สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 589

บทที่ 589 ใกล้ชิดไม่ห่าง

เธอมองไปรอบๆ แค่เห็นว่าเหล่าลูกโป่งกำลังลอย แต่มันเหมือนถูกดึง ส่วนใหญ่มุ่งหน้าไปยังทางเดินที่นำไปสู่สวนด้านหลัง

แต่ละลูกลอยไปตามทางเดิน

เย้นหว่านดวงตาเป็นประกาย ลังเลครู่หนึ่งก่อนจะตามลูกโป่งไป รีบวิ่งก้าวเล็กๆ ไปที่ทางเดินด้านนอกทันที

ทางเดินด้านนอก เป็นสวนดอกไม้เล็กๆ กลางสวน มีสระน้ำพุ

และที่ยืนอยู่หน้าน้ำพุ เป็นทิวทัศน์ที่สวยงามที่สุดในโลก

การก้าวเดินของเย้นหว่านชะงักอยู่กับที่ นิ่งค้างมองเขา ทันใดนั้นดวงตาก็เริ่มแดง จมูกแสบเจ็บ ทั้งตื่นเต้นและมีความสุข ยินดีจนทนไม่ไหวอยากร้องไห้

เป็นเขา

เป็นโห้หลีเฉิน

เขาใส่สูทสวยเนี้ยบ ยืนอยู่ด้านหน้าสระน้ำพุ ในมือมีช่อดอกกุหลาบสวย ร่างกายอาบแสงอาทิตย์ เหมือนกับเทพเจ้าที่เดินออกมาจากแสงแดดอันอบอุ่น

สายตาลึกล้ำของเขามองเธอด้วยความรักอันลึกซึ้ง ริมฝีปากบางเซ็กซี่ยกยิ้มเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มที่น่าหลงใหลพาให้คนสั่นไหว

เขาเอ่ยพูดแผ่วเบา เสียงทุ้มต่ำ เป็นเสน่ห์น่าดึงดูดที่ทำให้คนตายได้

“เย้นหว่าน ขอโทษนะ ทำให้คุณเป็นห่วงแล้ว”

เป็นตัวเขา

เป็นเสียงเขา

เป็นเขาจริงร้อยเปอร์เซ็นต์

เย้นหว่านหลั่งน้ำตาแห่งความตื่นเต้นออกมาอย่างทนไม่ไหว เธอเอามือปิดปากพร้อมกับส่ายหน้าอย่างแรง

ไม่เลย ไม่ต้องขอโทษ

ตราบใดที่เขาฟื้น ตราบใดที่เขายังมีชีวิตอยู่ ทุกสิ่งล้วนดีทั้งนั้น

โห้หลีเฉินยิ้มอย่างอ่อนโยนขึ้นเรื่อยๆ “เย้นหว่าน ตอนที่ผมหมดสติ ได้ยินเสียงของคุณตลอด สิ่งที่คุณพูดกับผมทุกวัน ผมฟังอยู่ ผมอยากตอบคุณ ตลอดเวลาอยากฟื้นขึ้นมาตอบคุณ”

เย้นหว่านมองเขาด้วยดวงตาพร่ามัวน้ำตา ลำคอสะอึกสะอื้น

แต่ในใจกลับมีความสุขมากจนบรรยายไม่ได้

หลายวันมานี้ที่เขาหมดสติ เธอเอาแต่พร่ำบอกถ้อยคำใส่หูเขา มันมากมายจนเธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำ

เธอก็เคยคาดหวังว่าเขาจะได้ยิน แต่ไม่คิดว่าที่แท้เขาก็ได้ยินมันอยู่ตลอด และอยู่กับเธอตลอดเวลา

เย้นหว่านพูดเสียงสะอึกสะอื้น “ฉันจู้จี้มากเลยใช่ไหม”

โห้หลีเฉินยิ้มบาง ถือกุหลาบไว้ในมือข้างหนึ่ง อ้าแขนทั้งสองข้างออกเปิดรับเธอ

“ผมอยากให้คุณจู้จี้กับผมแบบนี้ไปตลอดชีวิต”

จู้จี้ ถูกเขาพูดให้กลายเป็นคำหวานที่น่าเบื่อหน่ายไปเสียแล้ว

เย้นหว่านมีความสุขจนแม้แต่พูดยังพูดไม่ออก

ใจเธอเคยกังวลและเสียใจ เก็บกดและไม่สบายใจ เศร้าโศกและเจ็บปวด ในตอนนี้ ทั้งหมดถูกชะล้างออกไป กลายเป็นความยินดีและความสุขอย่างหาที่เปรียบมิได้

เธอราวกับโอบกอดโลกทั้งใบเอาไว้อีกครั้ง

เธอไม่สนใจอะไรอีกแล้ว พุ่งเข้าไปหาโห้หลีเฉินทันที ทิ้งตัวเข้าหาอ้อมแขนของเขา

โอบกอดเขาแน่น

เนื่องจากการกระแทกของเย้นหว่านตัวของโห้หลีเฉินจึงสะเทือนเล็กน้อย แต่ริมฝีปากของเขากลับยิ้มกว้างออกมา

เขาโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน กระชับอ้อมกอดแน่น

เขาก้มหน้า ริมฝีปากบางกดลงบนเส้นผมของเธอ ประทับรอยแนบแน่น

เย้นหว่านฝังศีรษะไว้ในอ้อมแขนของโห้หลีเฉิน ราวกับนกหลงทางที่ในที่สุดก็พบบ้าน

อ้อมกอดของเขาคือความปรารถนาของเธอ ความอบอุ่นที่แสนคำถึง

ในที่สุด ในที่สุดก็กอดเขาได้อย่างปลอดภัย อยู่ในรังแห่งความสุขที่เป็นอ้อมแขนของเขา ให้ลมหายใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกทั้งหมดของเธอ

ให้หัวใจของเธอได้เติมเต็ม

ชีวิตนี้เธอไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ขอแค่โห้หลีเฉินเพียงคนเดียวเท่านั้น