สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 590

บทที่ 590 เย้นหว่าน ผมรักคุณ

เย้นหว่านทั้งมีความสุขทั้งอยากร้องไห้ นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้รับอ้อมกอดและการจูบที่เอาแต่ใจแบบนี้ของโห้หลีเฉิน

ช่วงนี้ พวกเขาทุกคนต้องทนทุกข์ทรมานอย่างมาก ชีวิตและความตายเกือบจะแยกจากกัน

กอดในตอนนี้จึงมีค่ามาก

เย้นหว่านยื่นมือออกแทบจะเป็นสัญชาตญาณ เลื่อนไปตามช่วงเอวของโห้หลีเฉินแล้วกอดเขาไว้แน่น

ตอบสนองเขา

ทนไม่ไหวจนน้ำตารินหลั่งจากหางตา

จูบของโห้หลีเฉินเลื่อนลงไปตรงแก้มของเธอตามแนวคราบน้ำตา จูบซับน้ำตาของเธอทีละนิด

เป็นจูบที่อ่อนโยนและร้ายแรง

เสียงของเขาทุ้มต่ำ จริงจัง คล้ายคำสาบาน

“เย้นหว่าน พวกเราจะไม่แยกจากกันอีก”

ชีวิตนี้ ไม่จากไม่ทิ้ง

ข้างหลังมีเสียง ‘ฟึ่บ’ ดังมา เห็นน้ำพุพุ่งขึ้นสูง และกระจายอย่างสวยงาม

ซึ่งรูปร่างการพุ่งของน้ำพุ จากจุดมุมมองของเย้นหว่าน ไม่น่าเชื่อว่ามันเป็นรูป ‘หัวใจ’!

ดวงตาพร่ามัวน้ำตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจและเหลือเชื่ออย่างยิ่ง

ไม่ต้องบอกเลย แน่นอนว่ามันเป็นการจัดเตรียมพิเศษโดยโห้หลีเฉิน

เธอยิ้มอย่างมีความสุข “นี่เรียกว่า แม้แต่น้ำพุก็เป็นรูปร่างความรักของคุณใช่หรือเปล่า”

โห้หลีเฉินมองเย้นหว่านด้วยสายตาอ่อนโยน พร้อมกับส่งเสียง “อืม” ไม่เบาไม่หนัก

เย้นหว่านแค่ล้อเล่น คิดไม่ถึงว่าเขาจะยอมรับอย่างตรงไปตรงมาจริงๆ

เธอค่อนข้างตั้งตัวไม่ทัน หน้าแดงเรื่อ มองเขาอย่างอึ้งๆ

โห้หลีเฉินสีหน้าจริงจัง แต่ละคำลึกซึ้งยืนยาว

“เย้นหว่าน ผมรักคุณ”

เย้นหว่านอึ้ง โง่ ไร้เดียงสา

เธอมองเขานิ่งค้าง ประหลาดใจอย่างถึงที่สุด ทำให้เธอแทบไม่กล้าเชื่อหูตัวเอง

ไม่อยากเชื่อว่าโห้หลีเฉินจะบอกว่าผมรักคุณ

เขาบอกว่าผมรักคุณ

สามคำที่พาให้คนสั่นไหว ทำให้เย้นหว่านแม้แต่จะไตร่ตรองก็ไม่ได้

รู้แค่ว่าที่จริงเธอก็รักเขามาก

……

เมืองM

เย้นโม่หลินพากลุ่มคนบุกเข้าไปในร้านทำผมขนาดใหญ่

เดิมทีเป็นร้านทำผมที่ธุรกิจเฟื่องฟูและยุ่งอย่างต่อเนื่อง ทุกคนที่กำลังขะมักเขม้นอยู่ภายในล้วนหยุดมือ ประหลาดใจที่เห็นผู้บุกรุกเข้ามากะทันหัน

ดุร้ายมาก ทำอะไรกันน่ะ!

ในขณะเดียวกันก็มีเสียงร้องประหลาดใจของผู้หญิง “ผู้ชายที่เป็นผู้นำหล่อมากเลย”

ผู้จัดการเป็นคนอ้วนวัยกลางคน หลังจากตกใจกับพลังอำนาจจากกลุ่มของเย้นโม่หลิน ก็มีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างรวดเร็ว รีบทักทายด้วยความยิ้มแย้มแจ่มใสทันที

พูดว่า “ท่านพี่ชายน้อยทั้งหลาย พวกคุณจะสระผมหรือทำผม”

เย้นโม่หลินมองเขาด้วยสายตาเย็นชา

เปิดปากพูดเสียงดุดัน “กู้จื่อเฟยล่ะ”

“ฮะ? กู้จื่อเฟยเหรอครับ”

ผู้จัดการครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะรีบตอบด้วยรอยยิ้ม “พี่ชายน้อย พวกเราที่นี่ไม่มีใครชื่อกู้จื่อเฟยเลยครับ ไม่ทราบว่าเป็นลูกค้าท่านไหนใช่หรือไม่ ใครชื่อกู้จื่อเฟยครับ รบกวนออกมาสักครู่ได้ไหมครับ”

พูดถึงช่วงหลัง ผู้จัดการเพิ่มเสียงตะโกนขึ้นเล็กน้อยใส่คนในร้าน

แต่ว่าผู้คนมองหน้ากัน ไม่มีใครออกมา

สีหน้าเย้นโม่หลินยิ่งเย็นชาขึ้นอีก

ผู้จัดการเกิดกระวนกระวายเล็กน้อย รีบพูดอีกครั้งว่า “พี่ชายน้อย คุณเห็นแล้ว พวกเราที่นี่ไม่มีคนชื่อกู้จื่อเฟยจริงๆ คุณมาหาผิดที่หรือเปล่าครับ”

เย้นโม่หลินสีหน้าเย็นชา ทั่วร่างกายเกิดไอชั่วร้าย

ไม่มีแม้ครึ่งหนึ่งของความอดทน เขาเอ่ยสั่ง “ค้น!”

เมื่อเสียงลดลง บอดี้การ์ดข้างหลังเขากระจายออกไปอย่างรวดเร็วในทันที มุ่งหน้าไปตามทางเดินในร้านทำผม