สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 569

บทที่569 เขาเป็นยังไงบ้าง

“ฉันเอง นายตื่นสิ”

เย้นหว่านเรียกเขาเบา ๆ หวังให้เขาตื่น แต่ดูเหมือนกลัวว่าจะรบกวนเธอ

เธอรู้สึกขัดแย้ง และกำลังมีความสุขอย่างยิ่ง

“โห้หลีเฉิน......”

เธอเรียกเบา ๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า

ทว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงกลับราวกับหลับเข้าไปในห้วงลึก ไม่มีการตอบสนองแม้แต่นิดเดียว

ขนตาปิดแน่น เขานอนด้วยความเงียบ ลมหายใจแผ่วเบา เบาจนแทบมองไม่เห็นหน้าอกขึ้นลง

เย้นหว่านงงงัน ปกติแล้วโห้หลีเฉินตื่นตัวอยู่ตลอด แม้จะหลับลึกแค่ไหน ถ้าหากรอบข้างมีการเคลื่อนไหวเล็กน้อย ก็จะตื่นขึ้นมาทันที

ยิ่งในตอนนี้ที่เธอเรียกเขาขนาดนี้ เขาควรที่จะลืมตาขึ้นมานานแล้ว

เย้นหว่านชะงักไปชั่วขณะ ใบหน้าซีดลงเล็กน้อย จึงสงบลงจากความสุขสุดขีด และตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

“โห้หลีเฉิน นายเป็นอะไรไป”

เธอพูดเบา ๆ และค่อย ๆ ยื่นมือเล็กไปยังใบหน้าของเขา

นิ้วมือของเธอสัมผัสใบหน้าของเขาก่อน ไล่ไปยังหนวด เย็นเฉียบไปหมด

ราวกับน้ำแข็ง

เย้นหว่านม่านตาหดลงทันที ร่างกายของเขาจะเย็นขนาดนี้ได้ยังไง?

เย็นจนไม่เหมือนคนที่มีชีวิตปกติ

“โห้หลีเฉิน นายตื่นสิ นายเป็นอะไรไปน่ะ? อย่าทำให้ฉันตกใจสิ”

เย้นหว่านพูดด้วยเสียงสั่นเทา เหงื่อเย็น ๆ ไหลลงจากหน้าผากของเธอ

ไม่ง่ายเลยที่เธอจะหาเขาเจอ เขาไม่ควรจะเกิดเรื่องไม่คาดคิดแบบนี้!

เธอไม่กล้าสัมผัสลมหายใจของเขา และเอื้อมมือไปจับหัวไหล่เขาเอาไว้ พยายามเขย่าให้เขาตื่น

ขณะกำลังจะเขย่า เสียงของกู้ซึงก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“ถ้าเธอเขย่าเขา เขาคงได้ไปเฝ้ายมบาลจริง ๆ”

เย้นหว่านตกใจมากและรีบหยุดการกระทำทั้งหมดทันที

หัวใจที่กำลังตึงเครียดสั่นเทิ้มไปหมด และในความตึงเครียดอย่างหนัก ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

นี่หมายความว่าโห้หลีเฉินยังมีชีวิตอยู่

แต่เขา......

“ทำเขาถึงเรียกไม่ตื่นล่ะ? เขาเป็นอะไร?”

เย้นหว่านหันไป และมองกู้ซึงอย่างใจจดใจจ่อ

กู้ซึงเดินไปข้างเตียง มองไปที่โห้หลีเฉินที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสายตาที่ซับซ้อน เอ่ยเสียงกระซิบ

“ฉันช่วยเขามาที่นี่ จนถึงตอนนี้เขาก็ยังสลบอยู่ ยังไม่ตื่นขึ้นมาเลย”

เย้นหว่านตกใจมาก “ทำไมถึงเป็นแบบนี้?”

“อาจเป็นเพราะแผลบนตัวของเขารุนแรงเกินไป”

แผลบนตัว?

เย้นหว่านตะลึงไปชั่วครู่ และรีบใช้มือเล็กที่กำลังสั่นเทาเปิดผ้าห่มของโห้หลีเฉินออก เมื่อเห็น ใบหน้าของเธอก็ซีดลงทันที

เห็นแค่หน้าอกของโห้หลีเฉิน ถูกปิดด้วยผ้ากอซหนา และในผ้ากอซ ยังมีเลือดออก

มือของเย้นหว่านสั่นเทา น้ำตาเม็ดใหญ่หยดลง

เธอไม่มีความกล้าที่จะมองใต้ผ้ากอซของเขา ว่ามันเป็นยังไงบ้าง

เสียงของเธอสั่นระริก ตัวสั่นเทา “เขาได้รับบาดเจ็บหนักแค่ไหน?”

หนักจนถึงขั้นหมดสติ

กู้ซึงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ฉันเจอเขาตอนที่กำลังว่ายน้ำอยู่ที่ทะเล เขาถูกท่อนไม้ท่อนหนึ่งลากไป ลอยอยู่ในทะเล ตอนที่ฉันเห็นเขา ทั้งร่างเต็มไปด้วยเลือด และมีหลายจุดบนร่างกายที่มีชิ้นส่วนของระเบิด ดูน่าสยดสยองมาก......”

พูดไปได้ครึ่งหนึ่ง กู้ซึงก็สังเกตเห็นว่าสีหน้าของเย้นหว่านนั้นซีดเผือด ริมฝีปากสั่น จึงรีบปิดปากแล้วเปลี่ยนหัวข้อที่จะคุย

“ฉันก็เลยลากเขา ว่ายน้ำเข้าฝั่งมาด้วยกัน ฉันพาเขามาอยู่ที่นี่ และหาหมอที่สนิทมาจัดการกับบาดแผลของเขา หมอบอกว่าอาการบาดเจ็บของเขาสาหัส แต่เขามีร่างกายแข็งแรง กำลังใจก็แข็งแกร่ง เขาจึงรอดชีวิตมาได้”