สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 539

บทที่539 ในที่สุดก็เป็นอิสระแล้ว

รอให้เย้นหว่านปลอดภัยเมื่อไหร่ แน่นอนว่าเขาไม่มีทางปล่อยโห้หลีเฉินไป

แน่นอนว่าเย้นโม่หลินก็รู้ลำดับความสำคัญเหมือนกัน แล้วอีกอย่าง ตอนนี้วิธีที่จะรู้ที่อยู่ของเย้นหว่านอย่างรวดเร็วที่สุด ก็มีแค่รอให้โห้หลีเฉินได้ข้อมูลจากตระกูลหยู

การร่วมมือของพวกเขา เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

เย้นโม่หลินพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ “ได้ การช่วยเย้นหว่านนั้นสำคัญกว่า กลับมาพวกเราค่อยมาคิดบัญชีกัน! ”

โห้หลีเฉินกับเย้นโม่หลินตกลงร่วมมือกันได้

ภายนอกนั้น เย้นโม่หลินจับโห้หลีเฉินขังอยู่ที่คุกใต้ดิน และส่วนตัวแล้วนั้น เขากับโห้หลีเฉินกำลังเตรียมการหลายอย่าง ทุกอย่างได้เตรียมพร้อมทั้งหมดแล้ว ได้แต่รอให้หยูซือห้านลงมือ เหวี่ยงตัวเองเข้าไปในตาข่าย

……

บนทะเล

ที่ปลายขอบฟ้าที่ทะเลและท้องฟ้ามาบรรจบกัน เริ่มมีสีขาว ฟ้าค่อยๆ สว่างขึ้นแล้ว

บนดาดฟ้าของเรือยอร์ชนั้น เย้นหว่านยังคงนั่งย่อๆ ก้มหน้าก้มตา แล้วก็พยายามตัดเชือก

เชือกนี้ มันตัดยากมากกว่าที่เธอคิดเป็นร้อยเท่า

ไม่รู้เลยว่าเชือกบ้านี้มันทำมาจากอะไร ดูเหมือนกับเชือกธรรมดาๆ แต่ว่ามันก็ยากที่จะทำลายด้วยเหล็กกล้า

แต่ว่าถ้ามันแข็งจนไม่มีทางตัดขาดแล้ว เย้นหว่านก็ยอมแพ้ไปแล้ว อย่างไรก็ตาม ออกแรงพยายามตัดมันมานานแล้ว แต่ว่ามันก็ขาดออกแค่นิดเดียวเอง

ตราบใดที่อดทนตัดมัน เชือกนี้ ยังไงก็ต้องขาด

สิ่งที่เธอต้องการ ก็คือเวลา

กู้ซึงนั้นง่วงนอน หัวของเขาค่อยๆ ร่วงลงเรื่อยๆ แต่ว่าเขาก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

เขาลืมตาขึ้นมาอย่า'สะลึมสะลือ ก็เห็นหัวเล็กๆ ที่ฝังอยู่ตรงหน้าของเขา

เธอยังอยู่ในท่าทางเดิมก่อนที่เขาจะหลับไป ไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่นิดเดียว

ตอนที่เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ฟ้าก็จะสว่างแล้ว

กู้ซึงไม่ได้รู้สึกง่วงนอนอีกต่อไป เขาขมวดคิ้ว “เสี่ยวหว่าน ไม่ต้องตัดแล้ว”

มันใกล้ขาดแล้ว”

ไม่ได้นอนหลับทั้งคืน เสียงของเย้นหว่านนั้นแหบแห้งอย่างมาก

เธอไม่เงยหน้าขึ้นมาด้วยซ้ำ ตั้งใจในการตัดเชือกนั้น ข้อมือของเธอนั้นเจ็บจนชา แต่ว่าเธอก็กัดฟันทน

ด้านล่างมือนั้น คือเชือกที่เธอพยายามตัดทั้งคืน มันขาดไปครึ่งหนึ่งแล้ว ยังเหลือชั้นบางๆอยู่ ใกล้จะขาดแล้ว

บางที เธออาจจะสามารถตัดมันก่อนรุ่งสางก็ได้

แล้วอาศัยโอกาสตอนที่ทุกคนยังไม่ตื่น แล้วหนีไป

กู้ซึงมองเย้นหว่านอย่างทนไม่ได้ ในใจของเขารู้สึกผิดเป็นอย่างมาก

ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เพราะเขา เย้นหว่านก็จะไม่ถูกหยูซือห้านข่มขู่ ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เพราะเขา เย้นหว่านก็ไม่ต้องอดหลับอดนอนทั้งคืนแบบนี้ ไม่รู้ว่ามือของเธอเจ็บขนาดไหนแล้ว

กู้ซึงรู้สึกผิด และก็รู้สึกหงุดหงิดใจ นี่เขาช่างไร้ความสามารถจริงๆ ถึงกับต้องให้ผู้หญิงคนหนึ่งมาดูแล

“เสี่ยวหว่าน การที่เธอไม่ยอมทิ้งฉันแบบนี้ ถ้าเกิดว่าครั้งนี้รอดไปได้ ฉันต้องตอบแทนเธออย่างแน่นอน”

ดวงตาปวกเปียก เจ็บ ทั้งร่างกายทรมานไปหมด รู้สึกไม่สบายไปทั่ว

เธอแทบจะหมดแรงแล้ว เธอสามารถตัวอ่อนปวกเปียกล้มลงบนดาดฟ้านี้ได้ทุกเมื่อ แต่ว่าเธอก็ฮึดสู้อีกหนึ่งอึดใจ ยืนกรานต่อไป

เธอปากแห้ง ตอนที่กำลังพยายามจะบอกเขาว่า เธอต่างหากที่ทำให้เขาลำบาก และติดหนี้เขา แต่ว่ายังไม่ทันจะพูดออกมานั้น ก็ได้ยินประโยคที่น่าตกใจของกู้ซึง

“ฉันเองก็ไม่ได้มีคุณค่าอะไรมากมาย ก็มีแค่ตัวเองที่ดีเยี่ยมนิดหน่อยเท่านั้นเอง ถ้ายังงั้นฉันจะยกชีวิตให้เธอเอาแล้วกัน”

พอประโยคนี้โพล่งออกมา เย้นหว่านก็ตกใจจนมือสั่น มีดเกือบจะบาดมือแล้ว

มุมปากของเธอกระตุก ยกชีวิตยังงั้นเหรอ?

กู้ซึงเป็นบ้าไปแล้วหรือยังไง

ต่อให้มันเป็นเรื่องจริง เธอก็ไม่ได้ต้องการ

เย้นหว่านเม้มปาก แล้วมือของเธอก็หยุด พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองกู้ซึง

“นายพูดจริงเหรอ? ”

กู้ซึงก้มหน้าลงมา สบตากับเย้นหว่าน

ดวงตาของเธอนั้นสวยมาก ชัดเจนและสดใส แต่ตอนนี้ตาแดงไปหมดซึ่งเป็นอาการของการนอนดึกและเพลีย

ใบหน้าเล็กๆ ของเธอนั้นซีดและดูซีดเซียวมาก

กู้ซึงอึ้งไป เหมือนกับว่ามีอะไรมากระแทกใจของเขา เกิดความรู้สึกสงสารที่ไม่สามารถทนได้

ประโยคนั้น ก็หลุดออกมาจากปากของเขาอย่างไม่รู้ตัว

“ฉันพูดจริง”