สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 591

บทที่591 นี่คุณกำลังอิจฉาอยู่เหรอ

ต้วนอานเป็นคนฉลาด เขาจึงรีบเดินเข้าไป ก่อนจะนั่งยองๆลงข้างๆหญิงสาว แล้วยื่นมือไปจับคางของเธอ ให้เธอเงยหน้าขึ้น

หญิงสาวถือว่าเป็นคนหน้าตาสวยคนหนึ่ง แต่กลับไม่เหมือนกู้จื่อเฟยเลยสักนิด

ยิ่งโดยเฉพาะสีหน้าที่ดูหวาดกลัว ยิ่งไม่เหมือนเข้าไปใหญ่

กู้จื่อเฟยเป็นคนร่าเริงสดใส อารมณ์ดีทั้งวัน เป็นคนใจกล้ามาก

เย้นโม่หลินมองหน้าลีซ่าอย่างเกลียดชัง ก่อนจะโยนรูปในมือใส่หน้าผู้จัดการ

“นายคิดว่าฉันตาบอดหรือไง”

พอพูดจบ เย้นโม่หลินก็ดึงปืนกระบอกออกมา และชักไกปืน แล้วเล็งไปที่ศีรษะของผู้จัดการ

คนที่ทำให้เขาเสียเวลา ก็สมควรตาย

ผู้จัดการตกใจจนฉี่ราดกางเกง รีบพูดอย่างตกใจกลัว “ใช่เธอ ใช่เธอจริงๆครับ ตอนเธอแต่งหน้าเสร็จเหมือนในรูปเลยครับ”มือของเย้นโม่หลินที่กำลังเตรียมชักไกปืนชะงักไป

ผู้จัดการเห็นความหวัง จึงรีบตะโกนสั่งลีซ่า “เธอรีบไปแต่งหน้าเดี๋ยวนี้ แต่งให้เหมือนงานเลี้ยงเต้นรำคืนนั้น เร็ว ไปเร็วๆสิ

ลีซ่านั่งตัวสั่นอยู่บนพื้น ก่อนจะพูดติดๆขัดๆ “ฉัน ฉันกลัว....”

เธอไม่เคยเจอสถานการณ์ร้ายแรงแบบนี้ คนที่มีท่าทางดุร้ายแบบนี้ แล้วยังมีการใช้ปืนยิงคนตายจริงๆอีก

เธอเพิ่งพูดจบ กระบอกปืนสีดำสนิทก็จ่อมาที่ขมับของเธอ

ต้วนอานพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุณชายของพวกเราไม่เวลามาเสียเวลากับคุณมากถึงขนาดนั้น เราจะให้เวลาคุณสิบนาที ถ้ายังแต่งหน้าไม่เสร็จ ทุกคนในที่นี้ต้องตาย”

“กรี๊ด...ฉันแต่งหน้าค่ะ ฉันจะแต่งหน้า”

ลีซ่าตกใจจนกรีดร้อง ก่อนจะรีบลุกขึ้นจากพื้น แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าเครื่องสำอางของเธอออกมา

โดยไม่สนใจสภาพเสื้อผ้าของเธอ และไม่สนใจว่าจะมีคนมองเธออยู่เยอะแค่ไหนเธอเริ่มแต่งหน้าด้วยมือที่สั่นเทา

ผู้จัดการเห็นท่าทางของเธอ เขากลัวว่าเธอจะกลัว จนแต่งหน้าไม่ดี หรือแต่งหน้าแตกต่างกันจนเกินไป

เขาจึงรีบพูดอธิบาย “ลีซ่าชอบแต่งหน้าสไตล์สาวจีน ดังนั้นบางครั้งเธอจะแต่งหน้าสไตล์สาวจีน ดูไปแล้ว จะเหมือนสาวลูกครึ่ง ปกติ ปกติ...จะได้รับความนิยมชมชอบจากแขกในร้านมากครับ”

พอได้ยินแบบนี้ แววตาของเย้นโม่หลินก็บึ้งตึงไปเล็กน้อย

ถ้าเป็นอย่างนี้จริงๆ ลีซ่าก็ใช้ใบหน้าที่เหมือนกู้จื่อเฟยไปให้บริการรับแขกน่ะสิ...

แค่จินตนาการถึงภาพนี้ ไอสังหารของเย้นโม่หลินก็กระจายออกมาจนคนรอบตัวต่างพากันตกใจกลัว

แม้แต่ลีซ่าที่อยู่ห่างออกไปหลายเมตรเองก็ได้รับอิทธิพลไปด้วย เธอตกใจจนที่เขียนคิ้วในมือกระตุก จนคิ้วที่วาดบิดงอไปด้วย

คนอื่นๆไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงๆ พยายามทำตัวให้ไร้ตัวตนที่สุด แทบอยากจะหายตัวไปจากที่นี่ให้ได้เลย

สิบนาที มาถึงอย่างรวดเร็ว

สำหรับคนที่นี่แล้ว มันกลับทรมานเหมือนผ่านไปหลายชาติภพ

มือที่กำลังสั่นเทาของลีซ่าวางอุปกรณ์แต่งหน้าลง ก่อนจะมองไปทางเย้นโม่หลินด้วยท่าทางหวาดกลัว “ฉัน...ฉันแต่งหน้าเสร็จแล้วค่ะ”

เย้นโม่หลินมองไปที่เธอด้วยแววตาเยือกเย็น

พอได้เห็น รูม่านตาหดตัวลง

เขาพูดด้วยนำเสียงดุดัน “ใครอนุญาตให้เธอแต่งหน้าแบบนี้”

ผู้หญิงคนนี้ช่างน่าตายนัก

ที่แท้ไม่ใช่ว่าจะมีใบหน้าเหมือนกู้จื่อเฟย แต่เป็นเพราะเธอแต่งหน้าแล้วเหมือน ทำให้รูปหน้าดูอ่อนหวานขึ้น พอมาดูตอนนี้ จึงมีส่วนที่คล้ายกู้จื่อเฟยถึงเจ็ดแปดส่วนเลยทีเดียว

และเดิมทีภาพในกล้องวงจรปิดก็เบลออยู่แล้ว ภาพที่ถ่ายออกมาจึงไม่ค่อยชัดเจน ดังนั้นจึงทำให้พวกเขาเข้าใจผิด คิดว่าคนในรูปภาพคือกู้จื่อเฟย

และที่นี่ยังเป็นสถานเริงรมย์ ที่ผู้ชายมาเสพสุขอีกด้วย

ถ้ากู้จื่อเฟยต้องร่อนเร่พเนจรมาถึงที่นี่ จะเจอเรื่องอะไรบ้าง ไม่ต้องบอกก็พอจะเดาได้

เย้นโม่หลินได้รู้ข่าวนี้ จึงตกใจมากจนร้อนใจ รีบเดินทางมาดู เขากังวลใจมาตลอดทาง อีกทั้งยังรู้สึกโทษตัวเองที่ออกปากไล่กู้จื่อเฟยไป

แต่คิดไม่ถึง​เลย​ว่าจะต้อง​มาในสถาน​ที่แบบนี้

เขารู้สึก​โชคดี​มาก ที่ผู้หญิง​ในสถานเริงรมย์​นี้ไม่ใช่​กู้จื่อเฟย นั่นแสดงว่าเธอไม่ลำบากจนต้องมาทำงานแบบนี้

แต่ที่ยิ่งน่าโมโห​กว่า คือผู้หญิง​คน​นี้​ทำให้​เขาต้องเสียเวลามาที่นี่ แต่กลับยังตามหากู้จื่อเฟยไม่เจอสักที