สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 567

บทที่567 ไม่ตายก็ซ้ำ

“ออกไปให้พ้น!”

ท่ามกลางสติอันเลือนราง เย้นหว่านราวกับฝันไป เธอได้ยินเสียงที่ไม่เหมือนกับเสียงตะโกนให้ตีให้ฆ่า

เป็นใครกัน?

ฟังดูแล้วเสียงของเขา เหมือนจะคุ้น ๆ อยู่บ้าง

เธอลืมตาขึ้นอย่างยากลำบากแล้วมองผ่านร้องนิ้วของ คนตัวสูงราวกับจะบดบังดวงอาทิตย์คนหนึ่ง ผลักกลุ่มคนออกแล้วเดินมาถึงเบื้องหน้าของเธอ

เขาขมวดคิ้วแน่น ย่อตัวลงแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลพาให้ใจสั่น

“ฉันจะพาเธอไป”

พูดไปดังนั้น เขาก็อุ้มเย้นหว่านขึ้นมาจากพื้นแล้วกอดไว้ในอ้อมแขนแน่น

สายตาของเย้นหว่านค่อนข้างพร่าเลือน เหมือนว่ากำลังฝันไป เธอมองเค้าโครงใบหน้าที่คุ้นเคยของเขา

เธอพูดด้วยริมฝีปากที่สั่นเทา “นาย นายคือ.....โห้หลีเฉินงั้นเหรอ....”

“คนเป็นฮีโร่มาช่วยสาวงาม ไม่ได้มีแค่โห้หลีเฉินหรอกนะ”

ชายหนุ่มพูดแขวะอย่างไม่ชอบใจ “จะว่าไป ใบหน้านี้ของฉันเหมือนโห้หลีเฉินมากงั้นเหรอ?”

น้ำเสียงทีเล่นทีจริงนั้น ชัดเจนว่าเป็นกู้ซึงอย่างไม่ต้องสงสัย

คนที่มานั้น ไม่นึกว่าจะเป็นกู้ซึง

เย้นหว่านกะพริบตา หัวใจที่ตื่นเต้น ทันใดนั้นก็ร่วงกลับลงสู่พื้นทันที

ไม่ใช่โห้หลีเฉิมปลอมมาหรอก

ไม่ใช่โห้หลีเฉิน

มันก็น่าตลก เธอกลัวจนค้างไปเลยสินะ โห้หลีเฉินตอนนี้เป็นตายไม่แน่ชัด ไม่นึกว่าเธอจะยังคาดหวังให้เขาปรากฏตัวต่อหน้าเธอแล้วช่วยเธอจากภัยอันตรายเหมือนกับเทพเจ้า

กู้ซึงที่เห็นความสดใสบนใบหน้าของเย้นหว่านหรี่ลง ก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

“เย้นหว่าน ยังไงตอนนี้ฉันก็ทำเพื่อเธอนะ ถึงบุกเข้ามาในสถานที่อันตรายขนาดนี้ เธอจะแสร้งทำเป็นซาบซึ้งใจให้ฉันหน่อยจะได้มั้ย?”

เย้นหว่านสำลัก ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้สึกขอบคุณเขา เพียงแต่จิตใจตอนนี้ย่ำแย่มาก และเป็นห่วงแค่สิ่งที่ใส่ใจที่สุดเท่านั้น

ยังสายเกินไป...

ขณะที่พูด ฝูงชนที่ถูกผลักออกไปเองก็ได้สติกลับมาในเวลานั้น

พวกเขาชี้หน้ากู้ซึงแล้วด่าทอ “ผู้หญิงคนนี้เป็นฆาตกร ฉันขอเตือนว่าคุณอย่ามายุ่ง รีบวางหล่อนลงเดี๋ยวนี้!”

“ใช่ รีบวางเธอลงซะ ไม่อย่างนั้นพวกเราก็จะตีคุณด้วย”

กลุ่มคนต่างพากันก่นด่า และโมโหอย่างมาก

กู้ซึงเห็นสภาพสะบักสะบอมไปทั้งตัวของเย้นหว่าน สีหน้าพลันเย็นเยือก แววตาดุดัน

หากไม่ใช่เพราะเขาอยู่ที่นี่พอดี เย้นหว่านก็จะถูกพวกเขาทุบตีจนตายเลยใช่มั้ย?

คนพวกนี้ ไม่รู้จริงเท็จ ก็จะตีคนให้ตายแล้ว คิดว่าตัวเองเป็นพระเจ้าไปแล้วจริง ๆ รึไง?

กู้ซึงกอดเย้นหว่านไว้แน่น ทันใดนั้นเขาก็ขึ้นเสียงตะโกนออกมา

“ถึงคิวพวกคุณแล้ว ตีให้ตายมันฉันต่างหาก!”

สิ้นเสียงพูด ด้านข้างก็เกิดเสียงสนั่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน

เห็นเพียงคนเร่ร่อนกลุ่มหนึ่งถือท่อนไม้วิ่งเข้ามา ฟาดใส่หัวใส่หน้ากลุ่มคนที่ล้อมรอบอยู่อย่างแรง

“อ๊า---อ๊าก! อ๊าก! ตีคนแล้ว!”

“ช่วยด้วย---”

เสียงครวญครางดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ทุกคนจะไปคาดคิดได้ที่ไหนว่าพวกเขาที่ทุบตีคนอย่างโกรธเกรี้ยวเมื่อครู่ก่อนหน้านี้ อยู่ ๆ ตอนนี้จะเปลี่ยนกลายเป็นฝ่ายถูกตี

แถมคนเร่ร่อนพวกนี้ก็ลงมืออย่างไม่มีหนักเบา ราวกับจะตีให้พวกเขาพิการเสียอย่างนั้น

ผู้คนไม่มีความคิดที่จะมุงดูและทำตัวเป็นฮีโร่ต่อสู้กับความอยุติธรรมอีกต่อไป ทั้งหมดกุมหัวแล้วแตกฮือกันไป

บนถนนเกิดความโกลาหลขึ้นทันที

กู้ซึงใช้ประโยชน์จากความโกลาหล กำลังจะอุ้มเย้นหว่านไป

แต่ทันใดนั้นเย้นหว่านกลับจับไหล่ของเขาแน่น มองไปยังหยูซือห้านที่นั่งอยู่บนรถเข็นไม่ไกลด้วยความชิงชัง