บทที่ 570 แผนการหลบหนี
“ฉันเคยลองแล้ว ตอนนี้ยังหาวิธีไม่ได้ ฉันทำได้อย่างเดียว ก็คือรับประกันว่าเข้ายังมีชีวิตอยู่”
เขาไม่ได้บอกเย้นหว่าน ว่าสามารถทำให้โห้หลีเฉินมีลมหายใจอยู่ตอนนี้นั้น ยากลำบากมากแล้ว
ใครจะไปรู้ว่าได้รับบาดเจ็บขนาดนี้ ทั้งยังลอยอยู่ในทะเลนานขนาดนั้น โห้หลีเฉินยังมีชีวิตอยู่ต่อได้ยังไง
ผู้ชายคนนี้ เดิมทีก็เหมือนไม่ใช่คนปกติอยู่แล้ว
ได้ฟังประโยคนี้ แววตาของเย้นหว่านก็มืดลงทันที
เธอลังเลอยู่นาน และพูดด้วยความกระสับกระส่าย “ฉันลองออกไปอีกครั้งดีไหม?”
“เธออย่าออกไปเด็ดขาด!”
กู้ซึงรีบห้ามทันที “แม้ยังไม่รู้ว่าตอนนี้หยูซือห้านจะตายหรือยัง แต่ไม่ว่าเขาจะตายหรืออยู่ ลูกน้องของเขายังคงหาเธอไปทั่วแน่นอน กำลังที่ตามหาต้องมีมากกว่าตามหาฉันเยอะ แค่เธอออกไป ก็ง่ายที่จะถูกจับได้”
วันนี้สามารถพาเย้นหว่านหนีมาได้ ก็ถือว่าเป็นโชคดีอย่างคาดไม่ถึง
คิ้วของเย้นหว่านขมวดเน้น ในช่องอกก็ราวกับว่ามีหินก้อนโตทับอยู่ อึดอัดอย่างรุนแรง
ออกไปไม่ได้ หาวิธีไม่เจอ หรือว่าจะต้องมองดูโห้หลีเฉินหลับใหลอยู่แบบนี้ นั่งรอความตายหรือไง?
ยิ่งไปกว่านั้น ถึงแม้ตอนนี้โห้หลีเฉินจะยังมีชีวิตอยู่ แต่บาดแผลพวกนั้นยังไม่ได้ผ่านการรักษาที่ดี บาดแผลบนร่างกายก็คงรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ สุดท้ายก็ต้องถึงขีดสุด ที่ร่างกายทนรับไม่ไหว เขาต้องเกิดเรื่องเป็นแน่
อาจจะ มีอาการที่แสดงออกมาภายหลัง
หรืออาจจะ ไม่ตื่นตลอดไป
“พวกเราต้องไปจากที่นี่”
เย้นหว่านเงยหน้ามองกู้ซึง ด้วยความรู้สึกเด็ดเดี่ยว
เธอนั่งรอความตายได้ แต่โห้หลีเฉินไม่ได้
กู้ซึงไม่แปลกใจเลยที่เย้นหว่านตัดสินใจแบบนี้ เขาเม้มริมฝีปาก และพูดต่อ
“เข้าเมืองน่ะง่าย แต่ออกยาก ก่อนเธอมา วิธีที่ฉันพอจะคิดได้ก็ลองมาหมดแล้ว”
แต่ผลสุดท้าย ก็คือเขาและโห้หลีเฉินยังคงติดอยู่ที่นี่เหมือนเดิม
ถ้าไม่ใช่เพราะเมืองใหญ่ หยูซือห้านไม่กล้าค้นหามากเกินไป เขากับโห้หลีเฉินคงหลบมาได้ไม่ถึงวันนี้
“งั้น งั้น......”
เย้นหว่านอ้าปาก แต่กลับพูดไม่ออกสักประโยค
ต้องช่วยชีวิตโห้หลีเฉินที่สลบอยู่ ออกจากเมืองก็ไม่ได้ โทรศัพท์ก็ถูกดักฟัง หรือว่าพวกเขาต้องตายอยู่ที่นี่จริง ๆ ?
ไม่มีทางไปแล้วเหรอ?
“ไม่ต้องกระวนกระวายไป แม้ว่าพวกเราจะออกไปไม่ได้ แต่ยังสามารถคิดวิธีให้เย้นโม่หลินมาที่นี่ได้”
กู้ซึงพูดคำต่อคำ
ดวงตาของเย้นหว่านเป็นประกาย รีบถามทันที “นายมีวิธีเหรอ?”
กู้ซึงตอบ “เดิมทียังไม่มีหรอก แต่วันนี้เธอแทงหยูซือห้านบาดเจ็บหนัก ถ้าเขาไม่ตาย ก็คงต้องทรมานอยู่นาน ลูกน้องข้างกายเขาคงลุกลี้ลุกลน เพื่อช่วยเขา
และฉันก็สามารถใช้ความวุ่นวายนี้ จัดหาคนสองสามร้อยคน ส่งข่าวและติดต่อกับเย้นโม่หลินในเวลาเดียวกัน แบบนี้ ถึงพวกเขาจะตรวจสอบข้อมูล แต่ในสถานการณ์ที่สับสนวุ่นวายก็ไม่สามารถบล็อกข้อมูลพวกนี้ได้ทันอย่างเร็วที่สุดหรอก
ขอเพียงแค่มีสักฉบับที่หลุดรอดไปได้ เย้นโม่หลินก็ต้องมาช่วยพวกเราอย่างแน่นอน”
เย้นหว่านหายตัวไป ไม่รู้เป็นหรือตาย เย้นโม่หลินต้องกังวลและโกรธมากแน่นอน ในตอนนี้แม้เป็นเพียงข่าวจากคนแปลกหน้า ที่พูดว่าเย้นหว่านยังมีชีวิตอยู่ เขาต้องรีบมาอย่างไม่สนใจอะไรอย่างแน่นอน
ขอเพียงแค่เขามา สถานการณ์ก็คงดีขึ้นแล้ว
แววตาของเย้นหว่านมืดมนลง นี่เป็นวิธีที่เหมาะสมที่สุดแล้วจริง ๆ
“แต่ว่า ตอนนี้นายก็กำลังถูกตามจับเหมือนกัน ไม่สามารถเปิดเผยตัวตนได้ นายจะหาคนสองสามร้อยคนมาช่วยนายส่งข่าวได้ยังไง?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...