สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 540

บทที่540 ลงน้ำ

ไหนจะเป็นโอกาสดีที่จะได้หนี！

เขาไม่ชักช้าร่ำไร รีบลุกตรงไปหาเย้นหว่าน ถามเธอว่า

“เรือลำเล็กอยู่ที่ไหน? พวกเรารีบไปกันเถอะ ไปเดี๋ยวนี้ตอนนี้เลย”

เขาไม่อยากถูกหยูซือห้านจับขังคุกอีกแล้ว

เย้นหว่านดื่มน้ำ ขยับขยายตัวคลายเส้น ตอนนี้เรี่ยวแรงเธอได้กลับคืนมาไม่น้อยแล้ว

ดวงาเธอส่องประกาย เต็มไปด้วยความหวัง

ในตอนพลบค่ำเธอมาไม่ทันขวางโห้หลีเฉินไปตระกูลเย้น แต่ตอนนี้เธอสามารถที่จะหนีได้ แล้วก็จะสามารถทำให้พวกเขายุ่งยากกันน้อยลง

หยูซือห้านไม่ได้หมั้นกับเธอ ก็ไม่ถือว่าเป็นคนของบ้านตระกูลหยู แม้ว่าชื่อเสียงจะถูกทำลาย หรือทายาทเพียงคนเดียว แต่อย่างน้อยก็ไม่มีคู่แข่งที่แข็งแกร่ง

เธอปลอดภัยแล้ว ไม่ว่ายังไงก็สามารถให้โอกาสเขาได้

เย้นหว่านชี้ไปที่ทางเดิน “อยู่ด้านหลังตรงนั้น เดี๋ยวฉันพาไป”

ในขณะที่พูด เย้นหว่านก็เดินนำตรงไป

ตอนนี้ด้วยฟ้าไม่สว่างนัก ออกจะอึมครึม ไม่มีใครอยู่ที่ดาดฟ้า การ์ดที่คอยลาดตระเวนอีกสักพักหนึ่งจะเดินกัน

เมื่อคืนเธออ่านพฤติกรรมออก อาศัยประสบการณ์ที่หลบออกมาได้ พากู้ซึงหลบพวกบอดี้การ์ดได้อย่างฉลาด

ไม่นาน พวกเขาก็มาถึงที่ที่เก็บเรือเล็ก

กู้ซึงดีใจเป็นอย่างมาก เขากระโดดลงไปก่อน

เขายืนอยู่บนเรือ ก็รีบเร่งให้เย้นหว่านขึ้นเรือ แล้วก็พยายามจะปลดเชือก

“กิ๊งๆ กึกๆ ”

ปลดเชือกออก ในขณะเดียวกัน ก็มีเสียงสายเหล็กชนกันดังขึ้น

เสียงนั้นไม่ดังและก็ไม่เบาเท่าไหร่ แต่ว่าในตอนเช้าที่เงียบสงัดนี้ มันก็ดูรุนแรงมากเป็นพิเศษ

กู้ซึงรู้สึกตัวหดในทันที กลัวว่าจะมีคนได้ยินเข้า แล้วก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างสับสนวุ่นวาย

เย้นหว่านขมวดคิ้ว แล้วก็ถามอย่างตื่นเต้นว่า “ทำไมเหรอ? ”

กู้ซึงเห็นว่าทางเดินยังไม่มีคนเดินมา ถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วก็มองไปที่เชือกอย่างระมัดระวัง

พอเห็นแล้ว เขาก็โกรธขึ้นมาทันที อดไม่ได้ที่จะด่าออกมาอย่างหยาบคาย

“เชี่ยเอ้ย! ”

เย้นหว่านสงสัย ยืนอยู่บนเรือยอร์ช แล้วก็โน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อมองกู้ซึง แล้วก็ต้องประหลาดใจเมื่อได้เห็นว่า ใต้เชือกที่ผูกเรือเล็กไว้กับเรือนั้น ยังมีโซ่คล้องอยู่!

แถมโซ่ที่คล้องอยู่นั้น ยังถูกล็อกด้วยแม่กุญแจขนาดใหญ่

เย้นหว่านหน้าซีด “กู้ซึง นายแก้ล็อกได้ไหม? ”

กู้ซึง “……”

เป็นลูกชายที่ถูกประคบประหงมมาเป็นเวลา20กว่าปี เขารู้สึกเสียใจมากที่ไม่เคยได้แอบเข้าไปในหอพักของหญิงสาวกลางดึก

ในอากาศนั้น เงียบเชียบไปสองวินาที

กู้ซึงหยิบมีดที่เย้นหว่านใช้ตัดเชือกออกมา เขาหักมือพร้อมกับใบหน้าที่ดูเป็นนักสู้ “เรือลำนี้ทำด้วยไม้ ฉันจะเจาะรูให้มัน! ”

เมื่อเจาะรูแล้ว โซ่เหล็กก็จะหลุด

วิธีนี้มันโง่มาก แต่ว่าก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว

เย้นหว่านพูด “เดี๋ยวฉันช่วย”

พอพูดจบ เธอก็ลงไปที่เรือลำเล็ก

ทันใดนั้น ก็มีฝ่ามือหนายื่นเข้ามา จับแขนของเย้นหว่านไว้ ดึงเธอไปด้านหลัง

เย้นหว่านไม่ทันตั้งตัว พุ่งเข้าไปชนกับหน้าอกของผู้ชายคนนั้น

กลิ่ยที่ไม่คุ้นเคยก็พุ่งเข้ามาที่ใบหน้าของเธอ

เย้นหว่านตัวหด หน้าซีด แล้วก็หันกลับไปมองทันที

เสียงเธอสั่น “หยู หยูซือห้าน！”

หยูซือห้านมองเย้นหว่านด้วยสายตาที่อ่อนโยน อารมณ์ดีมาก

เขาพูดว่า “เสี่ยวหว่าน ตัดเชือกทั้งคืนแล้ว ไม่เมื่อยมือเหรอ? ”

เย้นหว่านอึ้งไป

ทันใดนั้นก็มีเสียงดัง “ปัง”ขึ้นมา แล้วหัวของเธอก็โล่งไปหมด

เขาหมายความว่ายังไง?