สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 557

บทที่557 ปิดทะเล

ไม่ เขาไม่มีทางไปสนใจการจากไปของกู้จื่อเฟยคนแปลกหน้าคนหนึ่งหรอก

เขาเจ็บปวดทรมาน เพียงเพราะว่าเย้นหว่านเกิดเรื่องเท่านั้นเอง

เย้นหว่านกระโดดลงทะเลต่อหน้าต่อตาเขา ตามด้วยระเบิดที่ระเบิดออกมา เรื่องนี้ มันจะกลายไปเป็นความเจ็บปวดที่ชั่วชีวิตนี้ไม่อาจขจัดมันออกไปได้

เขาเคลื่อนสายตากลับมาอย่างไม่เป็นธรรมชาติเท่าไหร่นัก มองหน้าผาที่อยู่ด้านล่างไปด้วยความเจ็บปวด ท้องทะเลที่มีคลื่นซัดถาโถมซัดสาดเข้ามา

ลมทะเลพัดผ่าน กลิ่นที่ตีเข้ามา ราวกับว่าเป็นกลิ่นคาวเลือด

เป็นเลือดของเย้นหว่าน

เขาจะต้องไปหาเธอ พาเธอกลับมา

มีชีวิตอยู่ก็ต้องเจอตัว ตายก็ต้องเจอศพ

ถึงแม้ว่าถูกระเบิดจนร่างกายฉีกเป็นชิ้นๆ เขาก็จะต้องงมเอาร่างทั้งหมดของเธอขึ้นมาจากในทะเล แล้วค่อยประกอบเข้าด้วยกัน พากลับบ้านไปด้วยสภาพที่สมบูรณ์

“เสี่ยวหว่าน พี่จะพาน้องกลับบ้านนะ”

น้ำเสียงของเย้นโม่หลินทั้งเจ็บปวดและทั้งแน่วแน่

ฝีเท้าของขาก้าวเดินไปข้างหน้าเล็กน้อย ไม่ได้จะกระโดดลงไปอีก แต่ได้กดไปที่หูฟัง แล้วออกคำสั่งออกไปว่า

“คนที่ยังมีชีวิตอยู่ รีบมารวมตัวกันเดี๋ยวนี้ ค้นทะเล! เอาคนทั้งหมดย้ายเข้ามา ปิดทะเล100ลี้ ค้นหาทั้งหมด!”

เขาจะต้องหาเย้นหว่านเจอ

เขาจำเป็นจะต้องหาเย้นหว่านเจอให้ได้

ฟ้า ค่อยๆมืดขึ้นมา เหมือนกับม่านการแสดงที่หนักอึ้ง ปกคลุมไปทั่ว เตรียมที่จะกลบฝังทุกคนเอาไว้ด้านใน

บนพื้นทะเล เรือค้นหาจำนวนนับไม่ถ้วนเรียงรายกันว่อนเต็มไปหมด กำลังยุ่งอยู่กับการค้นหาไม่มีหยุดพัก

นักประดาน้ำกระโดดลงไปในทะเลคนแล้วคนเล่า หาแล้วหาอีก

พยายามกันทุกๆวินาที ยุ่งกันไม่หยุด ไม่มีใครกล้าหยุด

แต่ผลสุดท้าย กลับทำให้คนรู้สึกพังทลาย และสิ้นหวังกันโดยที่ไม่ได้อะไรเลย

ลูกน้องจำไม่ได้แล้วว่าเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเย้นโม่หลินครั้งที่เท่าไหร่แล้ว รายงานให้กับเขา

“คุณชายครับ พื้นที่ทะเลตรงแถบนี้ได้ค้นหากันไปแปดรอบแล้ว ก็ยังหาคุณหนูเย้นหว่านไม่เจอเลยครับ”

เย้นโม่หลินยืนอยู่ตรงหัวเรือ สีหน้าซีดเซียว ท่าทางดูเยือกเย็นเข้มงวดสุดๆ

เสียงของเขาเยือกเย็นจนน่ากลัว “หาต่อไป!”

“แต่...”

ลูกน้องลังเลอยู่เล็กน้อย ก็ได้กัดฟันเอ่ยออกไป “ตั้งแต่คุณเย้นเกิดเรื่องจนถึงตอนนี้ ก็หากันมาอย่างต่อเนื่องไม่มีหยุดเจ็ดชั่วโมงแล้ว พวกเราก็ได้พลิกทั้งทะเลตรงส่วนนี้หากันหลายรอบแล้ว แม้แต่ในช่องหลืบตามปะการังก็ไม่ได้ปล่อยผ่านไป ถ้าสามารถหาเจอได้ ก็คงจะเจอตั้งนานแล้ว กลัวแค่เพียงว่าร่างของคุณเย้นจะถูกระเบิดจนแหลกกระจัดกระจายไปหมดแล้ว แล้วก็ถูกพวกปลาเขมือบกันไปแล้ว”

แกรก!

จู่ๆก็มีเสียงกระดูกแตกดังขึ้น

เย้นโม่หลินต่อยลงไปบนหน้าลูกน้อง ต่อยลงไปจนเขาล้มลงไปกับพื้นทันที กระดูกบนหน้าผิดไปจากเดิม มุมปากมีเลือดไหลออกมา

ท่าทางของเย้นโม่หลินเหี้ยมโหดน่ากลัว ประหนึ่งเซียนแห่งการฆ่าฟัน

“กล้ากินเสี่ยวหว่าน ฉันจะให้ปลาทั้งหมดในแถบนี้สูญพันธุ์ไปให้หมด!”

ดวงตาของเขาแดงก่ำ มองไปทางทะเลที่อยู่ด้านล่างไปด้วยสายตาที่โหดเหี้ยม “วางพิษ! ฉันต้องการให้ที่ตรงนี้กลายไปเป็นทะเลมรณะเดี๋ยวนี้!”

ถึงแม้ว่าศพของเย้นหว่านจะถูกกินไปแล้ว เขาก็จะให้ปลาพวกนั้น ไม่อาจย่อยลงไปได้

เขาจะลงมือด้วยตัวเอง ควักพวกมันออกมาทีละตัวๆ

ลูกน้องมองเย้นโม่หลินไปด้วยความหวาดกลัว ตกตะลึงจนตาค้าง ไม่กล้าจะเชื่อหูตัวเองเลย

คุณชายพูดอะไร?

ใส่ยาพิษ? ฆ่าพวกปลา สิ่งมีชีวิตที่นี่ให้หมดงั้นหรอ?

นี่มันทะเลเลยนะ!

มันบ้าเกินไปแล้ว นี่มันไม่ใช่สิ่งที่คนทำได้อยู่แล้ว นี่มันเป็นการทำเรื่องที่ขัดต่อมติสวรรค์เลยนะ

เขาทั้งหวาดทั้งกลัว รีบพูดโน้มน้าวออกไปทันที “คุณชาย คุณชายใจเย็นก่อนครับ นี่มันไม่ได้...”

“แกก็กล้ามาพูดให้ฉันใจเย็นด้วย?!”

ไฟโกรธของเย้นโม่หลิน เพิ่มมากขึ้นทันที

ทั้งร่างของเขานั้น ราวกับว่าโอบล้อมไปด้วยแรงกดดันที่มืดครึ้ม ทำให้คนรู้สึกได้ถึงความหวาดกลัวเป็นอย่างมาก เหมือนกับว่าอสูรที่เดินออกมาจากนรกแห่งนั้น

ใจเย็น?