สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 573

บทที่ 573 ต้องกลับมาให้ได้

เลือดสดๆ พลันไหลทะลักออกมาทันที

ปากแผลเริ่มปริออก แผลเหวอะหวะแห่งหนึ่ง เต็มไปด้วยลิ่มเลือด

ดวงตาเย้นหว่านแดงฉาน ทว่าทำได้แค่กัดฟันทนอย่างเอาเป็นเอาตาย เพื่อไม่ให้น้ำตามันไหลหยดลงมา

เธอไม่อาจทำให้น้ำตารื้นจนพร่ามัว จนขัดขวางตอนเธอกำลังทำแผลให้เขาอยู่

กู้ซึงขมวดคิ้วไว้แน่น พร้อมทั้งจ้องมองเย้นหว่านอย่างทนไม่ไหว

เขาพูดเสียงทุ้มต่ำมาก “ทายาให้เขา จากนั้นฉันจะเขียนเอาไว้ข้างๆ ให้กับคุณ”

“ตกลง”

สติของเย้นหว่านเคร่งเครียด จากนั้นก็เริ่มตั้งสติสมาธิและเริ่มจัดการแผลให้โห้หลีเฉิน

ยิ่งเธอจัดการ และละเอียดรอบคอบเร็วขึ้นเท่าไหร่ ความทุกข์ทรมานของโห้หลีเฉิน ก็สามารถลดความทุกข์ทรมานลงไปเล็กน้อย

ทุกการกระทำ กู้ซึงก็คอยจ้องมองเขาอย่างจริงจังมาโดยตลอด จนกระทั่งคอยประคองและพลิกลำตัวของโห้หลีเฉิน เขาเองก็ไม่ได้ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ แม้แต่น้อย

เย้นหว่านคิดว่าบางทีเขาอาจจะยกภาระทุกอย่างให้เธอเป็นคนจัดการจริงๆ ทั้งหมด ดังนั้นเลยไม่ได้คิดมากอะไร

เมื่อเห็นว่ารอยแผลเหวอะหวะที่อยู่บนตัวของโห้หลีเฉิน จนทำให้เธอไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่นมากมายนัก

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเพียงใดแล้ว เย้นหว่านเหนื่อยจนเหงื่อไหลไคลย้อย มือทั้งสองข้างสั่นเทาอย่างอ่อนแรง ถึงได้จัดการบาดแผล ทั้งภายในและภายนอกของโห้หลีเฉินได้ทั้งหมด

เมื่อเห็นว่าโห้หลีเฉินถูกเปลี่ยนผ้าก๊อซใหม่แล้ว และยังคงนอนนิ่งสงบอยู่บนเตียง น้ำตาที่ก่อตัวเอ่อล้นอยู่เต็มเบ้าตา จนในที่สุดถึงได้ ทนไม่ไหวจนมันหยดลงมา

เธอกอดขาทั้งสองข้าง พร้อมทั้งสะอึกสะอื้นไม่หยุด

เธอคาดหวังให้เขามีชีวิตรอดต่อไป แต่ไม่คิดเลยว่า การที่เขามีชีวิตรอดจากความตายนั้น ถึงได้รอดชีวิตได้อย่างยากลำบาก แถมขมขื่นถึงเพียงนี้

การบาดเจ็บอันแสนสาหัสถึงเพียงนี้ ถ้าไม่ใช่การไม่ใส่ใจในการดูแลอย่างทะนุถนอม ไม่รู้ว่าจะประสบกับเคราะห์กรรมเท่าไหร่ อนาคต จะมีส่งผลกระทบไปมากน้อยถึงเพียงใด

เธอปวดใจแทนเขา หัวใจอันแสนปวดร้าวนั้นมันเต้นอย่างเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลา

กู้ซึงยืนจ้องมองเย้นหว่านอยู่ด้านข้าง พร้อมทั้งขมวดคิ้วเข้าหากัน พร้อมทั้งพูดปลอบโยนไปด้วย “เสี่ยวหว่าน ยังดีที่เขายังมีชีวิตรอดกลับมา ไม่ใช่เหรอ?”

ดีที่ว่า หนีรอดจากความตายมาอย่างหวุดหวิด แถมยังมีชีวิตรอดกลับมา

ความโชคร้ายที่อยู่ในความโชคดี

เย้นหว่านแสบจมูก เธอพูดจาอย่างสะอึกสะอื้น “กู้ซึง พวกเราต้องรีบออกไปจากที่นี่ ไปหาป่ายฉี”

ป่ายฉีเป็นคนที่สามารถช่วยโห้หลีเฉินให้รอดชีวิต

เธอมิอาจอดทนต่อไปเพิ่มอีกหนึ่งวัน กับการที่เขาต้องมานอนอยู่เช่นนี้

แววตาของกู้ซึงสับสน ทว่าก็หยักหน้าตอบรับอย่างแน่วแน่

“เชื่อฉัน พรุ่งนี้ข่าวต้องกระจายข่าวออกไป ถึงตอนนั้น รออยู่ที่นี่ก็พอ ให้พวกเขามาช่วยก็พอแล้ว”

อาศัยความรวดเร็วของเย้นโม่หลิน เย้นหว่านก็คงไม่ต้องทนรออยู่นานสักเท่าไหร่

เพราะว่านี่เป็นความหวังเพียงอย่างเดียวของพวกเขา

ในใจของเย้นหว่านนั้นรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย พลางกัดฟันไว้ แถมจ้องมองโห้หลีเฉินตาไม่กะพริบ ด้วยดวงตาที่มีน้ำตาคลอเบ้าเต็มสองตา

ความถวิลหาอย่างสุดซึ้ง

กู้ซึงเอาแต่จ้องมองเย้นหว่านอยู่ตลอดเวลา นัยน์ตาอันลึกซึ้งพลันปรากฏความขื่นขมออกมาเล็กน้อย พร้อมทั้งอาการหมดความอดทน

เขาพูดเสียงต่ำ

“คุณอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนกับเขา พักผ่อนเร็วๆ ฉันจะออกไปแล้ว”

พูดจบ เขาก็เดินออกไป พร้อมทั้งเอามือปิดประตูอย่างแผ่วเบา

เย้นหว่านก้มหน้าก้มตาสบตาโห้หลีเฉิน หลังจากร้องไห้จนเสียงแหบพร่า แล้วพูดอย่างสะอึกสะอื้น

“โห้หลีเฉิน พวกเราใกล้จะออกไปจากที่นี่แล้ว คุณวางใจได้เลย ป่ายฉีต้องรักษาคุณให้หายดี ส่วนผลกระทบที่จะตามหลังอะไรพวกนั้นก็คงไม่มีแน่”

“คุณรีบตื่นขึ้นมาเร็วๆ ฉันรอคุณอยู่”

“คุณยังเห็นใจฉันไหม? ฉันเห็นแผลของคุณแล้วฉันทั้งกลัว ทั้งลำบากใจ คุณรีบตื่นขึ้นมาเร็ว อย่าทำให้ฉันต้องมาลำบากใจอยู่ตลอดอีกเลย ได้ไหม?”

เธอจ้องมองเขา พร้อมทั้งพูดพร่ำเสียงเบา จากประโยคหนึ่งไปอีกประโยคหนึ่ง

แสงจันทร์สาดส่องกระทบลงบนร่างกายของชายหนุ่ม ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา เปลือกตายังคงปิดแน่น ไม่มีการตอบสนองแต่อย่างใด

ห้องอันคับแคบจนเสียงมันดังสะท้อนก้องไปทั่วทั้งห้อง มีแต่เสียงแหบพร่าของเย้นหว่าน