สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 556

บทที่556 ไม่อยากเจอหน้าเธออีกต่อไป

“เสี่ยวหว่าน...”

น้ำเสียงทุ้มต่ำหลุดออกมาจากปากของเย้นโม่หลิน แผ่วเบาจนเหมือนกับจะถูกลมปลิวหายไปได้ทุกเมื่อ

ร่างกายของเขาเดินเข้าไปข้างหน้าด้วยลำตัวที่แข็งทื่อ “พี่ พาเธอกลับบ้าน”

กู้จื่อเฟยน้ำตาคลอจนการมองเห็นพร่าเลือน เย้นโม่หลินเดินไปทางขอบหน้าผาทีละก้าวๆ

นั่นเป็นสายตาที่ทำให้คนอื่นรู้สึกกลัว เหมือนกำลังจะเตรียมที่จะกระโดดลงไปในทะเลก็ไม่ปาน

คำพูดที่เขาพูดออกมา ยิ่งทำให้เธอกลัว เย้นหว่านกระโดดลงไปในทะเลไปแล้ว แล้วยังระเบิดอีก ไม่เจออะไรสักอย่าง เขาจะพาเย้นหว่านกลับไปได้ยังไง?

“พี่เย้นพี่คิดจะทำอะไร?”

กู้จื่อเฟยยันร่างของตัวเองให้ลุกขึ้นยืนอย่างตะลีตะลาน เข้าไปขวางตรงหน้าของเย้นโม่หลินด้วยใบหน้าตื่นตระหนก

เธอพูดปลอบออกมา “พี่ใจเย็นลงหน่อย เสี่ยวหว่านเธอ เธอได้...พี่อย่าทำอะไรโง่ๆไปอีกเด็ดขาด”

เย้นโม่หลินมีสีหน้าเยือกเย็นออกมา ท่าทางทั้งเย็นชาและแข็งกร้าวออกมา

“หลบไป!”

สองคำนี้ เหมือนกับค้อนที่ทุบออกมาจากในปาก เย็นชาสุดๆ

แรงกดดันอันมหาศาลของเขา ยิ่งทำให้ร่างของกู้จื่อเฟยสั่นออกมาอย่างควบคุมเอาไว้ไม่อยู่

เมื่อก่อน เย้นโม่หลินเห็นแก่เย้นหว่าน ท่าทางที่มีต่อเธอ จึงไม่ได้เย็นชาออกมาเท่าไหร่นัก อย่างน้อยตลอดมาก็ยังมีมารยาทอยู่บ้าง

แต่ในเวลานี้ เขาดูเยือกเย็นจนน่ากลัวสุดๆ พละกำลังจากทั้งร่างดูน่ากลัวไปหมด เหมือนกับว่าเธอเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าที่เข้ามาขวางทางคนหนึ่ง

ขวางทางของเขา จึงต้องกำจัดออกไปเสีย

ร่างของกู้จื่อเฟยสั่นออกมาเล็กน้อย ด้วยสัญชาตญาณแล้วก็อยากจะหลบออกไป

แต่ด้านหลังของเธอนั้น กลับเป็นหน้าผาที่สูงหลายสิบเมตร

สีหน้าท่าทางของเธอสั่นเทาออกมา กัดฟัน พยายามควบคุมความกลัวของตัวเอง ยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างมุ่งมั่น อ้าแขนทั้งสองข้างขวางทางของเขาเอาไว้

“พี่เย้น พี่ใจเย็นหน่อย”

“ใจเย็น?”

สายตาอันเยือกเย็นของเย้นโม่หลินทิ่มแทงมายังร่างของกู้จื่อเฟย นัยน์ตาดูโหดเหี้ยมจนน่ากลัว

“ในสถานการณ์แบบนี้ เธอยังใจเย็นลงได้อีก? กู้จื่อเฟย ใจของเธอมันทำมาจากเหล็กหรือไง?!”

สายตาที่เขามองเธอ มันเย็นชาสุดๆ

ร่างของกู้จื่อเฟยแข็งค้างไปทันที เหมือนกับความเยือกเย็นจากเท้าขึ้นไปบนหัว

นี่เขาหมายความว่าอะไร?

เย้นหว่านเกิดเรื่อง เธอเสียใจร้องไห้จนตาใกล้จะบวมไปหมดแล้ว แต่เพราะคิดไปถึงความปลอดภัย ถึงได้ห้ามไม่ให้เย้นโม่หลินทำเรื่องโง่ๆลงไป

อย่างนี้ เธอก็ผิดแล้ว?

เธอกลายมาเป็นคนที่ไร้หัวใจไปแล้วหรอ?

หัวใจของกู้จื่อเฟยเหมือนกับได้ถูกอะไรแทงเข้ามาอย่างแรง ทั้งน่าโมโหและทั้งเจ็บปวด

เธอโต้กลับไปด้วยความน้อยใจ “เสี่ยวหว่านเกิดเรื่อง ฉันเองก็เสียใจเหมือนกันนะ แต่พี่ก็เป็นพี่ชายที่เสี่ยวหว่านใส่ใจ ฉันไม่อาจมองดูพี่เข้าไปเสี่ยงอันตรายได้หรอก ฉันน่ะเป็น...เสี่ยวหว่านจะเป็นห่วงพี่เอานะ!”

ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของเย้นโม่หลิน กลับยิ่งเย็นชาออกมามากกว่าเดิมเสียอีก

สายตาของเขาก็เหมือนกับน้ำแข็ง มองตรงเข้ามาหากู้จื่อเฟย พกพาความเยือกเย็นมาด้วย

แต่ละคำของเขานั้น ออกมาจากระหว่างฟันที่ขบเข้าหากันแน่น

“ตอนนี้ฉันเป็นคนที่รู้สึกเสียใจภายหลังมากที่สุด ที่ให้เสี่ยวหว่านคบกับเธอต่อ”

กู้จื่อเฟยแข็งค้างไปในทันที

สีหน้าซีดเผือดออกมากกว่าเดิม มองเย้นโม่หลินไปอย่างเลื่อนลอย

เมื่อก่อนเขาไม่เคยจะต่อต้านการคบหากันของเย้นหว่านกับเธอมาก่อนเลย ถึงแม้ว่าจะไม่เคยพูดออกมา แต่ก็ยอมรับว่าเธอเป็นเพื่อนของเย้นหว่าน

ตอนนี้ คำพูดนี้ของเขามันหมายความว่าอะไร?

สีหน้าท่าทางของเย้นโม่หลินมันเย็นชาอย่างมาก แต่ละคำที่พูดออกมามันโหดร้ายเสียจนแทบจะไม่มีความสงสารใดๆต่อกันเลย

“ถ้าไม่มีคำหลอกลวงของเธอกับโห้หลีเฉิน เสี่ยวหว่าน ในตอนนี้คงไม่เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น กู้จื่อเฟย เห็นเธอแล้ว ฉันก็นึกถึงคำหลอกลวงบ้าๆของเธอขึ้นมา”

เพราะว่าเชื่อว่าเธอเป็นเพื่อนสนิทของเย้นหว่าน เพื่อปลอบประโลมความรู้สึกของเย้นหว่านแล้ว ก็เลยเชิญกู้จื่อเฟยมาที่ตระกูลเย้น

และเป็นเพราะเชื่อว่าเธอเป็นเพื่อนสนิทของเย้นหว่าน ก็เลยเชื่อในตัวกู้ซึงลูกพี่ลูกน้องของเธอไปโดยที่ไม่มีข้อสงสัยใดๆ

แต่ว่าตอนนี้ความเป็นจริงสีแดงเลือดได้ปรากฏแจ่มชัดออกมา มันกลับตบหน้าเขาอย่างโหดเหี้ยมและทั้งเจ็บปวด