สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 529

บทที่ 529 อย่าแตะต้องตัวฉัน !

เป็นเกียรติเหรอ ขยะแขยงเธอยังคิดว่าใกล้เคียงกว่า!

เย้นหว่านหดตัวอย่างตื่นกลัว ฝ่ามือใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มียันบ่าเขาเอาไว้ ไม่ให้เขาเข้าใกล้

“หยูซือห้าน ถ้าคุณแตะต้องตัวฉัน อย่าคิดว่าฉันจะร่วมมือกับคุณอีกไม่ว่าเรื่องอะไรทั้งนั้น”

เธอขู่เขา

แต่เขา ไม่ได้กลัวการขู่ของเธอเลย

หยูซือห้านยอกมือขึ้นมากดข้อมือของเย้นหว่าน ควบคุมสองมือของเธอกดเอาไว้เหนือศีรษะ

ร่างที่สูงใหญ่ ค่อยๆกดลงไปทีละนิด

“เย้นหว่าน ตกอยู่ในมือผม นอกจากคุณต้องเชื่อฟังแล้ว ก็ต้องทำตามที่ผมบอกด้วย ”

เธอสำหรับเขา ก็เหมือนดอกกุหลาบที่มีหนาม และเขาต้องการที่จะดึงหนามของเธอออกมา

สีหน้าเขาโหดเหี้ยม ก้มศีรษะมาอย่างรวดเร็ว จูบลงไปที่เธอ

ลมหายใจของชายแปลกหน้าพุ่งเข้ามา ทำให้เซลล์ทั่วร่างกายของเย้นหว่านเกร็งไปหมด มีอาการขยะแขยง คลื่นไส้ ตื่นตระหนกอย่างรุนแรงออกมาจากหน้าอกของเธอ

ท่ามกลางความตื่นตระหนก เธอรีบเอียงหน้าหลบ

ริมฝีปากของหยูซือห้าน ประทับลงบนแก้มของเธอ

ริมฝีปากที่เย็นเฉียบ เหมือนกับน้ำแข็ง แนบติดกับใบหน้าเธอ ทำให้ความเจ็บปวดทิ่มแทงมาที่ผิวเธอ

เย้นหว่าขมวดคิ้วอย่างขยะแขยง ดิ้นขัดขืนด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี

“หยูซือห้าน แกไปให้พ้น! แกอย่ามาแตะต้องตัวฉัน! อย่าแตะต้องฉัน!”

เธอกรีดร้องอย่างตระหนก สติแทบจะขาดผึงออกจากกัน

หยูซือห้านมองเย้นหว่านที่เริ่มกลัวแล้ว มุมปากยิ้มอย่างสะใจ อารมณ์ มีความสุขอย่างยิ่ง

เขาแค่ต้องการทำลายเธอ ทำลายความภาคภูมิใจและความกล้าหาญทั้งหมดของเธอ

“ตักตวงความสุขกับ ผม！”

หยูซือห้านลูบไล้นิ้วเย็น ไปตามคาง คอ ของเย้นหว่าน มาหยุดที่ไหปลาร้า จากนั้นก็ปลดกระดุมของเธออย่างว่องไว

ทีละเม็ดๆ……

เสื้อผ้าที่หน้าอกแหวกออก อากาศเย็นๆแทรกซึมเข้ามา แนบชิดกับผิว

ทำให้เย้นหว่านตัวแข็งเกร็ง กลัวจนตัวสั่น

เธอตื่นตระหนกจนไม่รู้จะทำอย่างไร ทั้งตัวใกล้จะแหลกสลายแล้ว “ปล่อยฉัน อย่าแตะต้องฉัน อย่าแตะต้องฉัน!”

เธอกรีดร้องอย่างตื่นตระหนก แต่กลับไม่เคยรับความเห็นอกเห็นใจจากชายคนนี้เลย ในทางกลับกันดูเหมือนว่าจะกระตุ้นความสนใจของปีศาจมากขึ้น

แสงในแววตาของหยูซือห้านยิ่งมืดสลัวลงเรื่อยๆ

นิ้วมือเขาออกแรง จัดการกระดุมที่เหลืออยู่ แหวกออกจนหมด

เสียงดัง “แควก” เสื้อผ้าของเย้นหว่าน ขาดแยกเป็นสองชิ้น!

เย็น

เย็นจนถึงกระดูก

เย้นหว่านกรีดร้องอย่างหวาดกลัว ความตึงเครียดในหัวสมอง ใกล้จะขาดออกแล้ว

“สารเลว! ปล่อยฉัน! ไปให้พ้น! แกไปให้พ้นนะ!”

“ร้องไห้เต็มที่ ร้องไห้ดังๆ ไม่มีใครช่วยคุณได้!”

หยูซือห้านหัวเราะอย่างคลุ้มคลั่ง สายตาโหดเหี้ยมดุร้าย อันตรายอย่างยิ่ง

นิ้วมือเขาลูบลงไปข้างล่าง ไปตามเอวของเย้นหว่าน ฉีกลงไปข้างล่าง

นั่นคือที่ล้ำค่าลึกลับที่สุดของผู้หญิง

ไม่ยอมให้ผู้ชายอื่นแตะต้องได้ง่ายๆเด็ดขาด

เย้นหว่านหนาวไปทั่วทั้งร่างแล้ว สั่นเหมือนกับตะแกรง ภายในใจมืดมืดมิดด้วยความสิ้นหวัง

เธอไม่เอา ไม่เอา

ใครก็ได้มาช่วยเธอ มาช่วยเธอด้วย

เสียงดัง “แควก”ขึ้นอีกครั้ง กางเกง และเข็มขัดของเย้นหว่านถูกฉีกออก

เปลวไฟในดวงตาของหยูซือห้านลุกพรึบ ลมหายใจหนักหน่วง เขาเตรียมจะยื่นมือลงไปอย่างตื่นเต้น

“ติ๊งต่อง——”

“ติ๊งต่อง——”

เวลานี้ เสียงโทรศัพท์ดังบาดหูขึ้นมา