สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 616

บทที่616 ไหล่ของฉัน ให้เธอ

“เรื่องที่ฉันหลอกนาย ก็ผ่านไปด้วยเหรอ?”

พอพูดจบ กู้จื่อเฟยก็รู้สึกเสียใจทันที

เรื่องนี้เป็นเรื่องต้องห้ามที่ระหว่างเธอกับเย้นโม่หลินยังไม่ได้พูดให้เข้าใจกัน ไม่มีใครพูดก่อน แต่ต่างฝ่ายก็สนใจในเรื่องนี้มาก

แต่ตอนนี้เธอถามออกมา หรือว่ากำลังคาดหวังอะไร?

กู้จื่อเฟยหัวใจร้อนรน กระวนกระวายไปหมด จิตใจกระสับกระส่าย แต่กลับหลบสายตา มองดูเย้นโม่หลินด้วยความคาดหวัง

คิด คิดอยากได้คำตอบที่จะทำให้ตายใจอย่างงั้นแหละ

สีหน้าเย้นโม่หลินเย็นชา เม้มริมฝีปากแน่น ทั้งตัวเหมือนถูกครอบงำไปด้วยความมืดมน

สายตาเขาเคร่งครึ้ม มองดูกู้จื่อเฟยด้วยแววตาที่ซับซ้อน

นานมากก็ไม่ยังไม่พูดอะไร

บรรยากาศเงียบแผ่ซ่านไปทั่วห้องอาหาร เหมือนบรรยากาศถูกดูดซึมไปหมด ทำให้คนหายใจลำบาก

กู้จื่อเฟยหัวใจร้อนรน ด้วยเวลาที่ผ่านไปเรื่อยๆ ก็ใจเย็นลงช้าๆ ตกลงไปในหลุมลึกเรื่อยๆช้าๆ

ไม่พูดก็เป็นเหมือนคำปฏิเสธที่อ้อมค้อม

เขา แม้จะไม่โทษเธอ แต่สำหรับเขาแล้ว หลอกก็คือหลอก ไม่มีวันยกโทษให้ได้แน่นอน

แม้เขาจะอนุญาตให้เธออยู่ข้างเย้นหว่านต่อไป เป็นเพื่อนสนิทกับเย้นหว่าน แต่นี่ก็เพื่อเย้นหว่านเท่านั้น สำหรับเขาแล้ว การหลอกลวงของกู้จื่อเฟย เป็นเส้นกั้นระหว่างเขากับเธอที่ลบเลือนออกไปไม่ได้

แม้พวกเขาจะอยู่ที่เดียวกัน แม้ระยะห่างพวกเขาจะห่างกันแต่สามก้าว แต่กู้จื่อเฟยกลับรู้ดีว่า ระหว่างพวกเขาแล้วมีรอยแยกที่ก้าวข้ามไม่ได้

ความคิดที่เธออยากจะอยู่กับเขา ทั้งชีวิตนี้คงเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะ

เขาไม่ยกโทษในการหลอกลวงของเธอ เธอก็ไม่มีวันได้เดินเข้าหัวใจของเขา และเป็นคู่รักของเขาได้

กู้จื่อเฟยหัวใจเย็นวาบ หลบสายตา เอ่ยปากอย่างยากลำบากและพูดออกมา

“ฉัน ฉันถามมากไปแล้ว ฉันไม่หิว ฉันไปก่อนนะ”

พูดจบ กู้จื่อเฟยก็รีบหันหลังเดินออกจากห้องอาหารไป

ท่าทีเธอดูร้อนรน ไม่กล้าอยู่ต่อแม้แต่วินาทีเดียว เธอกลัวว่า เธอจะอดไม่ได้และหัวใจสลายไปต่อหน้านั้น

ความสิ้นหวังที่สูงสุด

ชัดเจนและแจ่มแจ้ง

เธอตายใจแล้ว ยังจะไปแกว่งเท้าหาเสี้ยนอีก

เย้นโม่หลินยืนตัวแข็งทื่อที่เดิม มองดูแผ่นหลังกู้จื่อเฟยที่เดินจากไปอย่างรีบร้อน หัวในเหมือนถูกคนควักออกไปในตอนนั้นเลย

หายออกไปก้อนใหญ่ทันที

และเสียอะไรไป ทำให้เขากระวนกระวาย แต่ก็คว้าเอาไว้ไม่ได้

“จื่อเฟย เธอไปไหนเหรอ?”

เย้นหว่านพึ่งเดินมาถึงห้องอาหาร ก็เห็นกู้จื่อเฟยที่เดินออกมาอย่างรีบร้อน

เห็นสีหน้ากู้จื่อเฟย ขอบตาแดงก่ำ ท่าทีที่พยายามปกปิดความเจ็บปวด

ทำเอาเย้นหว่านเห็นแล้วก็ต้องเจ็บปวดหัวใจไปตามๆกัน

เธอรีบจับมือกู้จื่อเฟยไว้ ถามอย่างเป็นห่วงว่า “จื่อเฟย เป็นอะไรไป?”

ดวงตากู้จื่อเฟยมีน้ำตาคลออยู่ในนั้น ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาด้วยซ้ำ

เธอพยายามกดเสียงไว้ ทำเอาเสียงตัวเองปกติมากที่สุด

พูดว่า “ฉันไม่หิว กลับไปก่อนนะ พวกเธอไปกินก่อนเลย”

เย้นหว่านจะไว้ใจกู้จื่อเฟยเดินไปคนเดียวแบบนี้ได้ยังไงกัน

เธอรีบมองไปที่ห้องอาหาร ก็เห็นเย้นโม่หลินยืนตัวแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น ใบหน้าที่หล่อเหลานั้นเย็นชาไปหมด ดูอาการท่าทีก็ไม่ดีมาก

ไม่ต้องคิดมาก เมื่อกี้ทั้งสองต้องเกิดเรื่องอะไรกันแน่นอน

เย้นหว่านคิดได้เช่นนี้ ก็รีบตัดสินใจทันที

หันไปบอกโห้หลีเฉินว่า “ฉันไปกับกู้จื่อเฟยก่อน นายไปกินข้าวเช้ากับพี่ชายฉันนะ”