สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 558

บทที่558 โห้หลีเฉิน คุณอยู่ที่ไหน

“โห้หลีเฉิน...”

เสียงแผ่วเบาเหมือนยุง อยู่ในห้องสีขาวล้วน ดังขึ้นมาเบาๆ

ทุ้มต่ำ เหมือนกับกำลังละเมออยู่

แต่กลับแฝงไปด้วยความตื่นตระหนกและความหวาดกลัวที่เหมือนจะแผ่ออกมาจากจิตวิญญาณ

“โห้หลีเฉิน...”

“โห้หลีเฉิน...คุณอยู่ที่ไหน...”

“คุณอยู่ไหน...”

มือเล็กๆที่ขาวเนียนและบอบบางข้างหนึ่ง สั่นออกมา พยายามคว้าอะไรบางอย่างไปอย่างยากลำบาก

แต่นิ้วมือของเธอนั้นไร้เรี่ยวแรง แม้แต่จะขยับก็ยังอ่อนแรงไปหมด สิ่งที่คว้าได้มีเพียงแค่อากาศ

คว้าอะไรไม่ได้เลย

คว้าได้ความว่างเปล่าดูเหมือนว่าจะทำให้เธอได้รับความตกใจกลัวขึ้นมา ดวงตาที่ปิดแน่นของเธอ ลืมตาออกมาทันที

ตรงหน้าเป็นเพดานสีขาวแปลกตา สะอาดจนหาลวดลายใดๆไม่เจอเลยแม้แต่น้อย

สว่างมาก จุดที่ส่องแสงออกมาทำเอาเธอรู้สึกว่าแสบตาขึ้นมา

อยู่ในสภาพที่มึนเบลอแยกแยะไม่ออกระหว่างโลกความจริงกับโลกความฝัน ผู้ชายที่ถูกน้ำทะเลกัดเซาะ ก็ได้หายไปจากในหัวของเธอในชั่วพริบตา

“โห้หลีเฉิน!”

เย้นหว่านค่อยๆได้สติกลับมา ร้องตะโกนเรียกชื่อโห้หลีเฉินไปด้วยอาการตื่นกังวล

เธอรีบลุกขึ้นนั่งบนเตียงโดยที่แทบจะไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ กวาดสายตามองไปรอบๆอย่างร้อนรน

ห้องที่ว่างเปล่า นอกจากเตียงแล้ว ไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรอื่นอีกเลย

และก็ไม่มีคนอื่นอยู่ด้วยเหมือนกัน

ส่วนข้างๆของเธอ ก็มีเครื่องมือขนาดใหญ่วางอยู่เครื่องหนึ่ง สายยางที่เชื่อมต่อกับด้านบน แทงอยู่บนมือของเธอ

เย้นหว่านรีบดึงสายยางนั่นออกไปทันที

“ฉึก...”

สายยางถูกดึงออกมา ดึงผิวหนังลอกติดออกไปด้วยเลือดสดทะลักออกมา

เธอเจ็บจนสูดปากออกมา แต่ก็ได้ชะงักนิ่งไปทันที

เจ็บได้ เธอไม่ได้ฝัน และก็ยังไม่ตาย

นึกไม่ถึงว่าเธอจะยังไม่ตาย?

เย้นหว่านรู้สึกช็อกขึ้นมาขนาดตัวเธอเองยังไม่อยากจะเชื่อเลย ทั้งๆที่เธอจำได้ว่าบนตัวเธอถูกมัดติดกับระเบิด ถูกโห้หลีเฉินอุ้ม แล้วกระโดดลงไปในทะเลด้วยกัน

ตอนที่ตกลงไปในทะเล ระเบิดบนร่างของเธอก็ระเบิดออก

เธอก็หมดสติไปทันที

ทั้งๆที่ความจริงแล้วเธอควรจะถูกระเบิดระเบิดตายไปแล้วถึงจะถูก แต่...

เธอรีบก้มลงมองบนร่างของตัวเองทันที บนมือเท้าทั้งสี่ต่างก็มีสายแปลกๆสอดเอาไว้ บนตัวมีบาดแผลทั้งใหญ่และเล็ก แต่ไม่ได้รุนแรงถึงขนาดที่แขนขาดขาขาด หรือไม่ตรงไหนที่จะมีส่วนที่ไม่ดีอยู่เลย

เธอในกรณีนี้ ดูไปแล้ว มากสุดก็คือได้รับผลกระทบจากระเบิด

แต่ก็ไม่ได้ถูกระเบิดไปเต็มๆ

เกิดเรื่องอะไรขึ้น?

หรือว่าระเบิดนั้นจะเป็นของปลอมงั้นหรอ?

ไม่สิ ไม่

เธอเหมือนกับว่าจะลืมอะไรไป

เย้นหว่านยื่นมือออกไปกุมหัวที่รู้สึกเจ็บของตัวเอง ทุบไปสุดแรง เสียงดึงสายยางดัง “ฉึก” ตามมา

แขนของเธอจากการถูกดึงออกก็มีคราบเลือดไหลออกมา แต่เธอก็เหมือนกับว่าไม่รู้จักเจ็บก็ไม่ปาน ทุบลงไปบนหัวของตัวเองอย่างแรง

เธอจำได้ว่าความจริงแล้วระเบิดมันได้ระเบิดแล้ว อีกทั้งยังมีอานุภาพที่ไม่น้อยเลยสักนิด

เธอจำได้ว่าก่อนที่เธอจะตกลงทะเลไป ระเบิดยังมัดอยู่บนร่างของเธออยู่เลย

แต่ตอนนี้เธอยังมีชีวิตอยู่ นี่ตกลงมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?

เธอเหมือนกับว่าจะลืมอะไรไป แต่กลับนึกอะไรไม่ออกเลย พอคิด สมองมันก็ปวดอย่างแรงขึ้นมา

“ตายจริง นี่ฉันลืมอะไรไปกันแน่?!”

เย้นหว่านพึมพำออกมาด้วยความเจ็บปวด น้ำเสียงฟังดูสะอึกสะอื้นอย่างมาก เบ้าตาแดงออกมาอย่างควบคุมเอาไว้ไม่อยู่ น้ำตาไหลลงมาเม็ดโต

แต่เธอกลับไม่รู้ว่าทำไมถึงร้องไห้ออกมา

เธอทุบตีหัวของตัวเองไปครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนกับมันจะสามารถข่มกลั้นความรู้สึกพังทลายจำพวกนั้นลงไปได้อีกสักนิด

เธอนึกไม่ออก แต่กลับรู้สึกใจหวิวๆและหวาดกลัวสุดๆไปเลย