สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 585

บทที่ 585 เธอชอบเขาใช่ไหม

เย้นโม่หลินไม่เข้าใจเลยสักนิด

เย้นหว่านมองเย้นโม่หลินพลางถามเสียงแผ่วเบา “พี่ชายคะ คุณเคยมีคนในใจแบบนี้บ้างไหม ถ้าเธออยู่ ความสนใจจะตกอยู่ที่ตัวเธออย่างอดไม่ได้ ถ้าเธอไปแล้ว มันจะเหมือนวิญญาณของคุณล่องลอยตามไปด้วย”

เมื่อน้ำเสียงลดลง ในใจของเขาอดไม่ได้ที่จะแวบถึงภาพวันนั้น ที่ทิ้งกู้จื่อเฟยไว้ข้างหลัง

“ไม่มีใครสมบูรณ์แบบหรอกค่ะ ทุกคนทำผิดพลาดได้ แต่ถ้าเป็นโห้หลีเฉิน หากมีสักวันที่หลอกฉันจริง ฉันก็เชื่อว่าเขาแค่เผลอใจ และไม่ได้ต้องการทำร้ายฉันจริงๆ”

เย้นหว่านยิ้ม ดวงตาราวกับมีกากเพชรเปล่งประกาย

มันเป็นความเชื่อใจโดยไม่มีเงื่อนไขและลึกสุดหัวใจสุดความรู้สึก

เย้นโม่หลินมองเธอด้วยความช็อกเกินกว่าจะบรรยายได้

เขาไม่เคยคิดอย่างนั้นกับใคร ไม่เคยใช้ทัศนคติแบบนี้กับคนนอก

ในโลกของเขาตลอดมา ถูกก็คือถูก ผิดก็คือผิด การหลอกลวงเป็นเรื่องที่อภัยไม่ได้ ควรฆ่า ควรขับไล่

แต่การให้อภัย...

เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงวันนั้นที่กู้จื่อเฟยอยู่ริมทะเล ร้องไห้ราวจะขาดใจ เธอมองเขาด้วยความเศร้าโศกอันสิ้นหวังและรู้สึกผิด เธอหันหลังจากไปพร้อมกับเงาที่อ้างว้างโดดเดี่ยวของเธอ

ในใจเย้นโม่หลิน ทันใดนั้นก็รู้สึกหดหู่แปลกๆ

เขาเม้มริมฝีปาก บังคับให้ความรู้สึกนี้ลบล้างไป มองเย้นหว่านด้วยสายตาลึกล้ำพร้อมกับพูดว่า “แน่ใจนะว่าไม่ว่ายังไงก็ตามเธอก็จะอยู่กับโห้หลีเฉิน”

“ค่ะ!” เย้นหว่านพยักหน้าโดยไม่ลังเล

แววตาของเย้นโม่หลินมืดมน

เย้นหว่านมองเขาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความจริงจัง และสายตาที่เต็มไปด้วยการอ้อนวอน

“พี่ชายคะ หลังจากผ่านเรื่องนี้คุณก็ได้เห็นแล้วว่าโห้หลีเฉินสละชีวิตเพื่อฉัน เขาจริงใจกับฉัน คุณเห็นด้วยที่เราอยู่ด้วยกันได้ไหมคะ”

เย้นโม่หลินจมอยู่ในความเงียบ

เขามองเย้นหว่าน แล้วหันเหสายตาไปมองโห้หลีเฉินที่หมดสติด้วยแววตาที่เกินจะคาดเดา

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เรื่องนี้รอเขาฟื้นค่อยว่ากัน”

อนุญาตให้เย้นหว่านเฝ้าดูแลโห้หลีเฉินไม่ห่าง มันคือความอดทนอดกลั้นที่หนักที่สุดของเขาแล้วในตอนนี้

ส่วนเรื่องอื่น เขายังต้องคิดให้ดีอีก

เพราะท้ายที่สุดแล้วโห้หลีเฉินก็ช่วยชีวิตเย้นหว่านไว้ครั้งแล้วครั้งเล่า ก็ดูเหมือนจะจริงใจต่อเย้นหว่านอยู่ แต่เขาก็กลับใช้วิธีหลอกลวงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ใช้ประโยชน์จากเย้นหว่านเพื่อให้ได้อำนาจในตระกูลเย้น ปลอมตัวเป็นกู้ซึงมาอยู่ในตระกูลเย้น...

เป็นชุดเป็นประโยค ไม่ใช่งึมงำทีละสองสามคำก็เพียงพอได้

ออกจากห้องพักฟื้นของโห้หลีเฉิน สีหน้าของเย้นโม่หลินไม่ค่อยดีนัก มืดมนหม่นหมอง ดูเหมือนคนมีเรื่องในใจ

ต้วนอานผู้เป็นลูกน้องมองหน้าตาท่าทางของเย้นโม่หลิน แล้วแอบถอยหลังเงียบๆ ออกไปในระยะปลอดภัยอีกเล็กน้อย

แต่เย้นโม่หลินกลับหยุดกะทันหัน สายตามองตรงไปทางต้วนอาน

ต้วนอานผู้ชายตัวใหญ่ร้อยแปดสิบกว่า จู่ๆ ก็ตัวสั่นขึ้นมาฉับพลัน ถอยหลังสองก้าวด้วยความกลัว

เขาพูดอย่างประหม่าเครียดมาก “คุณ คุณชาย มีอะไรครับ”

โดยทั่วไปแล้ว หากเย้นโม่หลินมีท่าทางแบบนี้ ร้อยเปอร์เซ็นต์ต้องมีคนทุกข์ทรมานและตายอย่างน่าเศร้า

บางทีอาจเป็นศัตรู บางทีอาจเป็นพวกเขาเหล่าลูกน้อง

เย้นโม่หลินมองต้วนอานแบบนี้ สีหน้ายิ่งแย่หนักกว่าเดิม

เขาตะคอกหน้าดำคร่ำเครียด “ฉันดูน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ไม่ครับ ก็ไม่ใช่...” ต้วนอานฝืนฉีกยิ้มอย่างยากลำบาก

เย้นโม่หลินขี้เกียจพูดไร้สาระกับเขา ขมวดคิ้วลังเลสักพัก ก่อนจะถามเสียงต่ำว่า

“ตรวจสอบดูซิ กู้จื่อเฟยถึงบ้านหรือยัง”

หลายวันขนาดนี้ ตอนนี้เธอควรจะกลับบ้านได้แล้ว

ถึงแม้เธอจะหลอกลวงเขา แต่สุดท้ายแล้วยังไงเธอกับเย้นหว่านก็เป็นเพื่อนรักกัน ตอนนี้เย้นหว่านไม่เป็นอะไรแล้ว ดังนั้นเขาจึงจะบอกให้เธอรู้แค่นั้น