สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 535

บทที่535 กู้ซึงจริงตัวหรือปลอม

หนึ่งในผู้ชายคนนั้นพูดอย่างสุภาพว่า “คุณผู้ชายครับ ทำไมคุณต้องปล่อยเย้นหว่านให้ออกไปเจอกู้ซึงด้วยล่ะ? ต่อให้เธอใช้มีดจนพยายามตัดจนถึงพรุ่งนี้เช้า ก็ไม่สามารถตัดเชือกให้ขาดได้หรอก”

เรื่องนี้ในสายตาของผู้ชายนั้น เป็นเรื่องที่ไม่มีความหมายอะไรเลย

หยูซือห้านยิ้มมุมปากอย่างเยาะเย้ย แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงสนุกสนาน

“ให้ความหวังหน่อย เย้นหว่านจะได้ไม่ต้องวางใจ เพื่อที่จะให้กู้ซึงอยู่ต่อไป ยิ่งเธอเห็นกู้ซึงได้รับความลำบากมากเท่าไหร่ ฉันก็จะยิ่งควบคุมเธอได้ดีขึ้นมากเท่านั้น”

ใช้ความรู้สึกผิดของเย้นหว่านที่มีต่อกู้ซึง บีบจริยธรรมของเธอออกมาทั้งหมด

ผู้ชายคนนั้นเอามือประสานกันแสดงความเคารพ “คุณชายฉลาดมากครับ”

หยูซือห้านหัวเราะเยาะ “เฝ้าพวกเขาอยู่ตรงนี้ สั่งคนอื่นๆ ว่าอย่าขึ้นไปที่ดาดฟ้า”

“ครับ คุณชาย”

หยูซือห้านถึงได้เดินจากไป แล้วร่างของเขาก็หายไปในความมืด

ผ่านไปครู่หนึ่ง เย้นหว่านก็เดินด้อมๆ มองๆ ออกมา

ในมือของเธอถือมีดเล็กๆ อยู่เล่มหนึ่ง กับน้ำอีกขวดหนึ่ง

กู้ซึงมองน้ำขวดนั้นตาเป็นประกาย แล้วก็เร่งเธออย่างรับร้อนว่า “เร็วๆๆ เอามาให้ฉันดื่มเรฌว”

ตอนนี้เขากระหายน้ำเป็นอย่างมาก

เย้นหว่านทนไม่ไหว รีบส่งยื่นขวดน้ำ ป้อนเข้าปากกู้ซึงในทันที

กู้ซึงดื่มลงไปทั้งขวด ในที่สุดก็สามารถดับกระหายได้ สามารถมีชีวิตได้ต่อไป

เขาเปิดปากด่า “หยูซือห้านนั้นเริ่มจะไม่ใช่มนุษย์แล้ว จงใจจะตากฉันให้ตาย ให้ฉันคอแห้งตาย หิวตาย! เสี่ยวหว่าน ถ้าเกิดว่าพวกเรารอดจากที่นี่ไปได้เมื่อไหร่ เธอต้องให้พี่ชายของเธอ กับโห้หลีเฉิน ฆ่ามันให้ตายเลยนะ ฆ่าด้วยวิธีที่แฟนซีด้วย! ”

“ไม่ใช่สิ ต้องให้พวกเขาจับมันไว้ แล้วฉันก็จะทรมานมันจนตาย! ”

พอเห็นท่าทีกัดฟันด้วยความโมโหของกู้ซึงแล้วนั้น เย้นหว่านก็พยักหน้าอย่างให้ความร่วมมือ

“ได้ ถ้าเกิดว่ามีโอกาส ฉันจะฆ่ามันกับนายเอง พวกเราจะมอบสิบความทรมานแห่งแมนจูให้มันเลย”

ดวงตาของกู้ซึงเป็นประกาย “ไม่พอเหรอแก ฉันต้องการมอบการทรมานทั้งหมดของประเทศจีนตลอดห้าพันปีที่ผ่านมาให้กับมัน! ”

เย้นหว่านอึ้งไป มองดูกู้ซึงอย่างชื่นชม โหดใช้ได้เลย

เธอรีบหยิบมีดเล่มเล็กออกมาทันที “ฉันจะตัดเชือกให้นายก่อน แล้วพวกเราก็แอบขโมยเรือเล็กแล้วหนีไป”

กู้ซึงดีใจ ”เธอหาเรือเล็กได้แล้วเหรอ? ”

เย้นหว่านตัดเชือกอย่างรวดเร็ว แล้วก็พยักหน้าไปด้วย “อืม ระหว่างทางที่มานั้นฉันเห็นพอดี”

ตอนแรกก็กังวลว่าจะหนีไปได้อย่างไร ตอนนี้กลับมีเรือลำเล็กอยู่ที่นี่ด้วย

เธอกับกู้ซึงก็สามารถใช้ประโยชน์จากความมืดในตอนกลางคืน แล่นเรือเล็กออกไป

เย้นหว่านวางแผนมาดีมาก เหมือนกับว่าเต็มไปด้วยความหวัง แต่ว่าตอนที่เธอพยายามจะตัดเชือกนั้น ก็อึ้งกลับไปด้วยความประหลาดใจ

นี่มันคือเชือกอะไรกัน?

ทำไมถึงได้แข็งขนาดนี้ นี่มันยากที่จะตัด เธอพยายามใช้มีดตัดอยู่ครู่หนึ่ง มันกลับเสียหายเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น

กู้ซึงหันหน้ามามอง แล้วก็ขมวดคิ้วด้วย

“วัสดุนี้มันดูเหมือนจะไม่ใช่เชือกธรรมดาๆ ”

“ไม่เป็นไรหรอก แค่ฉันออกแรงมากกว่านี้ ถูไปถูมาเดี๋ยวมันก็ขาดเองแหละ”

เย้นหว่านส่งพลังงานทั้งร่างกายของเธอมาที่มือทันที พยายามออกแรงตัดเชือก

ท้องฟ้า ก็ดำสนิทลง

ในท้องฟ้านั้นมีดวงจันทร์ แล้วก็ดาวดวงน้อยๆ ที่คอยกะพริบอยู่ เป็นคืนที่ท้องฟ้าโปร่งเหมาะกับการนอนดูดาวสบาย ๆ

ที่บ้านตระกูลเย้น กลับไม่ได้สงบแบบนั้น

ใบหน้าที่หล่อเหลาของเย้นโม่หลินนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ พาคนมากลุ่มหนึ่ง เดินก้าวใหญ่ ก้าวอย่างไวไปยังประตูเล็ก

ตอนนี้เอง ตรงหน้าประตูเล็กนั้น มีบอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ พวกเขายืนล้อมเป็นวงกลม มองผู้ชายที่อยู่ตรงกลาง

ผู้ชายคนนั้น ก็คือกู้ซึง

สีหน้าของเขาดูไม่เข้าใจ เขาเอ่ยปากถามด้วยความสงสัยว่า “พวกนายเป็นอะไรกัน อยู่ดีๆ ทำไมถึงมาหยุดฉัน? ”