สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 615

บทที่615 รสจัดแต่เช้า

เช้าวันที่สอง

เย้นหว่านกับกู้จื่อเฟยแต่งตัวเสร็จแล้ว ก็ออกมาจากห้อง กำลังจะไปกินข้าวเช้า

เดินออกมาได้ไม่กี่ก้าว ประตูของข้างห้องกลับเปิดออกมาจากด้านใน

โห้หลีเฉินยืนอยู่หน้าประตู จ้องมองเย้นหว่านด้วยสายตาที่เย็นชา เสียงทุ้มต่ำเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“เย้นหว่าน เธอมีเพื่อนสนิทแล้ว ก็ลืมฉันงั้นเหรอ?”

เย้นหว่านชะงักฝีเท้าทันที

เธอรับหันหลัง ก็เห็นโห้หลีเฉินยืนอยู่ตรงข้างประตู ใบหน้าอันหล่อเหลา เต็มไปด้วยอารมณ์ไม่พอใจ

เธอรู้สึกผิด พูดคุยกับกู้จื่อเฟยออกจากห้อง เธอลืมเรียกโห้หลีเฉินไปกินข้าวเช้าด้วยกัน

กู้จื่อเฟยก็รู้งาน เธอรีบปล่อยมือเย้นหว่าน ดันเธอไปตรงหน้าโห้หลีเฉิน

เธอพูดเสียงเบาว่า “รีบง้อเร็วเข้าสิ”

เย้นหว่าน “……”

ง้อ?

โห้หลีเฉินไม่ใช่คนใจแคบขนาดนั้น น่าจะไม่ต้องง้อก็ได้นะ

เผชิญหน้ากับสายตาที่อันตรายของโห้หลีเฉิน เย้นหว่านกลับรู้สึกใจสั่นแปลกๆ ใบหน้าพยายามรักษารอยยิ้มไว้ เธอยิ้มตาหรี่เดินไปข้างๆโห้หลีเฉิน

เธอยื่นมือไปจับมือโห้หลีเฉินไว้ “ฉันกำลังจะเรียกนายพอดี ไปกันเถอะ พวกเราไปกินข้าวกัน”

เรียกเขา?

โห้หลีเฉินยิ้มตาหรี่ เขาไม่โง่หรอกนะ เย้นหว่านเดินไปไกลขนาดนั้น จะย้อนกลับมาเรียกเขางั้นเหรอ?

โห้หลีเฉินบีบคางเย้นหว่านไว้เบาๆ ขยับไปข้างหน้า โน้มตัวลงไปใกล้เธอ

สูดหายใจอย่างสง่า และพ่นไปที่ใบหน้าของเธอ

“ไม่เจอกันคืนหนึ่ง ก็ฝึกโกหกแล้วเหรอ?”

ลมหายใจที่อันตรายถาโถมเข้ามา ทำเอาใบหน้าเย้นหว่านแดงระเรื่อ

สายตาเธอกระสับกระส่าย ทั้งอายทั้งโมโห

รีบอธิบายว่า “ฉัน ฉัน……”

ไม่โกหกก็คงพูดต่อไม่ได้

แต่เผชิญหน้ากับดวงตาแหลมคมของโห้หลีเฉินแบบนี้ จับจ้องอย่างอันตราย ลิ้นเธอพันกันไปหมด ยังจะกล้าพูดโกหกได้ยังไงกัน

เย้นหว่านจิตใจกระวนกระวายจนแทบจะกระเด็นออกมาแล้ว

โห้หลีเฉินก้มหน้าลง ขยับเข้าไปใกล้อีก

ไล่ถามว่า “เธอเป็นอะไรไป?”

ระยะทั้งสองเข้าใกล้กันมากขึ้น ใกล้กันจนแทบจะทิ่มปลายจมูกเขาอยู่แล้ว ริมฝีปากที่เปิดๆปิดๆ

สมองเย้นหว่านวุ่นวายไปหมด

แทบจะว่างเปล่าแล้ว เช้าแบบนี้ก็จีบแบบนี้ ดีจริงเหรอ?

เธอกลัวเลือดกำเดาตัวเองจะไหลมาก

สายตาเย้นหว่านกระสับกระส่ายมองดูใบหน้าที่เข้าใกล้ เธออ้าปาก แต่ก็พูดไม่ออกสักคำ

“นาย นายหิวไหม? พวกเรา……” ไปกินข้าวกัน……

“หิวแล้ว”

ไม่รอเย้นหว่านพูดจบ โห้หลีเฉินก็พูดต่อจากเย้นหว่าน

สายตาที่ลึกซึ้งของเขาจับจ้องเธอ เหมือนหมึกที่ถูกไฟคลอก

“ควรกินแล้วล่ะ”

น้ำเสียงทุ้มต่ำ เฉกเช่นคำสาปที่ทำให้หลงใหล

พึ่งพูดจบ โห้หลีเฉินก็ก้มหน้าลง ริมฝีปากบางประทับบนริมฝีปากเล็กของเธอ

จูบหวานลึกซึ้ง

ริมฝีปากอ่อนนุ่มนั้น ทำเอาคนแทบจะหยุดหายใจได้ เย้นหว่านเหมือนถูกฟ้าผ่าก็ไม่ปาน ร่างกายแข็งทื่อไปหมด

ตอนเช้าแบบนี้ เขากลับ กลับจูบเธอเลยเหรอ

ที่สำคัญคือ ข้างๆยังมีคนอีกนะ กู้จื่อเฟยยังดูอยู่ด้วย!

จูบกันกลางที่สาธารณะ น่าอายจริงๆเลย

เย้นหว่านใบหน้าแดงระเรื่ออย่างเขินอาย เธออึ้งไปชั่วขณะ จากนั้นรีบผลักโห้หลีเฉินออกอย่างร้อนรน

แต่เขากลับคว้าข้อมือเธอไว้ได้ จับสองมือเธอแปะไว้บนกำแพงที่หัว ร่างกายที่สูงกำยำของเขาจู่โจมเข้ามา กดเธอแนบไว้บนกำแพงแน่น