สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 528

บทที่ 528 ผมต้องการคุณ เป็นเกียรติของคุณ

ภายใต้การกระเด้งกระดอนอย่างทารุณบนรถ เย้นหว่านและกู้ซึงต่างก็ถูกทรมานจนไม่เป็นผู้เป็นคน แม้แต่แรงจะวิ่งยังไม่มี

พวกเขาได้แต่ถูกบังคับให้ขึ้นเรือยอร์ช

“แกร็ก”เสียงหนึ่งดังขึ้น ประตูห้องหนึ่งถูกเปิดออก ภายในมืดสนิท และแคบมาก

บอดี้การ์ดร่างสูงใหญ่ลากกู้ซึงมา ออกแรงผลัก ก็ผลักเขาเข้าไปข้างใน

บนร่างกู้ซึงยังคงถูกเชือกมัดอย่างแน่นหนา ยืนก็ยืนไม่อยู่ สองสามก้าวก็ล้มลงกับพื้น

เขาเจ็บจนส่งเสียงร้องออกมา เสียงแหบมาก แทบจะไม่มีแรงเท่าไหร่

ขมับเย้นหว่านกระตุกอย่างแรง ขมวดคิ้วพูดว่า

“แกจะขังพวกเราไว้ที่นี่เหรอ”

แคบเล็ก มืดสลัว อับชื้น

คนที่ขี้ขลาดหน่อย อยู่ที่นี่ก็จะรู้สึกหวาดกลัว รู้สึกทุกนาทีทุกวินาทีคือความทรมาน

หยูซือห้านยืนอยู่ข้างๆเย้นหว่าน สายตาอ่อนโยนมองเธออย่างสงสัย

“ผมจะลงโทษให้คุณอยู่ในที่แบบนี้ได้อย่างไร ที่นี่ ให้กู้ซึงอยู่คนเดียวเท่านั้น”

พูดจบ บอดี้การ์ดก็ปิดประตูดัง“ปัง”

ภายในห้อง ก็มืดมิดไม่มีแสงสว่างในชั่วพริบตา

ภายในห้อง มีเสียงก่นด่าที่แหบพร่าด้วยความโมโหของกู้ซึงดังมา “หยูซือห้าน แกกล้าเอาฉันมาขังไว้ในห้องมืดๆเล็กนี่เหรอ รอให้ฉันออกไปก่อน จะฆ่าแกให้ตาย!”

หยูซือห้านหัวเราะเยาะ “แกไม่ได้บอกว่า จะให้พวกแกเชื่อง ฉันก็ต้องทำลายพวกแกในใจก่อนหรอกเหรอ

กู้ซึง แกดื้อขนาดนี้ ก็พิจารณาตัวเองอยู่ข้างใน ได้ข่าวว่า แกกลัวความมืดนี่”

กู้ซึงปากแข็ง “กูไม่กลัวอะไรทั้งนั้นเว้ย!”

“จริงเหรอ อย่างนั้นก็ดี แกก็มีความสุขอยู่ในห้องมืดเล็กๆ ท่ามกลางความมืดมิด อาจจะ มีผี”

เสียงหยูซือห้านเต็มไปด้วยความชั่วร้าย

ครั้งนี้ ภายในห้องกลับไม่มีเสียงด่าดังออกมา มีเสียงดังกอกๆแกกๆ เหมือนว่าเขากำลังเคลื่อนที่

เย้นหว่านขมวดคิ้วอย่างแรง “หยูซือห้าน คุณอย่าทรมานกู้ซึง! มีอะไรไม่พอใจ มาลงที่ฉันนี่”

ถ้ากู้ซึงกลัวความมืดทั้งยังกลัวผีจริงๆ คืนนี้ เขาคงอยู่อย่างลำบากแน่

หยูซือห้านมองเย้นหว่านด้วยสีหน้าอ่อนโยนอย่างยิ่ง ยื่นมือ มากุมมือเธอเอาไว้

“เสี่ยวหว่าน สิ่งที่ผมเตรียมให้คุณ ล้วนเป็นสิ่งที่ดีที่สุด”

มือของเขาเย็นเฉียบ เย็นจนทิ่มแทงไปถึงกระดูก

เย้นหว่านรังเกียจอย่างที่สุด แทบอยากจะสะบัดมือของหยูซือห้านออกไป

เธอขบเคี้ยวเขี้ยวฟันพูดว่า “ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ถ้าจะขังก็ขังฉันไว้ที่นี่กับกู้ซึง” จะดีจะเลวยังไง สองคนก็ได้ร่วมมือกัน

ถ้าเขากลัว เธอก็ยังสามารถช่วยปลอบเขาได้

หยูซือห้านมองมือของตนเองที่ถูกสะบัดออก แววตามืดมิด สีหน้าท่าทางเปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยม ดุร้ายในทันที

“เสี่ยวหว่าน ทางที่ดีที่สุดคุณควรจะฉวยจังหวะตอนที่ผมพูดจาดีๆกับคุณ เชื่อฟังที่ผมพูด อย่าบีบให้ผมต้องใช้กำลังกับคุณ”

แต่ละคำที่ดุร้ายของเขา ไม่มีการเสแสร้งสักนิด เขาทำได้อย่างที่พูดแน่นอน

ในใจเย้นหว่านเย็นวาบ ยืดหลังตรงอย่างมุ่งมั่น

“ตลอดเส้นทางที่ผ่านมานี้คุณก็ไม่ได้อ่อนโยนอะไรกับฉันเท่าไหร่นะ! หยูซือห้าน ท่าทางสุภาพบุรุษแบบนี้ของคุณ ทำให้ฉันขยะแขยงมาก”

“จริงเหรอ”

มุมปากหยูซือห้านยกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ดุร้าย ทันใดนั้นก็ก้าวมาข้างหน้า มือบีบที่ใต้คางเย้นหว่าน

บีบอย่างแรงมาก

ผิวที่ใต้คางของเย้นหว่านถูกบีบจนแดงขึ้นมาทันที เจ็บจนในดวงตามีน้ำตารื้นขึ้นมา

“ในเมื่อคุณไม่ชอบความอ่อนโยน อย่างนั้นผมก็จะเปลี่ยนวิธี มาทำให้คุณพอใจ”

พูดจบ จู่ๆหยูซือห้านก็อุ้มเย้นหว่านขึ้นมา หมุนตัว แบกเอาขึ้นบ่า

ทันใดนั้นฟ้ากับพื้นก็หมุน เย้นหว่านมึนหัว ศีรษะทิ่มลงพื้น

ส่วนคอของเธอก็พาดอยู่บนไหล่เขา ปวดตุบๆ