลับซื่อตรงมาก ฝีเท้าไม่รู้ว่า ค่อยๆชะลอช้าลงตั้งแต่เมื่อไหร่

กู้จื่อเฟยเห็นเย้นโม่หลินลดความเร็วลงมา ก็ดีใจ เขาไม่ได้เลือดเย็นไร้ความรู้สึกแบบที่เห็นภายนอกอย่างนั้นจริงๆ

สุดท้ายเขาก็ใจอ่อน

ตอนนี้ใจอ่อนกับเธอ ต่อไปไม่แน่ว่าอาจมีใจชอบเธอ

กู้จื่อเฟยมีความมั่นใจเต็มเปี่ยม รีบตามเขาไป ยินดีปรีดาอย่างยิ่ง ที่มองเห็นแทบจะเดินไหล่แนบไหล่กับเย้นโม่หลินแล้ว

ในสวนที่สวยงามและโรแมนติก ชายหญิงที่ยังไร้คู่ เดินเคียงข้างกัน คิดแล้วก็น่าเคลิบเคลิ้มอ่อนไหว ง่ายต่อบ่มเพาะความรัก

กู้จื่อเฟยคิดฝันหวานอยู่ในใจ ตอนที่เกือบจะตามเย้นโม่หลินทันนั้น คนที่เดินอยู่ข้างหน้าช้าๆ ก็กลับเร่งฝีเท้าขึ้นมาอีก

ฝีเท้าไม่ได้เร็วเหมือนก่อนหน้านี้ แต่กลับใกล้เคียงความเร็วที่เธอวิ่งเหยาะๆ รักษาระยะห่างจากเธอประมาณสองถึงสามเมตรพอดี

กู้จื่อเฟยถลึงตาโต หงุดหงิดขึ้นมา

ทันใดนั้นเธอรีบวิ่งให้เร็วขึ้นเล็กน้อย จะตามไปให้ทัน ตาพอเธอเร็ว เขาก็เร็ว