สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 572

บทที่ 572 เปลี่ยนยาให้เขา

ทว่าเย้นหว่านก็ไม่ได้ถามไถ่ได้ทัน กู้ซึงรีบหยิบยาขึ้นมา จากนั้นก็เดินเข้าห้องโห้หลีเฉินก่อนเลย

การกระทำอันคุ้นเคยของเขาพลันเปิดผ้าห่มของโห้หลีเฉินทันที

เมื่อเห็นผ้าก๊อซพันแผลที่พันโห้หลีเฉินอยู่เต็มตัว สายตาของเย้นหว่านพลันถูกมนต์สะกดทันที คอหอยตีบตันอย่างยากลำบาก

พอมองทุกครั้ง เธอก็จะลำบากใจทุกครั้งไป

กู้ซึงมองเย้นหว่านที่ยืนตัวแข็งอยู่ นัยน์ตานั้นมองข้ามอาการทนไม่ไหว

ถ้าเป็นไปได้ เขาขอเป็นคนจัดการรอยแผลของโห้หลีเฉินด้วยตัวของตัวเอง เพื่อหลีกเลี่ยงให้เย้นหว่านมาเห็นแล้วลำบากใจอยู่เช่นนี้

ทว่า ...

เขาเม้มปากเอาไว้ พร้อมทั้งตีหน้าเคร่งขรึมแล้วเปิดถุงออก จากนั้นก็เอายาที่ต้องใช้เอามาเรียงวางเป็นแถวอยู่ด้านข้างทั้งหมดอย่างเรียบร้อย

จากนั้น เขาก็เอากรรไกรยื่นให้เย้นหว่าน

“คุณทำเอง ฉันจะสอนคุณว่าคุณต้องทำอย่างไร”

เย้นหว่านเริ่มแสดงอาการประหลาดใจตอนที่มองมาทางกู้ซึง เธอทำงั้นเหรอ?

เธอสามารถจัดการกับรอยบาดแผลพวกนี้ได้บ้างแล้วจริงๆ ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้จะคุ้นเคยเรื่องทางการปฐมพยาบาลเบื้องต้นมากกว่ากู้ซึงก็ตาม ทว่าการต้องมาเผชิญหน้ากับบาดแผลของโห้หลีเฉิน เย้นหว่านตื่นเต้นจนเริ่มหายใจติดขัดแล้ว

เธอเริ่มแสดงอาการต่อต้าน เพราะกลัวว่าจะเห็นรอยบาดแผลอันเหวอะหวะของโห้หลีเฉิน จนมันทำให้หัวใจของเธอต้องแหลกสลายไปด้วย

สายตาของกู้ซึงเคร่งขรึมลง ใบหน้า พลันปรากฏรอยยิ้มขี้เล่นเล็กน้อยออกมา

“เสี่ยวหว่าน ช่วงกลางวันคุณก็ยอมตกลงกันแล้ว ว่าต่อไปคุณต้องมาดูแลโห้หลีเฉิน ฉันดูแลเขามาตั้งนานขนาดนี้แล้ว เลยไม่อยากจะทำต่อแล้ว”

ทั้งน้ำเสียงและการแสดงออกของเขานั้น เหมือนว่าเธอนั้นทิ้งภาระไว้ให้เช่นนั้นแหละ

ในใจของเย้นหว่านนั้นอึดอัดทันที เธอไม่ใช่เพราะเหตุผลนี้อย่างแน่นอน

แต่การได้มาดูแลโห้หลีเฉิน ถึงแม้จะยากลำบากขนาดไหนก็ยอมทน เพราะนี่เป็นส่วนที่เธอต้องรับผิดชอบ

เย้นหว่านสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ พลางเม้มปากแล้วเดินไปนั่งข้างเตียง พร้อมทั้งเอากรรไกรออกมาจากหม้ออย่างด้วยอาการตัวเกร็ง

เธอก้มหน้าก้มตาจ้องมองสภาพของโห้หลีเฉินที่หลับตาลง แววตาทอประกายอยู่ตลอด

ในเวลาร่างกายก็ห่อหุ้มไปด้วยผ้าพันแผล พร้อมทั้งเห็นรอยเลือดที่ซึมออกมาจางๆ อาการบาดเจ็บของเขา สรุปแล้วมันหนักหนาขนาดไหนกัน? แล้วยังแผลที่เหวอะหวะมากมายขนาดไหน?

เย้นหว่านไม่กล้าคิดเลย

เธอจับกรรไกรเอาไว้แน่น แล้วทั้งตัดตรงมุมผ้าก๊อซพันแผลออกอย่างช้าๆ แต่ก็ตัวแข็งทื่ออยู่เช่นเดิม

มันเป็นเพียงการกระทำที่แสนจะธรรมดา แต่สำหรับเธอแล้วนั้นเหมือนการยกภูเขาอันหนักอึ้งออกจากอก

กู้ซึงจ้องมองเย้นหว่านจนทนไม่ไหว เลยพูดทันที “บาดแผลของเขาไม่สะดวกกับการขยับมากนัก ตัดผ้าก๊อซพันแผลของเขาทั้งหมดออกก่อน พอจัดการด้านหน้าเสร็จแล้ว ค่อยไปจัดการด้านหลัง”

เป็นไปตามนั้น จากนั้นก็จัดการตัดต่อเรื่อยๆ

แสนธรรมดาแต่หยาบกร้าน

เย้นหว่านกัดฟันทน พลางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อตั้งสติ

เรื่องที่เกี่ยวข้องกับโห้หลีเฉิน เธอย่อมตั้งใจเต็มร้อย เมื่อได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว ก็ไม่อาจหยุดทันที

เธอหยิบเอากรรไกรขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมทั้งใช้กรรไกรตัดทีละชั้น ที่มันรัดลำตัวของเขาเอาไว้แน่น

หลังจากที่ตัดที่มันรัดลำตัวอยู่หลายชั้นของเขาออกแล้ว รอยเลือดที่แห้งกรังเริ่มปรากฏให้เห็นอยู่ตรงหน้าของเย้นหว่านอย่างเด่นชัด

แต่ละอัน มันติดกันแน่น

กู้ซึงเอาแต่จ้องมองเย้นหว่านอยู่ด้านข้างตั้งแต่จนถึงตอนนี้ พร้อมทั้งมือกอดอก แต่ก็ไม่ได้เริ่มลงมือช่วยเหลือแต่อย่างใด

เขาเริ่มพูดออกมา “ตรงที่มันมีเลือดออกมานั้น ผ้าก๊อซกับปากแผลมันจะติดกัน คุณต้องค่อยๆ ดึงมันออกอย่างเบามือ”

“ดึงออก?”

เย้นหว่านเบิกตาโตอย่างประหลาดใจ สีหน้าซีดเผือด

ถ้าดึงออกแล้ว งั้นแผลนั้นก็จะเจ็บปวดมากนะสิ! อาจจะทำให้เกิดการบาดเจ็บซ้ำสองได้

ก็จัดการกับปากแผลเรียบร้อยแล้ว แล้วทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?

กู้ซึงพูดว่า “เสี่ยวหว่าน ตอนนี้เราตกอยู่ในสภาพไม่ดีเลย มันไม่มีวิธีอื่นแล้ว”

ตอนนี้สิ่งที่พวกเราต้องทำคือ การรักษาชีวิตของเขาให้รอดเอาไว้

ส่วนเรื่องอื่นๆ นั้น เราหยุดคิดเรื่องพวกนั้นไปก่อน

เย้นหว่านจับกรรไกรเอาไว้แน่น นิ้วมือสั่นเทาอย่างอดไม่ได้ ในทรวงอก อัดแน่นไปด้วยความโกรธเคืองและความเกลียดชังอย่างรุนแรง