สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 571

บทที่ 571 โห้หลีเฉิน ฉันจะรอคุณ

เห็นท่าทางรังเกียจของกู้ซึงแล้ว เย้นหว่านเริ่มเบื่อหน่ายเล็กน้อย ทว่าในใจนั้นราวกับถ่องแท้ดั่งเห็นในกระจก

โห้หลีเฉินได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ ทั้งๆ ที่เห็นอยู่เต็มสองตา การที่จะเปลี่ยนยาก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ให้คนอื่นลำบากลำบนไปด้วยอย่างที่สุดๆ เสียจริง อีกอย่างต้องมาคอยป้อนข้าวป้อนน้ำอีก แถมยังต้องละเอียดรอบคอบทุกอย่าง จนเหมือนแบกรับหน้าที่พี่เลี้ยงเด็กเต็มเวลาอีก

หลายวันนี้กู้ซึงสามารถทำได้ มันไม่ง่ายเลยสักนิด

ทว่าตอนนี้อาการของโห้หลีเฉินก็ดีขึ้นมาแล้ว ก็เห็นซึ้งถึงความเอาใจใส่ของเขาได้อย่างเต็มที่

“กู้ซึง ขอบคุณ คุณจริงๆ”

เย้นหว่านจ้องมองเขาอย่างจริงจัง พร้อมทั้งพูดขอบคุณจากใจจริงๆ

ท่าทางรังเกียจที่แสดงออกทางสีหน้าของกู้ซึง เห็นได้ชัดว่าดูไม่เป็นตัวของตัวเองเล็กน้อย

เขาโบกมือเล็กน้อย จากนั้นก็หันตัวเดินออกไปด้านนอก

“พูดคำไร้สาระพวกนี้ออกมาทำไมกัน โห้หลีเฉินถึงเวลาดื่มน้ำแล้ว คุณรีบป้อนเขาเถอะ”

“กู้ซึง”

เย้นหว่านลุกขึ้นยืน พร้อมทั้งจ้องมองและพูดกับเขาทางด้านหลัง “ถ้าคุณจะออกไป ถ้าอยากให้ฉันช่วยตรงไหน ก็ต้องพูดออกมาเลย”

แม้ว่าเธอจะช่วยเหลืออะไรไม่ได้มาก ทว่าก็จะช่วยเหลืออย่างสุดกำลัง

เมื่อตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ก็ไม่ควรให้กู้ซึงคอยแบกรักทุกเรื่องเอาไว้ที่ตัวเองคนเดียว

เสียงฝีเท้าของกู้ซึงดังขึ้น เพื่อมุ่งหน้าเดินออกไปยังด้านนอก “รู้แล้ว”

เมื่อเดินไปถึงประตู กู้ซึงก็ปิดประตูห้องอย่างเอาใจใส่

จังหวะสุดท้ายนั้น ก็พูดเพิ่มเติมมาอีกหนึ่งประโยค “ในห้องยังมียาอยู่ รอยแผลที่ถูกทำร้ายอยู่บนตัวคุณก็ยังไม่หายดี เช็ดถูเอาเอง เช็ดถูยาไม่ถึงก็ เรียกฉัน”

“ได้ค่ะ”

เสียงตอบรับเย้นหว่านยังพูดไม่เต็มเสียง ประตูห้องก็ค่อยๆ ปิดลงจากทางด้านนอก

ในห้องเงียบสนิทลง เหลือแค่เย้นหว่านกับโห้หลีเฉิน

เย้นหว่านก้มหน้าก้มตามองเขา ใบหน้ายังคงซีดเผือด นอนหลับใหลอย่างนิ่งสงบ แต่ยังคงหล่อเหลาหน้าตาดีอยู่เช่นเคย หน้าตาดีถึงขนาดที่ว่าสายตาของเธอมิอาจขยับเขยื้อนสายตาไปได้ ก็เลยอยากจะจ้องมองอยู่เช่นนี้ให้ยาวนาน เพื่อคอยปกป้องเขาอยู่ตลอด

“โห้หลีเฉิน คุณต้องกลับมาดีขึ้นแน่ๆ”

เย้นหว่านจ้องมองเขาเอาไว้ พร้อมทั้งพูดพึมพำออกมา

เธอเดินไปด้านข้าง จากนั้นก็รินน้ำอุ่นใส่แก้ว แล้วค่อยมานั่งอยู่ขอบเตียงพลันเขยิบตัวเข้าใกล้เขา

หลังจากนั้นก็นำแก้วน้ำแตะบริเวณริมฝีปากของเขา แนบชิดกับริมฝีปากบางอันซีดโพลน แล้วค่อยๆ ป้อนน้ำให้เขาดื่ม

น้ำค่อยๆ ไหลรินริมฝีปากที่แห้งผากของโห้หลีเฉิน ซึมเข้าไปในปากทีละเล็กทีละน้อย

และยังมีน้ำบางส่วนที่ไหลรินออกมาจากมุมปาก เย้นหว่านก็รีบเช็ดให้สะอาดทันที

บริเวณลำคอของโห้หลีเฉิน มีบาดแผลอยู่ ไม่สามารถโดนน้ำได้

เธอไม่กล้าแม้แต่จะก้มหน้ามองเขา เพราะว่ากลัวจะเห็นบาดแผลที่เป็นรอยเหวอะหวะบริเวณแผ่นอกของเขา นั่นเป็นความเจ็บปวดที่ยากแก่จินตนาการได้ ราวกับมันจะทิ่มแทงหัวใจของเธอด้วย

“โห้หลีเฉิน เจ็บไหม?”

เธอพร่ำถามเขา

แน่นอนว่าเขาก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมาสักนิด พร้อมทั้งนอนหลับใหลอย่างสงบนิ่ง

ราวกับทุกสิ่งทุกอย่างภายนอก เขาไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ ทั้งสิ้น

ความจริงแล้วเย้นหว่านก็น้อยครั้งนักที่จะเห็นการนอนหลับของโห้หลีเฉิน และก็ไม่เคยเห็นท่าทางโห้หลีเฉินที่นอนหลับใหลแบบนี้เช่นกัน

ในเวลานี้เขานอนหลับสนิทขนาดนี้ ยากนักที่จะเห็นความนิ่งเงียบ ทว่าในใจของเธอนั้น มันทั้งหดหู่หนักหน่วงเหมือนไม่ใช่ความจริง

เธอหวังไว้มาก ว่าเขาจะมีเรี่ยวแรงต่อลมหายใจ จนสามารถลืมตาขึ้นมามองเธอได้

พร้อมทั้งพูดคุยกับเธอ และยังสามารถเรียกชื่อเย้นหว่านได้สักคำ

“โห้หลีเฉิน คุณรีบตื่นขึ้นมาเถอะ ฉันรอคุณอยู่”

“ฉันรอคุณอยู่”

น้ำตาของเย้นหว่านเปรอะเปื้อน จากนั้นก็ก้มตัวลง พร้อมทั้งเอนกายลงบริเวณด้านข้างลำตัวของโห้หลีเฉินอย่างแผ่วเบา

หลังจากสงบสติอารมณ์ได้แล้ว เธอถึงได้รู้สึกว่าบนลำตัวของเธอนั้นมันเจ็บระบบไปทั้งตัว แถมยังมีความรู้สึกร้อนแผดเผาบนตัวเธอด้วย

เธอไม่มีเรี่ยวแรงจะไปหยิบเอายามาทาให้ตนเอง

เธอจ้องมองไปที่โห้หลีเฉินอย่างโง่งมงาย พร้อมทั้งไม่อยากจะละสายตาไปแม้เศษเสี้ยววินาที

ไม่ได้เจอเขามานานแล้ว เธอก็อยากจะจ้องมองเขาดูอย่างนี้ อยากจะอยู่กับเขาทุกช่วงเวลาทุกวินาที

ไม่อยากจะแยกจากกันอีกต่อไปแล้ว