สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 59

บทที่ 59 นอนด้วยกันอีกแล้ว

มู่จื่ออี้มองจากมุมเห็นร่างสูงของผู้ชายคนหนึ่งโอบกอดและจูบหญิงสาวผู้น่ารักคนหนึ่ง ถึงจะมองไม่เห็นหน้าแต่กลับรู้สึกถึงความลุ่มหลงมัวเมา

น่าจะเป็นคู่รักข้าวใหม่ปลามันที่รักกันมาก

มู่จื่ออี้ยืนคิดอยู่พักหนึ่ง ก็เดินออกมา และรีบเดินต่อไปทางห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

จนกระทั่งผู้คนเดินจากไปสักพัก โห้หลีเฉินถึงผละออกจากริมฝีปากรสหวานของเย้นหว่าน

เขามองหน้าเธอ ด้วยสายตาที่ลึกซึ้งและรุ่มร้อนดั่งไฟ ราวกับว่ากำลังควบคุมอารมณ์ความรู้สึก

เมื่อเธอเป็นอิสระ เย้นหว่านกลับอ่อนแรงมาก เธอยึดเขาไว้จนยืนแทบไม่ไหว ทั้งยังรู้สึกตื่นตระหนกและสับสนอย่างมาก

เธออาจจะเมาหรือเปล่า? เธอเมาแน่ๆ ไม่งั้นจะยอมให้โห้หลีเฉินจูบอยู่นานขนาดนี้ได้อย่างไร

เมื่อได้สัมผัสร่างกายที่อ่อนนุ่มของหญิงสาวอย่างใกล้ชิด ในอกของเขาร้อนดั่งไฟเผาและยิ่งร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ

“ฉันจะพาเธอไปที่ที่นึง”

น้ำเสียงทุ้มนั้นอันตรายมาก

เขายื่นมือไปพยุงเธอขึ้นมา ก้าวเดินอย่างรวดเร็วเข้าไปในลิฟต์

ตอนที่เดินออกมาจากตรงนั้น จู่ๆเย้นหว่านก็โอบกอดคอของโห้หลีเฉินอย่างไม่รู้ตัว ตอนนี้ใบหน้าของทั้งสองอยู่ใกล้กันมากขึ้น ราวกับว่าเธอกำลังจะจูบเขา

ในใจของเธอสับสนมากกว่าเดิม จึงรีบละสายตาหันไปทางอื่น

“คุณจะพาฉันไปไหนคะ?”

“สถานที่ดีๆ”

โห้หลีเฉินเม้มปากแน่น และมุมปากของเขาดูเหมือนจะโค้งเล็กน้อย

ระยะประชิดขนาดนี้ ถูกเย้นหว่านจับได้แล้ว

ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจ และจนตอนถึงตอนนี้เธอยังไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนยิ้มดูดี และมีเสน่ห์ขนาดนี้

ยิ่งไปกว่านั้น นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นโห้หลีเฉินยิ้ม

จริงๆแล้วผู้ชายหน้าตายก็ยิ้มเป็นนี่นา

เย้นหว่านหัวใจเต้นเร็วมาก ในหัวมีแต่ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้า จนลืมจุดประสงค์ว่าเธอต้องกลับห้องตัวเอง

โห้หลีเฉินพาเย้นหว่านออกมายังดาดฟ้าของโรงแรม

พอขึ้นมาข้างบน สายลมเย็นเอื่อยก็พัดมาทำให้เย้นหว่านรู้สึกผ่อนคลายมาก

และทั้งดาดฟ้า ยังไม่มีการตกแต่งทางธุรกิจ แต่มันกลับได้รับการตกแต่งและจัดวางใหม่ ทุกหนแห่งมีการปลูกดอกไม้และพืชนานาพันธุ์ เป็นสภาพแวดล้อมที่ไม่เลวเลย

กลางสวนดอกไม้มีเก้าอี้ขนาดใหญ่วางอยู่

ร่างกายของเย้นหว่านอ่อนแรง ทิ้งตัวอ่อนลงบนม้านั่งตัวใหญ่เหมือนกับโคลน เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าและวิวรอบตัว

พูดได้ว่ามันทำให้สบายใจขึ้นมาก

ในขณะที่เธอกำลังเพลิดเพลิน เธอรู้สึกประหลาดใจเมื่อมองเห็นว่า โห้หลีเฉินนั่งลงบนม้านั่งข้างๆเธอ

ทันทีที่ร่างสูงใหญ่ของเขานั่งลงมันทำให้ม้านั่งตัวนี้แคบลงมาก

ระยะห่างระหว่างพวกเขาใกล้ชิดกันโดยไม่มีอะไรมากั้น จนตัวแทบจะติดกัน

เย้นหว่านรีบนั่งตัวตรง เธอตกใจนิดหน่อย “คุณโห้?” ทำไมคุณมานั่งตรงนี้?

ในขณะที่เย้นหว่านนั่งตัวตรง เขากลับนั่งพิงหลังอย่างสบายและเป็นธรรมชาติบนม้านั่ง

เขาพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดาทั่วไป “ที่นี่มีเก้าอี้เพียงตัวเดียวเท่านั้น”

เย้นหว่านไม่เชื่อ จึงมองไปรอบๆ ก็เห็นม้านั่งเพียงตัวเดียวอย่างที่เขาพูด

เธอลังเลใจจึงตัดสินใจพูดว่า “ถ้างั้นฉันให้คุณนั่งค่ะ”

เธอพูดพร้อมกับยืนขึ้น แต่ในทันใดก็มีมือหนึ่งดึงเธอนั่งลง

เธอจึงนั่งลงและทิ้งตัวของเธอตกไปอยู่ในอ้อมแขนของเขาในทันที

ในความรู้สึกนี้สมแล้วที่เป็นร่างกายแข็งแรงกำยำของชายหนุ่ม อ้อมแขนที่อบอุ่น ลมหายใจที่ทำให้คนลุ่มหลง

เย้นหว่านทั้งตัวแข็งทื่อและพยายามดิ้น “คุณโห้ คุณจะทำอะไรคะ”

“ก็มีเก้าอี้แค่ตัวเดียว งั้นเราก็นั่งด้วยกันสิ”

โห้หลีเฉินเอนกายพิงบนม้านั่งตัวใหญ่ โอบกอด เย้นหว่านอย่างสบาย นัยน์ตาของเขาร้อนรุ่มดั่งไฟ แต่กลับพูดด้วยความสุภาพ

มีเก้าอี้เพียงตัวเดียว ทุกคนต้องนั่งด้วยกัน ไม่ใช่ว่าจะนั่งไม่ได้ แต่ว่า…...

ชายโสดหญิงโสด มานั่งกอดกันอย่างนี้มันสมควรเหรอ?

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน