สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 566

บทที่566 ตีจนตาย

“โอย หน้าของเขาทำไมไหม้จนเป็นแบบนั้น? น่าสงสารจัง”

“ขอกำลังขอให้ช่วย ใครรู้บ้างว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“ผู้หญิงที่เข็นรถเข็นอยู่ข้างหลังเขาน่ะ เหมือนจะมีอะไรผิดปกตินะ พวกคุณดูสิ แววตาที่เธอมองเขามันดุร้ายมาก”

“คุณผู้ชายท่านนี้ บอกมาสิว่าคุณเป็นอะไรไป? พวกเราจะได้ช่วยได้”

……

ผู้คนพากันพูดคุยหารือ และมีบางคนที่รีบทำสิ่งที่ถูกต้อง ลุกขึ้นมาทำตัวเป็นฮีโร่

ขมับของเย้นหว่านเต้นตุบ ๆ ปวดหัวขึ้นมา

เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ดีแน่ คนเยอะวุ่นวาย ถ้าหยูซือห้านฉวยโอกาสนี้หนีไปเธอก็ไม่สามารถควบคุมเขาได้อีก

เย้นหว่านรีบพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ รบกวนทุกท่านแล้ว เขาเพียงแค่ที่ตัวถูกไฟลวกจนเจ็บมากเกินไป จนทนไม่ไหวถึงได้ร้องออกมาน่ะค่ะ”

“อย่างนั้นหรอกเหรอ?”

ทันใดนั้นฝูงชนก็พากันพยักหน้าอย่างเข้าใจเหตุผล แผลไฟลวกบนร่างกายของหยูซือห้านนั้นร้ายแรงมาก จะกรีดร้องอย่างเจ็บปวดก็มีเหตุผลอยู่

มีคนแนะนำขึ้นมา “คุณหนู เขาดูไปแล้วน่าสงสารมากจริง ๆ ถ้าเจ็บปวดมากจริง ๆ คุณให้ยาชาเขาสักหน่อยก็ดีนะ”

เย้นหว่านรีบร้อนพยักหน้า มุมปากยกยิ้ม

“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ ฉันเข้าใจแล้ว”

เธอถอนหายใจเบา ๆ โชคดีที่เธอหาข้ออ้างแล้วผ่านมันไปได้

เธอรีบดึงผ้าก๊อซออกมาแล้วพันให้กับหยูซือห้านใหม่ แต่ทันใดนั้นหยูซือห้านกลับคว้าแขนเสื้อของเย้นหว่านเอาไว้ แล้วดึงกรรไกรที่เธอซ่อนไว้ในมือออกมา

เขาชี้สิ่งที่เห็นในมือของเธอ แล้วกรีดร้องอย่างหวาดกลัว

“ผมไม่รู้จักเธอ เธอจะฆ่าผม!”

เย้นหว่านใจเต้นระส่ำ รีบเก็บกรรไกรในมือทันที

แต่ว่าในจังหวะเมื่อครู่ ก็ยังถูกคนตาดีเห็นเข้าอยู่หลายคน

ในเวลานั้นสายตาที่ผู้คนของเขาก็เปลี่ยนไป ทั้งระแวดระวังและยังรังเกียจ

กระทั่งมีชายร่างสูงพุ่งเข้ามาจะโจมตีเธออย่างโกรธเกรี้ยว

เย้นหว่านร่างกริ่งเกร็ง รับรู้ถึงอันตรายร้ายแรงที่มาถึง

เธอตัวคนเดียวนั้นอ่อนแอ ไม่มีทางต่อสู้กับคนพวกนี้ได้อยู่แล้ว แต่หยูซือห้านดูไปก็ช่างน่าสังเวช แล้วเธอยังถือกรรไกรไว้อีก ต่อให้มีเป็นร้อย ๆ เหตุผลก็อธิบายให้เข้าใจได้ไม่หมด

เย้นหว่านใจระส่ำ ถูกหยูซือห้านผลักให้เข้าสู่ความสิ้นหวัง

แววตาของหยูซือห้านฉายแผนการอันชั่วร้าย เขากดเสียงต่ำพูด

“เย้นหว่าน ฉันให้โอกาสเธอแล้ว เธอไม่รักษามันไว้เอง ก็อย่าหาว่าฉันลงมือเหี้ยมโหดก็แล้วกัน”

เมื่อเห็นฝูงชนที่โกรธเกรี้ยวและดุร้ายเหล่านั้น เย้นหว่านที่เป็นแค่เด็กสาวนั้นอาจถูกทุบตีอย่างรุนแรงได้

อย่าว่าแต่ข่มขู่หยูซือห้านอีกเลย ตอนนี้เธอแค่ปกป้องตัวเองยังยาก

เย้นหว่านดวงตาแดงก่ำ เธอกัดฟันพูด “หยูซือห้าน! ไม่กลัวฉันแทงตายหรือยังไง?”

“เธอไม่กล้าหรอก”

หยูซือห้านมาดมั่น

รอยยิ้มในดวงตาของเขาช่างหยิ่งยโสและน่ารังเกียจ

โสตประสาทของเย้นหว่านตึงเครียดเมื่อมองชายร่างใหญ่ที่พุ่งเข้ามา ราวกับเห็นชะตากรรมของเธอแล้ว

คนพวกนี้ต่างเป็นฝูงชนคนธรรมดา ไม่เหมือนกับคนของหยูซือห้าน ที่เป็นห่วงความเป็นตายของเขาก็เพราะเธอข่มขู่หยูซือห้านถึงได้เข้ามา

หากเธอยังใช้วิธีคุกคามต่อไป มีแต่จะดึงให้ความรู้สึกยิ่งรุนแรงมากขึ้น และไม่นานก็คงดึงดูดตำรวจหรือกองปราบจลาจลมา

และสุดท้าย ที่เธอกลัวก็คือการถูกซุ่มยิง เป็นผลโดยตรง

เดิมทีในตอนนี้เธอก็ไม่มีตัวเลือกอยู่แล้ว สูญเสียโอกาสในการควบคุมหยูซือห้านไปแล้วแน่นอน

ในเมื่อควบคุมหยูซือห้านไม่ได้ ถ้าอย่างนั้น ก็ลากเขาตายไปด้วยกันนี่แหละ!

ทันใดนั้นแววตาของเย้นหว่านก็ฉายประกายคมกริบ มือกำกรรไกรแทงคอของหยูซือห้านอย่างดุเดือด

ขอแค่เขาตาย เขาก็ไม่มีทางแอบสร้างปัญหา ทำร้ายตระกูลเย้นและตระกูลโห้ได้อีกต่อไป

ยังไงก็ตาม ต่อให้มือจะเปื้อนเลือด แต่อย่างน้อยเธอก็ปกป้องคนในครอบครัวจากอันตรายแล้ว