สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 592

บทที่​592 พี่ไม่เลือกกิน ก็บ้าแล้ว

เหมือนตอนเดินออกไป เย้นโม่หลินกลับมา​บ้านพักตากอากาศ​อย่างครึกครื้น​

พอเดินเข้าประตู​ เขาก็เดินไปที่ห้องพักของโห้หลีเฉินอย่างคุ้นเคยกับทางเดิน แต่ในเวลานี้ กลับได้ยิน​เสียง​เย้นหว่านดังออกมาจากห้องครัว

“พี่คะ พวกเราอยู่ในนี้ค่ะ”

เย้นโม่หลินหยุดเดิน จึงเห็นว่าเย้นหว่านกำลังโบกมือ​ให้​เขาอยู่พอดี

เขาเพิ่งจะตั้งตัวได้ ก็โห้หลีเฉินฟื้นแล้ว เย้นหว่านไม่จำเป็นต้องคอยดูแลเขาโดยติดตัวกันอยู่​ตลอด​เวลา แน่นอน​ว่า​ต้อง​ออกมากินข้าว​ข้างนอกได้แล้ว

เย้นโม่หลินมองไปทางเย้นหว่าน แววตาของเขาอ่อนโยน​ขึ้นเล็กน้อย​ก่อนจะเดินเข้าห้องครัวอย่างรวดเร็ว

เย้นหว่านกำลังยืนอยู่ข้างโต๊ะ​อาหาร และกำลังจัดเตรียมตะเกียบ​กับชามให้เขาด้วยรอยยิ้ม

“พี่คะ หนู​ไม่รู้​ว่า​พี่จะกลับมา ก็เลยไม่ได้เตรียมกับข้าวไว้เยอะ พี่กินข้าว​กับ​พวกเราแก้ขัดไปก่อนนะคะ”

“ ไม่เป็นไร​ พี่ไม่เลือกกิน”

เย้นโม่หลินเอ่ยปาก​พูด​อย่างไม่มีความลังเลก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้

อาหารการกินของบ้านเขาล้วนอยู่ในระดับสูง ​รสชาติ​ดี ปริมาณมากพอ ​ถึงแม้​คนเดียวจะกินกับข้าว​แค่ไม่กี่อย่าง แล้วมีคนเข้ามาเพิ่มอีกสามคน ก็คงไม่เกิดเหตุการณ์​กับข้าว​ไม่พอกินแน่นอน​

ดังนั้นเย้นโม่หลินจึงนั่งลงโดยไม่มีความรู้สึกหนักใจอะไร​

แต่ว่า ตอนที่​เขาเห็นอาหารที่วางเรียงอยู่บน​โต๊ะ ​ใบหน้าหล่อเหลาก็เปลี่ยนไปทันที

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะถามด้วยความแปลกใจ“ มีแค่พวกนี้เหรอ”

มีอาหารหลายอย่างก็จริง บนโต๊ะมีอาหารที่ไม่ซ้ำชนิดหลายสิบรายการวางอยู่

แต่ว่า……

ป่ายฉีที่นั่งอยู่ข้างๆหัวเราะอย่างชอบใจและพูดด้วยสีหน้ายิ้มกริ่ม​ “คุณ​พี่ใหญ่ คุณ​เพิ่งพูดเองว่าคุณ​ไม่เลือกกินนะครับ”

มุมปากของเย้นโม่หลินกระตุกเล็กน้อย

นี่ไม่ใช่ปัญหาว่าจะเลือกกินหรือไม่เลือกกิน แต่เป็นปัญหา​ว่าจะกินได้หรือไม่ได้ต่างหาก

เขาเป็นคนชอบกินเผ็ด อาหารบนโต๊ะ ส่วนใหญ่​จะ​มีรสชาติ​เผ็ดและไม่เผ็ดผสมกัน คุณ​ค่าทางโภชนาการ​อาหารเองก็ต้องสมดุลด้วย

แต่จานตรงหน้านี้ทั้งหมด​ ล้วนเป็นอาหารรสจืด​ทั้งนั้น

เหมือนเอาผักมาต้มสุก​ แบ่งเป็นการต้มผักแต่ละชนิดไม่ซ้ำกัน

เขาอดที่จะยกย่องเชฟของบ้านตัวเองไม่ได้ ว่าทำได้ดีมากจริงๆ​

เ​ขาเพิ่งจะนึก​ขึ้นได้ ว่าทำไมเย้นหว่านถึงพูดเน้นย้ำคำพูด​ว่า ไม่ได้เตรียมอาหารเยอะ ดังนั้นขอให้​เขากินแก้ขัดไปกับพวกเธอ

รู้สึกว่านี่จะเป็นเพราะโห้หลีเฉิน ถึงได้ต้องกินแต่อาหารรสชาติ​จืดชืด​พวกนี้

ป่ายฉีที่นั่งมองไปที่เย้นโม่หลินและรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็ยิ่งกว้างมากขึ้น

เขายิ้มและพูดว่า “เป็นเรื่องยากที่จะเห็นพี่ใหญ่ของเราจะทำหน้ากินอะไรไม่ลงแบบนี้ จู่ๆผมก็รู้สึกหิวขึ้นมา​ซะแล้ว​สิ”

ป่ายฉีมาที่นี่เพื่อมาดูอาการบาดเจ็บของโห้หลีเฉิน และมาทันเวลาอาหารพอดี ดังนั้นเขาจึงตั้งใจจะกินข้าวที่นี่ด้วยเลย

แต่พอเห็นอาหารบนโต๊ะนี้ ปฏิกิริยาของเขาก็เหมือนกับของเย้นโม่หลินไม่ผิดเพี้ยน​

ถึงจะไม่มีอาหารรสชาติ​เผ็ด แต่มีอาหารรสชาติ​จืดชืด​แบบนี้​มันหมายความว่ายังไง

ป่ายฉีรู้สึกหดหู่ใจและกำลังจะหาเหตุผลที่จะกลับไป แต่คิดไม่ถึงว่า เย้นโม่หลินจะกลับมาพอดี

ทำให้จู่ๆเขาก็มีความอยากอาหารขึ้นมาแล้ว

ใบหน้าของเย้นโม่หลินบึ้งตึง​ขึ้นมาอีก ต้องมาเผชิญหน้ากับอาหารที่กลืนไม่ลงที่อยู่​บนโต๊ะ แล้วยังมีไอ้หน้าจืดที่นั่งหัวเราะเขาอีก

อยากตายหรือไง

เย้นหว่านยืนอยู่ข้างๆด้วยสีหน้ารู้สึก​ผิด

ตอนที่​เธอสั่งให้ทางห้องครัว​เตรียมอาหาร เธอคิดถึงแต่อาการบาดเจ็บของโห้หลีเฉิน แต่เธอก็ไม่ได้คิดว่าจะมีอีกสองคนมาเพิ่ม

ดวงตาของเธอเป็นประกายและเธอพูดว่า “เดี๋ยว​ฉันจะให้พ่อครัวทำอาหารเพิ่มอีกสองสามอย่างดีกว่าค่ะ รอเดี๋ยว​นะ​คะ​”

“ไม่จำเป็น.”

เย้นโม่หลินพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม ก่อนจะมองไปทางโห้หลีเฉินที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยแววตาเคร่งเครียด​